ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟ

της Νίκης Ράπτη

Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση από παράσταση που είδες και σε συγκίνησε;
Από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω στο νου μου, ήταν μια παράσταση με τον κ. Τάσο Μπαντή, που με έκανε να θέλω να εξερευνήσω αυτόν τον τόσο μαγικό και γοητευτικό κόσμο του θεάτρου.

Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που θα πρέπει να έχει ένας ρόλος για να σε γοητεύσει;
Κάθε ρόλος είναι ένα ξεχωριστό ταξίδι που εμπεριέχει την γοητεία του αγνώστου.

Τι ονειρεύεσαι καλλιτεχνικά για το μέλλον;
Ονειρεύομαι συνεργασίες αυθεντικές με γνώμονα το θέατρο και το παιχνίδι, ονειρεύομαι ο θεατής να βάλει το θέατρο και πάλι στη ζωή του, ονειρεύομαι η πολιτεία να ενδιαφερθεί επιτέλους για τον πολιτισμό.
​
Αγαπημένοι θεατρικοί συγγραφείς και βιβλία;
Οι τρεις τραγικοί Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης και πάντα δίπλα τους ο Αριστοφάνης. Πίντερ, Μπέκετ, Λόρκα. Από βιβλία αν και είναι αρκετά θα πω επιγραμματικά: Απόκοπος, Ερωτόκριτος, Ερωφίλη, Το τέλος του παιχνιδιού, Βάκχες… 

Θες να μου πεις τρία πράγματα που σκέφτεσαι πριν βγεις στη σκηνή;
Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο εκτός από το εδώ και τώρα.

Τι σ’ αρέσει να βλέπεις στον κινηματογράφο;
Αναλόγως την διάθεση… αλλά έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στον παλιό κινηματογράφο.

​Καλλιτέχνες που θαυμάζεις το έργο τους και πιστεύεις ότι θα μας απασχολήσουν στο μέλλον;
Για το μέλλον δεν ξέρω, για τώρα όμως σίγουρα ξεχωρίζω τον  Romeo Castellucci και τον Tomas Ostermeier.

Φέτος σε απολαμβάνουμε στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης στο έργο του Παναγιώτη Μέντη «ΟΙΚΟΣ ΜΑΚ-ΜΠΕΘ», σε σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη. Θα ’θελα να μου πεις για αυτήν τη συνεργασία και για το  ρόλο του κυρίου Μακ που ενσαρκώνεις. 
Ο Μακ είναι αυτός που διψά για εξουσία και θα την κατακτήσει με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο. Χαρακτηριστική του φράση: «Εκείνο που ποθούμε αυτό μισούμε πιο θανάσιμα όταν δεν κάνει τα χατίρια μας». Έχει σαφέστατες αναφορές στην πολιτική ζωή του Σήμερα και του Αύριο. Στην εποχή όπου ο άνθρωπος κυβερνά και κυβερνάται με το ιδεολόγημα της μη-ιδεολογίας. Για την συνεργασία μόνο καλά λόγια έχω να πω, συνεργάστηκα με ανθρώπους που γνωρίζουν  την έννοια της ομαδικότητας και της αγάπης για το καθαρό παιχνίδι του θεάτρου. Με τον κ. Καπελώνη, σκηνοθέτη αυτής της παράστασης, έναν άνθρωπο που δίνει χώρο στους νέους, αφουγκράζεται τις ανησυχίες τους και απλόχερα μοιράζεται την πολύχρονη εμπειρία του. 

Υπάρχει κάποιο είδος θεάτρου που αγαπάς περισσότερο;
Κάθε είδος θεάτρου αποτελεί μια πρόκληση για τον ηθοποιό, αυτό όμως που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι οι συνεργασίες με ανθρώπους που σε εξελίσσουν ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη.

Τρία πράγματα που σκέφτεσαι όταν κατεβαίνεις από τη σκηνή;
Δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, σίγουρα όμως μετά θέλω να κάνω πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με το θέατρο, όπως να είμαι με δικούς μου ανθρώπους ή μια βόλτα στη θάλασσα… Να αποφορτιστώ.

Ποια θεατρική σου στιγμή θα ξεχώριζες και γιατί;
Trainspotting. Ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα πόσο σαγηνευτικό-επικίνδυνο είναι το μονοπάτι ενός ρόλου και ταυτόχρονα συνειδητοποίησα την ανάγκη των ορίων μεταξύ θεάτρου και πραγματικότητας.

Συνεργάτες που σε ενέπνευσαν στην πορεία σου;
Δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποιον και να αδικήσω κάποιον άλλον. Το ευτύχημα είναι ότι από τις μέχρι τώρα συνεργασίες μου έχω βγει πιο πλούσιος ως άνθρωπος.

Η σχέση ηθοποιού με το κοινό του;
Είναι μια σχέση ερωτική. Σίγουρα είναι αμφίδρομη. Στις μέρες μας έχει κάπως φθαρεί. Ωστόσο παραμένω αισιόδοξος. Ο Peter Brook στο βιβλίο The empty space, 1968 λέει ότι «Μπορώ να πάρω οποιονδήποτε άδειο χώρο και να τον ονομάσω άδεια σκηνή. Ένας άνδρας διασχίζει αυτό τον άδειο χώρο, ενώ ένας άλλος τον παρακολουθεί – αυτό είναι ό,τι χρειάζεται για να συμβεί μια θεατρική πράξη». Αυτό.

Μια παράσταση που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις;
«Η Κόλαση» του Δάντη σε σκηνοθεσία Romeo Castellucci. Το βάδισμα του αλόγου ακόμα ηχεί στα αυτιά μου.

Ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή εποχή;
Το θέατρο είναι ένα σημαντικό μέσο εκμάθησης και ψυχικής πνευματικής καλλιέργειας,  έχει τις ρίζες του στο Διόνυσο, Θεό του παιχνιδιού, του κρασιού και της γονιμότητας. Θα έπρεπε λοιπόν να επιζητά την ανάταση της ψυχής του ανθρώπου. Εντούτοις η επιρροή που ασκεί η τηλεόραση στον σύγχρονο άνθρωπο είναι καταλυτική και ανασταλτική στο να μην έχει ως επιλογή στην έξοδό του το θέατρο. Με αποτέλεσμα πολλές παραστάσεις μεν, ελάχιστοι θεατές δε. Ποιος φταίει; Ο καλλιτέχνης, ο θεατής; Απαντώ, κανείς από τους δυο, γιατί και οι δυο αγαπούν τον Θεό της γονιμότητας. Κάποιος άλλος φταίει και όλοι τον ξέρουμε…  
 
Επόμενα σχέδια που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Συνεχίζουμε με την παράσταση «Οίκος Μακ-Μπεθ» σε σκηνοθεσία Κ.Καπελώνη, κάθε Σάββατο στις 18.00 μέχρι 31 Μαρτίου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, από 1 Δεκέμβρη θα είμαι στην παράσταση «Περί Τυφλότητος» σε σκηνοθεσία Α.Ραπτοτάσιου, από Πέμπτη –Κυριακή στις 21.30 για 20 παραστάσεις στο Bios και κάποια άλλα σχέδια που είναι ακόμα σε συζητήσεις.