Τραύμα Ήταν κάποτε μια λιμνούλα. Κι ένα δέντρο ψηλό με τον ουρανό μαξιλάρι. Όλα κυλούσαν αργά στην κοιλάδα των χαμένων ονείρων – τα παιδιά, Θεέ μου τα παιδιά! – κυνηγούσαν αόρατα μπαλόνια. Κι έπειτα σκόνη, φωτιά, θάνατος, απελπισία. Γκρίζα σύννεφα, πάνω από εξοστρακισμένες ψυχές ντρέπομαι, αφήστε με, θέλω να ξυπνήσω αλλού μακριά, πέρα απ’ τα ανθρώπινα, ντρέπομαι…. Ανακυκλώνομαι
Το πρόσωπο μου είδα τυπωμένο σε χαρτί ιλουστρασιόν. Ίδια εγώ, αλλά αγνώριστη. Φόρεσα τα καλά μου, χτένισα τα μαλλιά άφησα πίσω τα δάκρυα, τα ξαναβρήκα μετά, αμετακίνητα. Είδα τα χέρια μου να σφίγγουν παλάμες και δάχτυλα ιδρωμένα και βιαστικά, σαν πρωϊνά λεωφορεία. Τα πόδια μου είδα να πηγαίνουν σε μέρη πρωτόγνωρα. Σημαιάκια, βεγγαλικά, αμετροέπεια, αχαριστία. Είδα τον εαυτό μου αφίσα, να τον σκίζουν καγχάζοντας πρωτοσέλιδα κι εφημερίδες. Φθινοπωρινή νυχτωδία Σκαλίζεις μορφές σ’ άγονη πέτρα την κάνεις ζωή, τη στήνεις σε βάθρο, αποθεώνεσαι. Τα πεσμένα φύλλα χαϊδεύουν τους αστραγάλους σου, αφήνεσαι. Η νύχτα ορθώνεται, τείχος απόρθητο η στοργή. Το φως αποκτάει αλλιώτικη γλύκα, μελαγχολείς. Τα παιδιά σηκώνουν το βάρος της γνώσης, παίζοντας στα κρυφά -ποια αλήθεια να τα διδάξεις; - ξαναειπωμένες χαρές, ανυποψίαστες λύπες. Σκοτάδι στα βλέφαρα, στο στόμα καρφιά. Πόσο όμορφη είναι η ζωή! Πόσο ανώφελη! Πόσο αστεία! Full moon Οι σιωπές μαζεύουν από παντού υγρασία. Χείλη μπλαβιά, μαύροι κύκλοι, αυπνία. Ξέχασες στο μετρό τη γιορτινή σου όψη τη φοράς στα κοινωνικά καλλιστεία. Φιναλίστ, αναπληρωματική και κριτής μα ποτέ να στεφθείς η νικήτρια. Πίσω απ’ τις γρίλιες, οι τοίχοι γεμάτοι ρωγμές πέφτουν οι πίνακες, πάνω στα οικογενειακά μας κειμήλια. Που πήγαν τόσες μουσικές, τόσοι έρωτες, τόση αλητεία; Θ ‘ αλλάξεις πάλι στολή, φυλώντας σκοπιά στην πρώτη πανσέληνο του μήνα. Αποκλεισμένη Την είδα να πίνει, κρασί να ρέει μέσα στις φλέβες της εκτοπίζοντας τ’ αιμοφόρα αγγεία. Τόσο υπέροχα αληθινή, έντυνε την οδύνη της με πέπλο ασπρόμαυρο νύφη τα πρωϊνά, το βράδυ χήρα. Έλεγε για τον κόσμο, που είναι ολόκληρος γελοιογραφία. Είπε κι άλλα πολλά, λόγια μεθυσμένα, μ’ ανυπολόγιστη αξία. Το δέρμα της ένα με τη νύχτα, πάθος κι αποκοτιά έτσι είναι οι άνθρωποι, προδότες κι αστείρευτοι. Πως να τη σώσω; Eίμαι κι εγώ κοσμική ανορθογραφία.
0 Comments
Leave a Reply. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος