ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΗΘΟΠΟΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ “ΜΠΙΠ”

της Νίκης Ράπτη

Μίλησε μου για το ΜΠΙΠ, αυτόν τον υπέροχο θεατρικό χώρο που έχεις δημιουργήσει και αγκαλιάσει με τόσο ταλέντο και αγάπη.
Το ΜΠΙΠ ξεκίνησε το 2015 με πρώτη παράσταση τη «Λάσσυ» του Ανδρέα Φλουράκη όπου έπαιζα εγώ και ο Ηλίας Βαλάσης. Από τότε έχουν φιλοξενηθεί πολλές παραστάσεις στο ΜΠΙΠ, έχω ανεβάσει κι εγώ κάποια έργα σαν σκηνοθέτης και συνεχίζουμε… Δεν έχω να πω πολλά. Νομίζω όσοι έχουν έρθει στο ΜΠΙΠ είτε σαν συνεργάτες είτε σαν θεατές μπορούν να πούνε περισσότερα. Η προσπάθεια είναι σίγουρα μεγάλη γιατί οι εποχές είναι δύσκολες και γιατί υπάρχουν πολλά θέατρα στην Αθήνα -κάτι που εμένα δεν θα μπορούσε να με ενοχλεί- και οι άνθρωποι που πραγματικά βλέπουν θέατρο και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ένα εισιτήριο, ακόμα και αν αυτό είναι της τάξης των 10 και των 8 ευρώ, δεν είναι και τόσοι πολλοί… Δεν με πειράζει όμως εμένα αυτό. Εγώ νιώθω τυχερή που μπορώ να δουλεύω την τέχνη που αγαπώ και να την εξελίσσω έχοντας πια ένα σπίτι για να προσκαλώ όποιον θέλει να τη μοιραστεί μαζί μου. Αρκεί να αντέξω στις συνθήκες βέβαια… θα δείξει!

Φέτος για δεύτερη χρονιά, παρουσιάζεται στο Θέατρο ΜΠΙΠ, η «ΚΒΑΝΤΑ», μια σπουδαία παράσταση. Έχεις γράψει το κείμενο, παίζεις και σκηνοθετείς. Θέλεις να μου μιλήσεις για αυτό το εξαιρετικό έργο;
Σε ευχαριστώ που το χαρακτηρίζεις «εξαιρετικό», πραγματικά μου δίνει μεγάλη χαρά όταν κάτι που παρουσιάζεις ζει από μόνο του και μπορεί να «κουνήσει» από τη θέση του τον θεατή. Αν καταφέρει τώρα και τον «σηκώσει» από τη θέση του και αιωρηθεί λίγο, τότε ακόμα καλύτερα, δύσκολα όμως τα πράγματα αυτά. Η ΚΒΑΝΤΑ προέκυψε από έναν συνδυασμό πραγμάτων. Εκείνη την εποχή διάβαζα τις βασικές αρχές της Κβαντικής φυσικής και για πρώτη φορά ένιωσα ότι η επιστήμη δεν ντρέπεται πια να είναι φιλοσοφία, όπως και στην αρχαιότητα, μια ενιαία σκέψη που προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σε αυτόν. Από την άλλη, έψαχνα να βρω έναν μονόλογο για μένα και είχα απογοητευτεί. Ό,τι έργο διάβαζα αναφερόταν σε μια γυναίκα θύμα, σε μια γυναίκα που έχει το ρόλο της μητέρας, της κόρης, της απατημένης, της καταπιεσμένης, της χτυπημένης από τη μοίρα… Δεν μπορούσα να βρω έναν ρόλο που να ταιριάζει στην ηλικία μου και να μην έχει κάτι το στερεοτυπικό γύρω από τη γυναίκα. Κι έτσι έγραψα την ΚΒΑΝΤΑ. Δεν είναι το πρώτο έργο που γράφω, από τη γραφή ξεκίνησαν όλα πριν 20 χρόνια όταν άρχισα να γράφω σενάρια για μικρού μήκους ταινίες. Με αυτή την παράσταση θα ήθελα με τρόπο απλό να καταφέρουμε να αιωρηθούμε για λίγο πάνω από τα πράγματα, να καταφέρω, μαζί με τον θεατή μου, να σταματήσουμε, ή να απλώσουμε τον χρόνο, πες το όπως θέλεις. Να καταφέρουμε να υπάρχουμε. Γιατί για μένα αυτό είναι το θέατρο, η πιο πυκνή μορφή ύπαρξης.

Μια ατάκα από την «Κβάντα» που σε αγγίζει προσωπικά;
«Υπάρχει κάτι που δεν λέγεται.»

Οι πηγές έμπνευσης σου όταν γράφεις;
Η ιστορία, η θέση μου δηλαδή στον κόσμο στον οποίο ζω, το παρόν και το παρελθόν, η εσωτερική μου ζωή, άλλες μορφές τέχνης όπως η μουσική, ο χορός, οι εικαστικές τέχνες, μια παράσταση που θα με αφήσει άναυδη, μια συζήτηση…

Τι είναι αυτό που σε κάνει να αισιοδοξείς στη σημερινή θεατρική Αθήνα;
Κάποιοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει που θέλουν να κάνουν θέατρο και το προσπαθούν παρ’ ότι δεν ανήκουν σε καμία «παρέα», παρ’ ότι δεν έχουν χρήματα από πίσω τους, παρ’ ότι δεν έχουν ουρές έξω από τις παραστάσεις τους. Αυτοί που βουτάνε κάθε φορά και θέλουν να αναδύονται χωρίς επιτήδευση, χωρίς εφέ και πόζα διανοούμενου. Αυτοί που παραμένουν ταπεινοί και δυνατοί στον χαρακτήρα, αυτοί που ακροβατούν και διαθλούν το εγώ τους αντί να το φωτίζουν και να το επιβάλουν. Αυτοί που έχουν χιούμορ με τον εαυτό τους και τη ζωή και την ουσία της όποιας «επιτυχίας» τους, αυτοί που γίνονται οι διάμεσοι της ανθρώπινης δημιουργίας όντας ένα τίποτα οι ίδιοι, ένα μεγαλειώδες τίποτα. Αυτοί κάνουν θέατρο. Οι Τίποτα. Ένας τέτοιος άνθρωπος θέλω να γίνω κι εγώ. Όλοι οι άλλοι κάτι άλλο κάνουν, όχι θέατρο, και δικαίωμά τους, απλά δεν με αφορά.

Έργα που θαυμάζεις και ονειρεύεσαι να παίξεις ή να σκηνοθετήσεις;
Είναι πολλά! Η αρχαία ελληνική γραμματεία είναι συναρπαστική αλλά θέλει μεγάλες και βαθιές γνώσεις που δεν τις έχω ακόμα. Κάποιες περιόδους με «τραβάνε» συγγραφείς όπως ο Shepard και άλλες όπως ο Milosz… δύσκολη ερώτηση!

Ποια είναι η αγαπημένη σου στιγμή κατά τη διάρκεια μιας πρόβας;
Όταν γίνεται κάτι το μαγικό και έχουμε όλοι αυτή την αίσθηση -ή ψευδαίσθηση- ότι έχουμε βγει από την ίδια μήτρα.

Τι είναι αυτό που θα σε κερδίσει διαβάζοντας ένα θεατρικό έργο;
Κάθε φορά είναι κάτι το διαφορετικό.  Ένας χαρακτήρας, η μουσικότητα του λόγου, ή το θέμα που εκείνη την περίοδο μπορεί να μου «λέει» κάτι.

Ως θεατή, τι έργα σε συγκινούν;
Τα έργα που δεν έχουν επιτήδευση, που δεν αντιμετωπίζουν δηλαδή τον θεατή σαν βλάκα που έρχεται κάποιος (ο σκηνοθέτης, ο συγγραφέας, ο ηθοποιός) να του «κάνει μάθημα» ως πιο «έξυπνος», ως πιο «διαβασμένος», ως πιο «ποιητής». Τα έργα που έχουν μια ιστορία και όχι μια ιδέα, τα έργα που φωτίζονται από τα ρήγματα των χαρακτήρων τους και όχι από τον ναρκισσισμό του συγγραφέα ή του σκηνοθέτη τους. Τα έργα με άλλα λόγια που γίνονται με προσωπική δυσκολία, τα έργα που μέχρι να βγουν βασανίζουν τους συντελεστές τους. Όταν λέω βάσανο δεν εννοώ έναν σκηνοθέτη σατράπη ή ανερμάτιστες, χαοτικές πρόβες χωρίς ουσία, εννοώ την εσωτερική βάσανο, αυτό που το λέω απλά σαν μια αφόρητη δυσπεψία, σαν ένα οργανικό συναίσθημα που ψάχνει τον τρόπο να ανακουφιστεί. Γιατί όταν προσπαθείς να διαλύσεις το εγώ σου για να απλωθείς σε ένα θέατρο, αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ευχάριστο και εύκολο.

Τι είναι αυτό που σε εμπνέει περισσότερο απ’ όλα στο θέατρο;
Οι άνθρωποι.

Μελλοντικά σχέδια;
Πολλά και τίποτα. Προσπαθώ να κολυμπώ κάθε φορά όποια και αν είναι η θάλασσα. Δεν τα καταφέρνω πολλές φορές, αλλά άλλες το απολαμβάνω. Δεν έχω φιλοδοξία να είμαι «θεατρώνα», ή «σκηνοθέτης» ή «ηθοποιός». Θέλω να κάνω θέατρο. Αυτό είναι το σχέδιό μου.