ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΩΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

της Μαρίας Σούμπερτ

Η θεατρική εμπειρία ξεκινάει όχι μόνο βλέποντας μια παράσταση, αλλά από την είσοδο ακόμα στο θέατρο. Φτάσαμε λοιπόν τρεις παρά δέκα, αγοράσαμε πατατάκια, τα οποία συνεννοήθηκα με την κόρη μου και την ανιψιά μου πως θα φάνε μέχρι να σβήσουν τα φώτα και στο διάλειμμα. Μπήκαμε στην αίθουσα και στην άκρη περιμέναμε τους ταξιθέτες να μας οδηγήσουν στη θέση μας. Ξαφνικά τα κορίτσια άρχισαν να απομακρύνονται.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησα.

«Μας σπρώχνουν!» απάντησαν λίγο αγχωμένες και πράγματι διάφορες ενήλικες γυναίκες έσπρωχναν τα παιδιά για να περάσουν μαζί με τα παιδιά που συνόδευαν και να αρχίσουν να περιπλανιούνται στη σκηνή μέχρι να τις εντοπίσει ένας ταξιθέτης και μια ταξιθέτρια και να τους δείξουν που πρέπει να καθίσουν.
           
Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι.
           
Αφού καταφέραμε να καθίσουμε και οι μικρές είχαν αυστηρή οδηγία περί βρώσης πατατακίων, περιμέναμε να μπει ο κόσμος μέσα. Τρίτο κουδούνι. Ένας ηθοποιός μας κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Τον συμπαθώ αμέσως. Τα φώτα χαμηλώνουν. Βάζουμε τα πατατάκια στην τσάντα. Περιμένω να γίνει ησυχία. Δεν γίνεται. Τα παιδιά δυσκολεύονται να ηρεμήσουν. Εννοείται πως ο ήχος από τα πατατάκια και τα σακουλάκια δεν σταματάει καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. 

​
Αλλά πλέον δεν με νοιάζει. Γιατί από την στιγμή που ξεκινάει η παράσταση, σε αρπάζει από το πέτο και δε σε αφήνει να ησυχάσεις. Το βλέμμα είναι κολλημένο στη σκηνή, στους ηθοποιούς που τρέχουν, περπατάνε, ψάχνουν, κρύβονται. Που παίζουν μουσική και σε κάθε νότα ακούς τον Θάνο Μικρούτσικο από πίσω. Το θεατρικό κείμενο της Μαρίας Παπαγιάννη αφαιρετικό και τόσο συγκεκριμένο ταυτόχρονα. 

Η ΜπαρμπαΡόζα και ο Πειρατής Πυξίδας έχουν αφήσει το σπίτι τους που βρίσκεται στο Μηδέν και προσπαθούν να φτάσουν στο Χ. Αιτία αυτής της αναμπουμπούλας, ένα ΜΠΟΥΜ. Που τα τίναξε όλα στον αέρα. Οι δύο πειρατές που κατά καιρούς χρειάζεται να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους και σε εμάς πως είναι ακόμα παιδιά καλούνται για να επιβιώσουν να λύσουν μια ολόκληρη μαθηματική εξίσωση –ή ένα γεωμετρικό πρόβλημα, ποτέ δεν ήμουν καλή σε αυτά. Από το μηδέν πρέπει να φτάσουν στο Χ, χωρίς να εμπιστευτούν τον εύκολο δρόμο, αλλά βασιζόμενοι ο ένας στον άλλο. Εμπόδια στην πορεία τους θα είναι οι Τρουλ, εκμεταλλευτές των ανηλίκων, κάθε μορφής αστυνομική και συνοριακή δύναμη, τα φυσικά φαινόμενα – αλλά και οι σωματικές τους ανάγκες, η πείνα και η δίψα. Βοηθοί τους είναι η Μεντιόλα και η ομάδα της, αλλά και ο Γλάρος, ένας ακόμα μικρός ήρωας από το Μηδέν που όταν φτάσουν, εκείνος θα πετάει πια στον ουρανό. Δεν θέλω να κάνω συνειρμούς.
           
Φυσικά οι συνειρμοί υπάρχουν. Τα χιλιάδες ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που αφήνουν τα σπίτια τους, είτε επειδή οι γονείς τους έχουν πεθάνει, είτε τους χάνουν στην πορεία, είτε αναγκάζονται να φύγουν πρώτα και να ελπίζουν πως θα επιβιώσουν για να μπορέσουν να διεκδικήσουν επανένωση οικογένειας, είναι οι καθημερινοί μικροί ήρωες στους οποίους χρειάζεται μονίμως να υπενθυμίζουμε πως είναι ακόμα παιδιά. Γιατί όταν μπαίνεις στον δρόμο της προσφυγιάς καλείσαι να μεγαλώσεις απότομα, να σκληρύνεις, να αφήσεις πίσω σου ότι τρυφερό και όμορφο και να αντέξεις την ασχήμια. Τα παιδιά αυτά που βιώνουν καθημερινά αυτό το Ταξίδι του Ήρωα, που τους την έχουν στημένοι οι συνοριοφύλακες, οι αστυνομικοί, ο στρατός, οι διακινητές ή κάθε είδους εκμεταλλευτές της ανθρώπινης δυστυχίας, αναζητούν λίγη προστασία και βοήθεια από τις Μεντιόλα αυτού του κόσμου: εθελοντές και μη, όπως ακριβώς τους παρουσιάζει η Μαρία Παπαγιάννη –χίπηδες, οι περισσότεροι εκ των οποίων θα συμμετάσχουν σε δράσεις ακτιβισμού κυρίως για να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Ή όπως έχουν μεταλλαχθεί οι περισσότερες ΜΚΟ, προσωπικά μικρά οράματα που χάνονται μέσα στις επιχορηγήσεις, απανθρωποιούνται και δεν έχουν πια καμία ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Και μέσα σε όλο αυτό η μεγάλη απουσία: καμία κρατική θέση και ευθύνη, ούτε από τις χώρες που τα παιδιά αυτά περνάνε, ούτε από τις χώρες στις οποίες τα παιδιά αυτά φτάνουν.
           
Παράλληλα με την παράσταση προσπαθώ να εξηγήσω στα κορίτσια τι σημαίνει το έργο αυτό. Εκείνες με ρωτούν. Μέσα σε γέλια, πολύ μουσική και απίστευτες ατάκες, εγώ κλαίω. 

 
"Ως την άκρη του κόσμου" της Μαρίας Παπαγιάννη
Ομάδα C. for Circus
 
Σκηνοθεσία: Σπύρος Χατζηαγγελάκης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Δραματουργία - Επιμέλεια κειμένου: Ελίνα Μαντίδη
Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου
Σκηνικά-Κοστούμια: Τζίνα Ηλιοπούλου, Λίνα Σταυροπούλου
Διασκευή-ενορχήστρωση μουσικής: Βαλέρια Δημητριάδου, Χρύσα Κοτταράκου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Πρωτότυπο animation: Άρης Απαρτιάν
 
Παίζουν: Παναγιώτης Γαβρέλας, Βαλέρια Δημητριάδου, Χρύσα Κοτταράκου, Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη, Παύλος Παυλίδης, Νατάσα Ρουστάνη, Νικόλας Παπαδομιχελάκης
 
ΘΕΑΤΡΟ ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ
Ακαδημίας 3, Αθήνα
Τηλ.: 2103636144, 2103644921
Μέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο 15:00, Κυριακή 11:30 & 15:00
Γενική είσοδος 10€