Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

28/5/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Λοιπόν. Θα τα πούμε τα πράγματα έξω από τα δόντια. Ναι, αυτά που η γιαγιά βγάζει κάθε βράδυ και τα ακουμπάει δίπλα στο κομοδίνο. Αυτό και μόνο μου φέρνει αναμνήσεις. Ο παππούς μου έβγαζε κάθε βράδυ τα δόντια του και τα έβλεπα παιδάκι με κάτι ανάμεσα σε αηδία, απορία και ενθουσιασμό, ενώ σκεφτόμουν τι θα συνέβαινε αν ξυπνούσε και δεν τα έβρισκε στη θέση τους. Ένας άλλος παππούς –από αυτούς που συναντούμε αργότερα στη ζωή μας και για λόγους που δεν καταλαβαίνουμε μας συμπεριφέρονται σα να είμαστε κι εμείς εγγόνια τους- ρωτούσε την γιαγιά γυναίκα του αν είχε δει τα δόντια του. Τα οποία ήταν στην θέση που τα είχε αφήσει, αλλά ας όψεται το Αλτσχάιμερ…

Δόντια λοιπόν. Και μια περίεργη μυρωδιά γιαγουδίλας, βρασμένου λάχανου –ή φυκιών, κατά τον Benji Davies. Και μοναξιά. Και ησυχία, σιωπή και ηρεμία. Και λίγα λόγια. Εκτός κι αν ήταν η δική μου γιαγιά που τα τελευταία χρόνια με την άνοια, όχι απλώς μιλούσε συνεχώς, αλλά τα έλεγε και στα αγγλικά. Και φυσικά ο ύπνος στο ίδιο κρεβάτι κεφάλι - πόδια και οι κουβέρτες που τσιμπάνε. Και το ροχαλητό. Που το πας το ροχαλητό!

Υπάρχουν δύο ειδών γιαγιάδες συνήθως. Εκτός κι αν είσαι η κόρη μου που έχει εντάξει στο γιαγιοπλαίσιό της άλλες δύο και έχει σύνολο τέσσερις.

Από αυτές τη μία την ξέρεις καλά, γιατί μένει κοντά. Είναι τριγύρω, έρχεται συχνά, σου κάνει τα χατίρια, ενώ το παιδί της –ο γονιός σου- γίνεται έξαλλος πως σε κείνον δεν έκανε κανένα χατίρι.

Και υπάρχει και η άλλη γιαγιά. Εκείνη που μένει πιο μακριά. Που την βλέπεις σπανιότερα. Που κι εκείνη σου κάνει όλα τα χατίρια, αλλά εκείνη δεν την ξέρεις τόσο καλά. Για μια τέτοια γιαγιά μιλάει ο Benji Davies, μια γιαγιά που δεν είναι τόσο οικεία, αλλά είναι διαθέσιμη να περάσει ο Νόι μαζί της το καλοκαίρι. Που έχει ένα σωρό διαφορετικές συνήθειες και ροχαλίζει! Που τα στρωσίδια της τσιμπάνε. Που έχει συνεχώς δουλειές να κάνει, γιατί ελάχιστες γιαγιάδες –και δη αυτές που μένουν μακριά- παίζουν με τα εγγόνια τους. Ταυτόχρονα όμως μιλάει και για μια γιαγιά που ξέρει πάντα που βρίσκεται το εγγόνι, κι ας μην το είδε να φεύγει, που έχει ήδη ξεκινήσει να το ψάχνει πριν ξεσπάσει η καταιγίδα και που μαζί θα μαζέψουν τα σκορπισμένα πουλάκια και θα αφήσουν να στεγνώσουν και να ξεκουραστούν μέσα στο αναποδογυρισμένο σκαρί του πλοίου που είναι το σπίτι της γιαγιάς.

Ο Benji Davies γράφει και εικονογραφεί ένα πανέμορφο βιβλίο –όπως πανέμορφη είναι όλη η σειρά του Νόι- για την δυο φορές μαμά, που όταν είναι μακριά χρειάζεται χρόνος για να τη συνηθίσεις, να καταλάβεις τις παραξενιές της, να την μάθεις από την αρχή. Και που όταν αυτό συμβεί, δεν θέλεις να την αφήσεις και να φύγεις.