ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ

20/9/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Σύμφωνα με την Marta Sala, οι ιστορίες γράφονται «με αφετηρία την παρατήρηση της πραγματικότητας», με στόχο να επιδράσουν στην πραγματικότητα, να περάσουν μηνύματα στα παιδιά και να συμβάλλουν στην εσωτερίκευση διαφόρων εννοιών μέσα από την ταύτιση του αναγνώστη-ακροατή με το παραμύθι και την ιστορία. Ενδιαφέρον έχει η θέση της πως δεν χρειάζεται το παιδί άμεσα να κάνει συνδέσεις ανάμεσα στις ιστορίες και τα δικά του συναισθήματα και τις εμπειρίες, αλλά πως αυτό θα συμβεί εν καιρώ. Εργαζόμενη ως ψυχοθεραπεύτρια μέσω ύπνωσης, επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μπικόκα του Μιλάνου και διδάσκουσα σε μεταπτυχιακά προγράμματα του Συλλόγου Ψυχολόγων της Λομβαρδίας, η Marta Sala υποστηρίζει τον τρόπο που μπορεί να λειτουργήσει η αφήγηση συγκεκριμένων ιστοριών στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία μέσω ύπνωσης, αλλά και τις οποίες μπορούν να αφηγηθούν γονείς στα παιδιά τους ώστε να τα βοηθήσουν να ξεπεράσουν υπαρξιακούς και μη φόβους.

Για το λόγο αυτό συγκεντρώνει στο βιβλίο της «Ιστορίες που διώχνουν το φόβο» δώδεκα ιστορίες για παιδιά και μια τελευταία για όλη την οικογένεια. Σύμφωνα με τη συγγραφέα οι δυσκολίες των παιδιών κατά κύριο λόγο βασίζονται σε φόβους: το φόβο της αναμονής και της μοναξιάς, το φόβο της εξατομίκευσης και του λάθους, το φόβο να διακινδυνεύσουμε, το φόβο πως δε αξίζουμε τίποτα και της χαμηλής αυτοεκτίμησης, το φόβο για το σκοτάδι, το φόβο διαχείρισης ορίων και δυσκολιών, το φόβο μας μήπως ξεχωρίσουμε, το φόβο των αλλαγών και φυσικά το φόβο του θανάτου. Για τις περιπτώσεις αυτές καταρχήν εισάγει τον λόγο για τον οποίο κρίνει θεραπευτική την συγκεκριμένη ιστορία και αναπτύξει την θεωρία της πάνω στο θέμα αυτό, ενώ ακολουθεί η ίδια η ιστορία. Πρόκειται για ιστορίες που έφτιαξε η ίδια και εικονογραφούνται από την Marcella Grassi.

Οι ίδιες οι ιστορίες ξεκινούν από μια ενδιαφέρουσα εικόνα, όπως για παράδειγμα το πλάσμα που είναι κλεισμένο στο κλουβί –άνθρωπος άραγε ή πουλί;- ή το δέντρο με το μικρό κουτί μέσα του, εξελίσσονται όμως αρκετά διδακτικά. Δεδομένου πως η ίδια η συγγραφέας θέλει να περάσει συγκεκριμένα μηνύματα, αυτό επιτυγχάνεται πλήρως σε ένα γνωστικό επίπεδο, τίθεται όμως το ερώτημα κατά πόσο τα μηνύματα αυτά αγγίζουν και συναισθηματικά τον ακροατή τους, αφού ο ίδιος δεν έχει εμπλακεί στην ιστορία ούτε με τη φαντασία του, ούτε δημιουργικά.

Το συγκεκριμένο ζήτημα όμως, το κατά πόσο βοηθάει η απλή αφήγηση και συζήτηση γύρω από ένα θέμα ή αν είναι επιπλέον βοηθητική και η ενεργή συμμετοχή του παιδιού ή ενήλικα στην όλη διαδικασία, είναι κάτι που μπορεί να ανοίξει σε μια μεγάλη συζήτηση και που προφανώς υποστηρίζεται από κάθε επαγγελματία στο χώρο της ψυχικής υγείας από την δική του θέση, εκπαίδευση και εξειδίκευση. Προς το παρόν πάντως, τις αρχές κάποιων ιστοριών σκέφτομαι να τις χρησιμοποιήσω κι εγώ στη δουλειά μου.