Κέλλυ Ματαθία Κόβο Εικονογράφος του Μήνα

γράφει η Μαρία Σούμπερτ

«Πάντοτε πίστευα πως, κάπου παράλληλα με τον ορατό κόσμο όπως τον γνωρίζουμε, υπάρχει ένας άλλος, αόρατος σ' εκείνους που δεν πιστεύουν στα παραμύθια».

Η Κέλλυ Ματαθία Κόβο, έγραψε και εικονογράφησε το 2017 το βραβευμένο παραμύθι «Τα κίτρινα καπέλα» (εκδόσεις Πατάκη), επικοινωνώντας το Ολοκαύτωμα σε πολύ μικρά παιδιά. Πριν από αυτό όμως και μετά από αυτό εικονογράφησε και άλλα βιβλία, για να φτάσει στο 2020 με το παραμύθι της Σοφίας Μαντούβαλου «Το σύννεφο που έβαλε τα κλάματα» (εκδόσεις Πατάκης). Εκτός από «Τα κίτρινα καπέλα», εμείς τη γνωρίσαμε και μέσα από το βραβευμένο παραμύθι της Λίλης Λαμπρέλλη «Εσύ τι λες πολύτιμο πως είναι;» (εκδόσεις Πατάκη) και αγαπήσαμε τον μικρό εκείνο ασβό που έτρεχε εδώ κι εκεί να βρει το δικό του πολύτιμο. 

"Ήταν το 1985 όταν, μετά από τις σπουδές μου, άρχισα να ψάχνω για δουλειά στον χώρο του παιδικού βιβλίου.

Χτύπησα πολλές πόρτες πάντα με την ίδια ατάκα στα χείλη:
"Καλημέρα σας, είμαι εικονογράφος, θέλετε να δείτε τη δουλειά μου;"

Την πρώτη πόρτα μου την άνοιξε ο Νίκος Καλέντης και μου έδωσε την ευκαιρία με ένα κείμενο της Μάρως Λοῒζου. Μου ζήτησε να το διαβάσω εκεί, επί τόπου.
​
Ήταν ένα δύσκολο κείμενο για αρχή, αλλά το αγάπησα με την πρώτη ανάγνωση κι έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Η συνέχεια ανήκει στην ιστορία! 

(εικόνα από το πρώτο μου βιβλίο Η Νύχτα Τρέχει να Συναντήσει την Ημέρα
​της Μάρως Λοϊζου, εκδ. Καλέντη)

Πάντοτε πίστευα πως, κάπου παράλληλα με τον ορατό κόσμο όπως τον γνωρίζουμε, υπάρχει ένας άλλος, αόρατος σ' εκείνους που δεν πιστεύουν στα παραμύθια. Ένας κόσμος όπου όλα είναι πιθανά, και όλα είναι δυνατά.

Έτσι, όταν παίρνω στα χέρια μου ένα κείμενο, ξεκινώ την ανάγνωση με τη διάθεση να εισχωρήσω σ' εκείνον τον κόσμο του φανταστικού. Εκεί, αν καταφέρω να συναντήσω τον/την συγγραφέα τότε τα πράγματα παίρνουν τον δικό τους δρόμο...

Σιγά, σιγά οι λέξεις ξεκλειδώνουν και ξεδιπλώνονται στο χαρτί, κρύβω κι εγώ δικά μου μυστικά που εύχομαι, με τη σειρά τους, να βρουν οι αναγνώστες.
​
Οι ήρωες των βιβλίων που έχω, μέχρι σήμερα, εικονογραφήσει είναι στην πλειοψηφία τους ζώα και όχι άνθρωποι. Ίσως είναι τυχαίο. Ίσως όμως να είναι και δική μου κρυφή επιθυμία καθώς στη διάσταση του μη ορατού, εκεί που όλα είναι πιθανά, δυνατά και επιτρεπτά, σ' εκείνον εκεί τον κόσμο ποτέ δεν έβλεπα ανθρώπους. Ίσως γιατί έτσι μπορούσα να πλάσω έναν κόσμο πιο αγνό...

(εικόνα από το βιβλίο Ποιος Έκανε Πιπί στον Μισισιπή του Ευγένιου Τριβιζά,,
​ εκδ. Μεταίχμιο)

Πριν από τρία χρόνια γεννήθηκαν Τα Κίτρινα Καπέλα (εκδ. Πατάκη, Βραβείο Picture Book του Ελληνικού Τμήματος ΙΒΒΥ). Είναι μια αλληγορική ιστορία που έγραψα και εικονογράφησα, εμπνευσμένη από τη διάσωση της οικογένειάς μου κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το Ολοκαύτωμα.

Σε προσωπικό επίπεδο, ήταν ένας συνεχής διάλογος του παρόντος με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Μια προσπάθεια εξισορρόπησης του βάρους που κουβαλάμε και που ενίοτε γίνεται δυσβάσταχτο. Μια πορεία γεμάτη διλήμματα και προβληματισμούς σχετικά με τον τρόπο που θα μπορούσα να πω μια τόσο πικρή ιστορία σε μικρά παιδιά.
​
Παράλληλα, μου δόθηκε η ευκαιρία να προετοιμαστώ για τις δύσκολες αλλά αθώες ερωτήσεις τους, σε πολλές από τις οποίες δεν υπάρχουν απαντήσεις.

Κάθε κείμενο που έρχεται στα χέρια μου, κουβαλάει τους δικούς του προβληματισμούς. Άλλωστε αν τα βιβλία δεν μας έβαζαν σε σκέψεις τι αξία θα είχαν;
​
Για παράδειγμα, το βιβλίο της Σοφίας Μαντουβάλου Το Αγόρι που Διάβαζε στις Κότες Παραμύθια (Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας 2020, εκδ. Πατάκη), εκτυλίσσεται ταυτόχρονα σε δυο χρόνους και αυτό έπρεπε να αποδοθεί εικονογραφικά. Μια κόκκινη κλωστή και μια χρωματική διαφοροποίηση οριοθετεί τον παρόντα χρόνο από τον χρόνο του παραμυθιού. Στο παρόν, μια ευφυής γιαγιά βοηθάει τον εγγονό της να προβληματιστεί πάνω στο θέμα του δικαιώματος των κοριτσιών στην εκπαίδευση, ενώ στον χρόνο του παραμυθιού εισέρχεται ο ήρωας εγγονός, όποτε θέλει, και επινοεί λύσεις. 

Το τελευταίο βιβλίο που εικονογράφησα είναι το Εσύ τι Λες Πολύτιμο Πως Είναι; της Λίλης Λαμπρέλλη (εκδόσεις Πατάκη - Βραβείο Picture Book του Ελληνικού Τμήματος ΙΒΒΥ 2020).
​
Η Λίλη, με απόλυτη εμπιστοσύνη, μού έδωσε όλες τις ελευθερίες. 'Ηθελε να αποδώσω το κείμενό της χωρίς καμία δική της παρέμβαση. Είναι πολύ όμορφο να σε εμπιστεύονται αλλά και δύσκολο γιατί πρέπει να καταφέρεις να μπεις στο μυαλό και στο συναίσθημα του συγγραφέα, μόνο μέσα από το κείμενό του. Το συγκεκριμένο είναι κείμενο στην ουσία του φιλοσοφικό, γεμάτο νοήματα και λέξεις άυλες που έπρεπε με κάποιον τρόπο να μετατρέψω σε εικόνες. 

[...] "Νά 'σαι ελαφρύς και να πετάς"
​Πως γίνεται ζωγραφιά η ελαφρότητα της συνείδησης; 

[...] "Να είσαι βαρύς και να αντέχεις"
Πως γίνεται εικόνα η αντοχή; 

Ένας ασβός ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής. Στο δρόμο του, μαζεύει γνώση και εμπειρίες που θα τον συντροφεύουν σε όλη του τη διαδρομή. Ένα κόκκινο καροτσάκι, σύμβολο αθώας παιδικότητας, λειτούργησε ως μέσο μεταφοράς μιας πολύτιμης συγκομιδής!

Όσον αφορά το μέλλον, παρά τις δυσκολίες της εποχής, το ατενίζω με αισιοδοξία.
​
Γράφω, ζωγραφίζω και περιμένω με ανυπομονησία κάθε τι καινούργιο!"