Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ…ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΤΡΟΠΟ!

 Χρήστος Σούτος/ Founder-Εκδότης/Δημοσιογράφος
&
Λίλα Παπαπάσχου/Founder –Διευθύντρια/Αρχισυντάκτρια

Και τα χρόνια περνάνε…και εμείς γινόμαστε…σοφότεροι;
Ωριμάζουμε; Μετράμε απώλειες; Μπορεί και όλα αυτά μαζί.
 
Εμείς πάντως στο «Θεαθήναι» είμαστε μόλις δύο ετών, οπότε έχουμε ακόμα πολλά χρόνια μπροστά μας για να μάθουμε, να πειραματιστούμε, να τολμήσουμε και να εξελιχθούμε, έχοντας τη χαρά της συνεργασίας ταλαντούχων και  αξιόλογων ανθρώπων, που ο καθένας ξεχωρίζει στον τομέα του.
 
Όλοι μαζί δημιουργήσαμε μία δυνατή ομάδα, για να σας «ταξιδέψουμε» στο μαγικό κόσμο της Τέχνης και του Πολιτισμού, που ειδικά στην εποχή μας αποτελεί ίσως το πιο ισχυρό αντίδοτο, απέναντι σε μια πραγματικότητα
που συχνά μας ξεπερνάει.
 
Σας ευχαριστούμε για την έμπνευση και τη δύναμη που μας χαρίζετε καθημερινά για να συνεχίσουμε 
και ευχόμαστε η νέα χρονιά να είναι για όλους τους ανθρώπους, σε κάθε γωνιά της γης, πιο αισιόδοξη, πιο ανθρώπινη,
πιο ελπιδοφόρα και πιο ειρηνική.

Με τη σκέψη μας πρωτίστως στους ανθρώπους
​και ειδικότερα στα παιδιά που δοκιμάζονται στη χώρα μας - και ανά τον πλανήτη - ευχόμαστε από καρδιάς….
 
Ευτυχισμένο το 2020!

Ευθύμης Παπαπάσχος/ Φωτογράφος –Τεχνικός Σύμβουλος

Χρόνια πολλά!
​
Εύχομαι το 2020 να χαρίσει σε όλους πολλές ευτυχισμένες στιγμές, έμπνευση και δημιουργικές ιδέες. Την καινούρια χρονιά οι καρδιές των ανθρώπων να έρθουν ακόμη πιο κοντά και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε,
ότι πιο πολλά μας ενώνουν παρά μας χωρίζουν.

​Μαρία Σούμπερτ/Θεατρολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Συγγραφέας – Υπεύθυνη της στήλης Για το Παιδί

«Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα», τραγουδούσε ένα βασανισμένο ενήλικο –ίσως και όχι- παιδί που δεν μπόρεσε να σωθεί. Και είχε δίκιο. Μόνο αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα.

Το παιδί πρόσφυγας.
Το παιδί μετανάστης.
Το παιδί σε ίδρυμα.
Το παιδί στο νοσοκομείο.
Το παιδί που ζει στα όρια της ανέχειας.
Το παιδί που ζει κάτω από τα όρια της ανέχειας.
Το παιδί που ζει τον πατέρα να σκοτώνει τη μάνα.
Το παιδί που δεν του επιτρέπουν να πάει σχολείο.
Το παιδί που δεν μπορεί να αντέξει μέσα στο σχολείο.
Το παιδί που δεν γιατρεύτηκαν ποτέ οι πληγές του.
Το μικρό, θυμωμένο, θλιμμένο, πληγωμένο παιδί που οι περισσότεροι από εμάς κρύβουμε μέσα μας.
 
Ας είναι λοιπόν το 2020 η χρονιά εκείνη που θα δώσει χώρο σε αυτό το παιδί να μεγαλώσει, να γιατρευτεί, να παίξει, να τρέξει, να γελάσει και να χαρεί. Και τότε ίσως έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Νίκη Ράπτη/Συγγραφέας – Πολιτιστική συντάκτρια

Ευχές μέσα από την καρδιά μου για μια δημιουργική χρονιά με απέραντη αγάπη, ελπίδα, αισιοδοξία, έμπνευση και χαρά!

Μια χρονιά γεμάτη όμορφες συνεργασίες, φωτεινούς και θετικούς ανθρώπους γύρω μας, χαμόγελα
και ευτυχισμένες στιγμές!

Γεωργία Τσούρου/Δικηγόρος – Βιβλιοκριτική

Το Βιβλίο του 2019, έτυχε να το διαβάσω
τις τελευταίες ημέρες του 2018.

Ήταν η Αρμινούτα της Ντονατέλα Πιετραντόνιο, από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ
  και ήταν το βιβλίο του 2019, διότι παρόλα τα πολλά άλλα εξαίσια βιβλία που είχα την τιμή να διαβάσω για μένα και το Θεαθήναι το χρόνο που φεύγει, σε αυτό επέστρεφα ξανά και ξανά, αυτό δώρισα επανειλημμένα και με κάθε ευκαιρία, κι αυτό έφερνα διαρκώς στο μυαλό μου, κάθε που με απασχολούσε φέτος το ερώτημα «γιατί διαβάζω;» ή το «γιατί γράφω για ό,τι διαβάζω».

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά έρχονταν να με βρουν,
καθ’ όλη τη χρονιά οι ίδιες: Διαβάζω για να μαθαίνω συνεχώς. Διαβάζω για να παρηγορούμαι και να μπαίνω στα παπούτσια των άλλων, εκείνων που ποτέ δεν θα γνωρίσω
και ποτέ δεν θα γίνω.

Και γράφω για ό,τι διαβάζω γιατί η ανάγνωση είναι μια θρησκεία που αξίζει να κηρύττεις.

Η Αρμινούτα, λοιπόν, με παρηγόρησε φέτος όπως μόνο το χαμόγελο και η στωικότητα ενός ταλαιπωρημένου παιδιού μπορεί, και με έκανε να συγχωρήσω, πρώτα τον εαυτό μου κι ύστερα τον κόσμο όλο, που μου χρωστά εμένα, και όλων μας, τα πάντα και τίποτα μαζί. Εύχομαι το 2020 να μάθουμε όλοι να διαβάζουμε, να συγχωρούμε και να παρηγορούμε τους γύρω μας, σαν τσακισμένα παιδιά. Και σε έναν κόσμο απόψεων και πληροφορίας, να μάθουμε να κρίνουμε εμάς, πριν κρίνουμε τους άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

​Καλή χρονιά, καλή ανάγνωση και πολλά χαμόγελα!

Παναγιώτης Παπαϊωάννου/Δικηγόρος – Συγγραφέας  Συντάκτης Ποικίλης Ύλης

Το 2019 φεύγει, έχοντάς μου αφήσει μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη. Μέσα από το «Θεαθήναι», μου δόθηκε απλόχερα η ευκαιρία να μοιραστώ ορισμένες -ιδιότροπες και ελαφρώς κακοτράχαλες σε σχέση με τη δημόσια εικόνα μου- ματιές για θεάματα και δρώμενα που συμβαίνουν στην πόλη, με το κοινό.

Δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι το κοινό αυτό μοιράζεται την ίδια ευαισθησία, καλαισθησία και τις ίδιες προσδοκίες για την τέχνη με την εκλεκτή συντακτική ομάδα του «Θεαθήναι», συνθήκη που ευαγγελίζεται μόνον ωραία πράγματα για το μέλλον.

Εκ βαθέων ευχές σε όλον τον κόσμο για τη χρονιά που υπόσχεται να μας κάνει να τα βλέπουμε όλα ξεκάθαρα (“20/20”) κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Λίλα και το Χρήστο για την τιμή που μου έκαναν να με προσθέσουν στο δυναμικό της ομάδας τους.
 

Μιχάλης Λαγάνης/ Δημοσιογράφος 
Συντάκτης Ποικίλης Ύλης

Η Λίλα και ο Χρήστος μας έβαλαν δύσκολα.
 
Μια ευχή για το 2020... Να’ μαστε λοιπόν... Στο λυκόφως  μιας δεκαετίας που φεύγει ...Στην «αυγή» μιας δεκαετίας που έρχεται...Ήδη φορτωμένη από τα βάρη και τις Ερινύες του παρελθόντος...
​
Αυτές τις Ερινύες καλούμαστε να μετατρέψουμε σε Ευμενίδες...
 
Να εξευμενίσουμε τις ενοχές του χθες και να κάνουμε τη ζωή μας ευλογία για το σήμερα ...
 
Οι εμπειρίες του χθες είναι το πολυτιμότερο εφόδιο
για την επόμενη ημέρα . Ας σταματήσουμε να κυνηγάμε τη ζωή, αλλά να τη ζήσουμε. Ας πάψουμε να στρέφουμε αλλού το βλέμμα στα δύσκολα και ας τα δούμε κατάματα... Να λέτε στους δικούς σας «σ´ αγαπώ», κάθε μέρα , κάθε στιγμή.... Να έχετε υγεία. Είναι ότι πολυτιμότερο μπορεί κάποιος να έχει ... Ανεκτίμητη όσο τίποτα άλλο στη ζωή σας....
 
Κλείνοντας επιτρέψτε μου να δανειστώ τους στίχους από τον Τούρκο αγαπημένου ποιητή του Θάνου..... Του Ναζίμ Χικμέτ.
 
Γιὰ τὴ ζωή
(ἀπόδοση: Γιάννης Ρίτσος)
 
Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Τὶς πιὸ ὄμορφες μέρες μας δὲν τὶς ζήσαμε ἀκόμα
Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ
Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.
 
Καλή Χρονιά !!!!! Καλή Χρονιά Χρήστο και Λίλα!
Καλή Χρονιά αγαπημένο μας Θεαθήναι!

 
Θοδωρής Παπαντωνίου/Δημοσιογράφος 
​Συντάκτης Τουριστικής Στήλης

 
 «Να θυμάσαι… κάθε στιγμή των Χριστουγέννων»

Όσο και να βασανίζω το μυαλό μου δεν μπορώ να βρω λέξη που είναι τόσο κοντά με τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά όσο αυτό το σύντομο και αθώο ρήμα «Θυμάμαι». Ναι είμαι σίγουρος ότι σε όποια ηλικία και να είσαι αυτή είναι η μοναδική λέξη που έχεις πάντα να πεις για την συγκεκριμένη περίοδο του χρόνου…

«Θυμάμαι»!

Θυμάμαι τα δώρα, τα πενηντάρικα και κατοστάρικα από τα κάλαντα, το φλερτ στο πρώτο ρεβεγιόν, την τύχη που κανένα κερδισμένο φλουρί δεν μου έφερε, τα κλισέ ρεπορτάζ στην τηλεόραση με τον παρουσιαστή να λέει… «Την ενσάρκωση του θεανθρώπου και την έλευση του νέου έτους γιορτάζει σήμερα όλος ο πλανήτης» με πλάνα από το Βατικανό, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη το Βερολίνο, το Φανάρι.

Θυμάμαι το καβουρδισμένο αμύγδαλο το μέλι, το κονιάκ και την γέμιση της γαλοπούλας που πάντα ήταν ένα μεγάλο κοτόπουλο αφού κανείς στην οικογένειά μου δεν συμπαθούσε ψημένο αυτό το πουλερικό. Θυμάμαι τη σκοπιά φαντάρος που ήμουν Χριστούγεννα στη Σάμο και τις δύο μέρες τιμητική άδεια
που αν και μου χάρισε ο διοικητής
ποτέ δεν τις υπέγραψε στην άδεια μου.

Θυμάμαι που παίζαμε «πάρτα-όλα» με φουντούκια, φασόλια και καρύδια και ποτέ με λεφτά. Θυμάμαι στα 18 μας -αφού αλλάζαμε χρόνο με τους δικούς μας- φεύγαμε να βρεθούμε όλη η παρέα σε σπίτι φίλων. Θυμάμαι τα “μεγάλα” διλήμματα λίγες μέρες πριν την παραμονή «Με έχει καλέσει για ρεβεγιόν ο Ανδρέας και η Μπέτυ αλλά ετοιμάζεται και ο Γιάννης και δεν ξέρω σε ποιόν να πάω για να μην θυμώσουν, άσε που η Ελένη θέλει να βγούμε σε μαγαζί…». Θυμάμαι την ερημιά των δρόμων του Πειραιά λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα και το απίστευτο μποτιλιάρισμα μισή ώρα μετά.

Θυμάμαι όλα τα άσχετα δώρα που έπαιρνα στην αδερφή μου και τα δώρα που έκανα στα κορίτσια που ήμασταν μαζί… Θυμάμαι τους γονείς μου να επιστρέφουν από την Εκκλησία το πρωί των Χριστουγέννων και εγώ μόλις να έχω πέσει για ύπνο από το ξενύχτι… Θυμάμαι και άλλα τόσα πολλά!

Ναι, νομίζω ότι αυτή είναι η καλύτερη ευχή που θα έδινα για τις γιορτές… «Να θυμάσαι… να θυμάσαι καλά κάθε στιγμή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, γιατί θα έρθουν πολλές αλλά η σημερινή είναι μοναδική όσο ίδια και να φαίνεται!»
 
Χρόνια πολλά και Καλή Χρονιά!