ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ!

της Μαρίας Σούμπερτ

Ο Μάρκο, η Αλίλα  και η Πέτρα Λουίζα είναι οι νέοι μαθητές του σχολείου της Μήδειας Κρακατόα. Εκεί θα συναντήσουν τους συμμαθητές τους, τον Κωνσταντίνο, την Νάντια, τη Ρωξάνη, το Χάρη, τον Ισμαήλ, τον Βλάντι και πολλούς άλλους. Μέχρι εδώ καλά. Καλά και φυσιολογικά. Ένα σχολείο – οικοτροφείο, στο οποίο οι μαθητές ζουν, ξυπνούν και κοιμούνται εκεί μέσα. Και εδώ όλα καλά.
           
Τα πράγματα περιπλέκονται όμως όταν συνειδητοποιήσουμε πως ο Μάρκο έχει ένα πτερύγιο στην πλάτη, η Αλίλα προκαλεί σεισμούς όταν κλαίει, η Πέτρα Λουίζα γίνεται διπλή για να τα προλαβαίνει όλα, ο Κωνσταντίνος νιώθει καλύτερα όταν περπατάει στο ταβάνι, ο Ισμαήλ έχει κεραίες και οξεία όσφρηση, ο Βλάντι ξέρει τι θα συμβεί μέσα στο επόμενο λεπτό και… Εντάξει, το καταλάβατε. Τα παιδιά αυτά έχουν όλα κάτι το περίεργο, το αλλόκοτο. Δεν ξέρω αν είναι σούπερ δυνάμεις, τα περισσότερα πάντως ένιωθαν παρίες στα συμβατικά σχολεία που πήγαιναν.
           
Ο Γιώργος Παναγιωτάκης γράφει το πρώτο βιβλίο της σειράς «Λέσχη των αλλόκοτων πλασμάτων», όπου εισάγει τον τόπο, τους ανθρώπους και τις σχέσεις: σε ένα βραχώδες μυστικό σημείο πάνω στη θάλασσα, απέναντι από το ανταγωνιστικό και σαν στρατόπεδο σχολείο του Μάγκνους  Μανίφικο, του δίδυμου αδερφού της Μήδειας Κρακατόα, οι νεαροί έφηβοι θα πρέπει να γνωρίσουν τον εαυτό τους, τις δυνάμεις τους, να αποδεχτούν τη διαφορετικότητά τους. Με στοιχεία που παραπέμπουν στον Χάρι Πότερ και τους Χ-Men, οι ήρωες του Παναγιωτάκη είναι πράγματι αλλόκοτα πλάσματα. Είναι στη φύση τους να περπατάνε ανάποδα, να κολυμπάνε, να τραντάζεται η γη όταν κλαίνε, να γίνονται γιγάντια λούτρινα αρκουδάκια όταν ανησυχούν και θυμώνουν. Νιώθουν αμήχανα απέναντι στους «κανονικούς» ανθρώπους, έχουν βιώσει μεγάλες απώλειες.
           
Ο Παναγιωτάκης εισάγει τον αναγνώστη στην πλοκή μέσα από την ένταση. Αυτό που έμοιαζε με απλή μεταγραφή σχολείων, εξελίσσεται σε απαγωγή. Αντίστοιχα η δράση κορυφώνεται πάλι στο κλείσιμο του βιβλίου: η Αλίλα εξαφανίζεται, ο Χάρης αποκαλύπτει την «ντροπιαστική» του ιδιότητα και ψάχνει να τη βρει. Ταυτόχρονα όμως, εκτός από τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους, ο συγγραφέας δίνει έμφαση σε μια ακόμα χαμένη σχέση, τη σχέση του Μάρκο με τη μητέρα του. Ο Μάρκο ξέρει πως έχει κληρονομήσει το πτερύγιο από αυτήν, αλλά φοβάται τη θάλασσα, γιατί γνωρίζει πως εξ αιτίας της έχασε τη μητέρα του. Η σχέση αυτή όμως ίσως να μπορεί όχι να επιδιορθωθεί, ούτε να αντικατασταθεί –μοιάζει όμως ο συγγραφέας να επιτρέπει στον Μάρκο να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά, να μετατρέψει την απώλεια και το φόβο σε τόλμη και δημιουργικότητα.
           
Το Μυστικό Καταφύγιο λοιπόν δεν είναι ένα καταφύγιο παρείσακτων, περίεργων τύπων που απειλούν την κοινωνική συνοχή και ασφάλεια. Είναι ένα σχολείο για εφήβους που διαφέρουν από τον μέσο όρο, που συνειδητοποιούν την διαφορετικότητά τους και προσπαθούν να την εξελίξουν. Που απομακρύνονται από το γονικό περιβάλλον και ανεξαρτητοποιούνται. Τελικά, ναι, το Μυστικό Καταφύγιο είναι ένα καταφύγιο παρείσακτων, περίεργων τύπων που απειλούν το κοινωνικό κατεστημένο. Είναι ένα σχολείο γεμάτο εφήβους. Όπως όλοι οι έφηβοι, έτσι και οι ήρωες του Παναγιωτάκη φρίττουν τις περισσότερες φορές με τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα τους, νιώθουν ξένοι παντού –εκτός κι αν βρίσκονται μεταξύ ομοίων. Με ανασφάλεια για την εικόνα τους, την διαφορετικότητά τους –την οποία ταυτόχρονα αναζητούν- δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε συνθήκες εξωτερικές, επιβεβλημένες. Γκρινιάρηδες, ξεραούλες, «φρικιά», είναι εν τέλει απόλυτα φυσιολογικοί έφηβοι.
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------
Γιώργος Παναγιωτάκης
Το μυστικό καταφύγιο
(Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων, βιβλίο 1)
εικονογράφηση: Μυρτώ Δεληβοριά
εκδόσεις Πατάκη
ISBN: 9789601673561
Τιμή: €7,90