Η Αντιγόνη & ο Μίλτος σε γεμίζουν ελπίδα και αισιοδοξία

γράφει ο Χρήστος Σούτος

Περηφάνια και χαρά σε κυριεύει βλέποντας τους αθλητές μας να πετυχαίνουν τόσο σπουδαία πράγματα χωρίς ουσιαστική στήριξη από την Πολιτεία.

Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και ο Μίλτος Τεντόγλου κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης επικρατώντας αντιπάλων από πολλές και σίγουρα πιο προηγμένες αθλητικά χώρες από την δική μας. Κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης στηριζόμενοι εν πολλοίς στις δικές τους δυνάμεις, στο πάθος τους και στην στήριξη ορισμένων - εάν φυσικά υπάρχουν και αυτοί- χορηγών που σε αρκετές περιπτώσεις υποκαθιστούν το ανύπαρκτο κράτος. 

Η Πολιτεία φυσικά θα είναι παρούσα στην επιστροφή για τις φωτογραφίες, τις δηλώσεις και για να πάρουν οι φορείς της μέρος από την δόξα των νικητών. Αυτό που θα λείπει πάλι είναι η αυτοκριτική από τους κρατικούς λειτουργούς, έστω μια συγγνώμη προς τους αθλητές και τους προπονητές τους για την έλλειψη χωρών για την σωστή και πλήρη προετοιμασία τους. Σιγά θα μου πείτε. Ποιος έχασε το φιλότιμο για να το βρουν αυτοί. Σωστά.

Φταίνε όμως μόνο οι κρατικοι λειτουργοί; Εμείς ως απλοί πολίτες, ως μέλη της κοινωνίας ποια πρότυπα θέλουμε; Ποιους περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες για να σηκώσουμε στα ουράνια, για να γκρεμίσουμε τα τείχη; Θέλετε να σας θυμίσω ή να το αφήσουμε καλύτερα; Πως υποδέχονται τους νικητές ή όσους απλά επιστρέφουν από κάποιο ριαλιτι στις πόλεις τους; Πως υποδέχονται τα site, ακόμα και τα αθλητικά ή ενημερωτικά όχι τα gossip, κάθε ποσταρισμα από καλλίπυγο δεσποινίδα ή κυρία που κατακλύζουν τα social media; Πως υποδέχονται επίσης τα αντίστοιχα ποσταρίσματα από γυμνασμένους άρρενες; Δεν χρειάζεται να σας πω νομίζω. Που στηρίζονται; Στην έμφυτη τάση του είδους μας για διέγερση μέσω οφθαλμικών ερεθισμάτων. 

Τι να τους πει μια 38χρονη αθλήτρια που δουλεύει στην ταβέρνα των γονιών της και μετά προπονείται σε αντίξοες συνθήκες για να αγωνιστεί και να πετύχει τέτοιους θριάμβους; Εσείς τι λέτε στην εποχή των like και των followers θα "γράψει " νούμερα στα sites και στις σελίδες των μέσων στα κοινωνικά δίκτυα; Αμφιβάλλω. Τι να τους πει ένα παιδί από τα Γρεβενά που του αρέσει να περνάει τα καλοκαίρια με τους φίλους του και δεν "εξαργυρώνει" τα μετάλλια του ως κοσμοπολίτης σε γνωστά θέρετρα; Τι να τους πουν αθλητές και άνθρωποι αυτού του επιπέδου; Προφανώς τίποτα.

Δύο άνθρωποι - και αθλητές - με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, με διαφορετική αφετηρία, όμως με κοινά στοιχεία το πάθος για την διάκριση, την νίκη, την δόξα για τον εαυτό τους και το εθνόσημο. Εθνόσημο που το τιμούν οπότε το φορούν. Το μπράβο στα παιδιά αυτά, αλλά και σε όσα δεν φέρνουν μετάλλια δίνοντας όμως το παρόν στις μεγάλες διοργανώσεις, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Η Αντιγόνη είναι μια γυναίκα πρότυπο που προσπαθεί πολλά χρόνια και συνεχίζει να παλεύει για τις μεγάλες διακρίσεις. Δύο Ολυμπιάδες, αρκετά Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Έφθασε στην κορυφή ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια και τις αντιξοότητες.

Ο Μίλτος είναι κάτι διαφορετικό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν αθλητή παγκόσμιας κλάσης. Ο Τεντόγλου διαφέρει από τους περισσότερους Έλληνες αθλητές, ακόμα και από αυτούς που θεωρούνται πρώτης γραμμής. Είναι πάντα εκεί στα μεγάλα ραντεβού, στοχεύει πάντα στο βάθρο και τα μετάλλια. Δεν τρομάζει από το μέγεθος του, δεν λυγίζει από το βάρος της ευθύνης. Την αποδέχεται και μπαίνει ως φαβορί για την νίκη. Είναι πραγματικά στο χέρι του να αφήσει εποχή, όχι ως ένας κορυφαίος Έλληνας αθλητής, αλλά ως κορυφαίος άλτης στη  ιστορία του αθλήματος. Τα καλύτερα είναι μπροστά μας...