ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΛΛΙΩΣ, ΕΝΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

​Όλοι ξέρουμε την Ωραία Κοιμωμένη, είτε από τα παραμύθια του Charles Perrault όπου πρωτοδημοσιεύτηκε στα «Παραμύθια της Μητέρας Χήνας» το 1697, είτε από τις καταγραφές των αδερφών Γκριμ, το μουσικό έργο του Τσαϊκόφσκι ή την ομώνυμη ταινία του Walt Disney. Αν δεν έχει τύχει να συναντήσει κανείς κάποιο από τα παραπάνω, σίγουρα το έχει δει ή διαβάσει σε μια από τις χιλιάδες ανατυπώσεις, διασκευές, μεταφράσεις και μεταφορές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια.

Η ιστορία είναι απλή: οι μοίρες καλούνται να ευλογήσουν την νεογέννητη πριγκίπισσα σε μια μεγάλη γιορτή. Οι γονείς της όμως δεν έχουν καλέσει τη γριά μάγισσα. Εκείνη θα έρθει απρόσκλητη και θα καταραστεί την πριγκίπισσα. Μόλις κλείσει τα δεκαέξι της χρόνια, θα τρυπήσει το δάχτυλό της σε ένα αδράχτι και θα πεθάνει. Οι γονείς της θα κάνουν ότι μπορούν για να την κρατήσουν ασφαλή, η κατάρα όμως θα πιάσει και στα 16α της γενέθλια θα βρεθεί μια ξεχασμένη ανέμη και το κορίτσι θα τρυπήσει το δάχτυλό του. Η έβδομη μοίρα όμως θα αλλάξει την κατάρα: η πριγκίπισσα δεν θα πεθάνει, αλλά θα κοιμηθεί και μαζί της θα ρίξει όλους σε ύπνο βαθύ, μέχρι να της δώσει ένας πρίγκιπας το φιλί της πρώτης αγάπης.

Τη στιγμή αυτή συναντούμε το παραμύθι της Rebecca Dautremer. Από την πλευρά του νέου, που ακολουθεί τον δάσκαλό του. Εκείνος λοιπόν θα του δείξει το «Δάσος που κοιμόταν» και η ιστορία θα εκτυλιχθεί λίγο διαφορετικά.

Πώς μπορείς όμως να αφηγηθείς το παραμύθι χωρίς να μιλήσεις για την πριγκίπισσα; Τι νόημα έχει να μιλήσεις για όλους όσους την περιβάλλουν; Αν ο πρίγκιπας είναι κι αυτός ένας ακροατής ή θεατής του παραμυθιού; Αξίζει να αλλάξει η οπτική της αφήγησης;

Η απάντηση είναι πως αξίζει, αν είσαι η Rebecca Dautremer. Η συγγραφέας και εικονογράφος του παραμυθιού «Το δάσος που κοιμόταν» μας διηγείται μια διαφορετική παραλλαγή της Ωραίας Κοιμωμένης. Σε ένα δάσος – πόλη, στην «μπελ επόκ» δεκαετία του 1920, όπου όλοι κοιμούνται. Τα παιδιά στην παιδική χαρά. Οι εργάτριες και οι μουσικοί, οι νοικοκυραίοι και οι περαστικοί. Οι οδοκαθαριστές, οι παλαιστές στο ρινγκ, οι πελάτες των εστιατορίων, τα ζώα στους δρόμους και τα λιβάδια. Κοιμούνται οι ταξιδιώτες μέσα στη μέση του δρόμου και στην αποβάθρα του τρένου. Κοιμούνται όλοι, γιατί κοιμάται η όμορφη ανθοπώλισσα. Αυτή που το παλικάρι ακροατής- θεατής της ιστορίας θα κληθεί να ξυπνήσει. Με ένα φιλί; Έτσι φανταζόμαστε. Η Rebecca Dautremer όμως δεν θα μας το πει αυτό. Θα μας δείξει αντ’ αυτού τις πεταλούδες να ξυπνούν και να πετούν. Να τινάζουν 100 χρόνια σκόνης από τα φτερά τους και τότε εμείς ξέρουμε τι έχει συμβεί.

Ένα πανέμορφο παραμύθι που ξεπερνάει τις ηλικιακές κατηγορίες, που απευθύνεται τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες, που μας δείχνει πως κάτι μπορεί να είναι το ίδιο έντονο και συναισθηματικό ακόμα κι όταν δεν φαίνεται. Στην εποχή μας όλα επιβάλλεται να δείχνονται. Να δείχνουν άντρες και γυναίκες, έφηβα αγόρια και κορίτσια το σώμα τους με κάθε τρόπο. Να δηλώνουν που πήγαν, τι έκαναν, τι έφαγαν και τι είδαν. Να μας δίνουν συγκεκριμένες εικόνες για κάθε τι χωρίς να επιτρέπεται τίποτα πια στη φαντασία. Και επιπλέον έρχεται η τάση του all natural που καταλήγει σε ακόμα περισσότερο ρετουσάρισμα, σε έναν αγώνα δρόμου για την τέλεια εικόνα και την τέλεια φωτογραφία.

Σε αυτή την εποχή, ένα παραμύθι για τον εφηβικό έρωτα που δεν χρειάζεται να δείξει καν μια απλή επαφή, μπορεί να προσφέρει μεγάλη ανακούφιση.
_________________________________________________________________________________
Rebecca Dautremer
 «Το δάσος που κοιμόταν»
Μετάφραση:  Μάρω Ταυρή
Εκδόσεις Μεταίχμιο
ISBN:  978-618-03-1113-6
Τιμή: 14,40€