ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ

5/7/2019

της Γεωργίας Τσούρου

Μεσημέρι Ιουλίου, νέα Φιλαδέλφεια, λίγο πριν την έξοδο για Εθνική, μποτιλιαρισμένη, με το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου χαλασμένο και μόνο το φλας να δίνει μέσα στο αυτοκίνητο έναν κάποιο μουσικό ρυθμό, κοιτάω έξω από το παράθυρο έναν άντρα που, καθισμένος στο πεζούλι της εισόδου ενός σπιτιού, καπνίζει και χαζεύει το άπειρο. Η ζέστη και το ραχάτι μας εξισώνουν όλους και ξαφνικά θέλω μόνο να παρκάρω κάπου πρόχειρα και να κατέβω να του κάνω τράκα και να κάτσω πλάι του στο πεζούλι, να ακούσω μια ιστορία του.

Λοιπά πράγματα που μας εξισώνουν: ο έρωτας, η ανάγκη, οι αναμνήσεις της νεανικής ηλικίας. Όσα μας δίδαξαν και σε όσα μας υπέβαλαν τα είκοσι και τα εικοσιτρία τα ανασύρουμε στη μνήμη, τα επεξεργαζόμαστε, τα αναπαράγουμε πρώτον για να τα ξαναζήσουμε και δεύτερον για να επιβεβαιώσουμε ότι κάποτε, όντως, υπήρχαμε σοφοί και έκπληκτοι ταυτόχρονα. Κι όπως ο Βοναπάρτης κατά πάσα πιθανότητα δεν οδηγούσε τα στρατεύματά του στην μάχη με το νου στα σχολικά βιβλία των μετέπειτα αιώνων, έτσι κι εμείς, το καλοκαίρι των δεκαεννιά δεν ψιθυρίζαμε γλυκόλογα στο τηλέφωνο εν γνώσει του ότι γράφαμε ιστορία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν το κάναμε.

Η Μπόμπι και η Φράνσις είναι μόλις εικοσιενός, φοιτήτριες στο Δουβλίνο. Γράφουν και δραματοποιούν ποίηση, και αγνοούν παντελώς το τι επιφυλάσσει το μέλλον ώσπου ένα βράδυ θα γνωρίσουν την δημοσιογράφο Μελίσσα η οποία θα τους καλέσει στο σπίτι της και θα τους συστήσει, μεταξύ άλλων, τον άντρα της τον Νικ, έναν γοητευτικό ηθοποιό. Η Φρανσις θα τον ερωτευτεί και θα ξεκινήσει μια παράνομη σχέση μαζί του με όρους 2018: μέιλ χωρίς στίξη και κεφαλαία γράμματα, κλεφτές στιχομυθίες στο viber, εξαναγκασμένες περιλήψεις συναισθημάτων και εμπειριών σε λιγότερους από 140 χαρακτήρες. Τα δυο κορίτσια θα μπουν σε έναν κύκλο που δεν γνωρίζουν και στον οποίο ξεκάθαρα δεν ανήκουν, ειρωνικοί μα μαγνητισμένοι θεατές μιας εναλλακτικής εκδοχής της ζωής που πιστεύουν πως θέλουν. Η φαινομενικά επιφανειακή ερωτική σχέση ανάμεσα στον Νικ και την Φράνσις θα αναδειχθεί σύντομα σε ένα μικρό κομμάτι οδυνηρής ιστορίας, η πρωταγωνίστρια της οποίας είναι άλλοτε σίγουρο και άλλοτε παντελώς αβέβαιο το κατά πόσο μπορεί να την διαχειριστεί. Η οικειότητα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε εκείνη και τον, δεσμευμένο και μυστικοπαθή, εραστή της είναι σαν εκείνα τα ψεύτικα κομματάκια γυαλί που, δεμένα από μια κλωστή κρέμονται στα μπαλκόνια για να διώχνουν τα πουλιά και καθώς ο άνεμος τα χτυπά, γυρνούν αντανακλώντας τον ήλιο πότε από εδώ και πότε από εκεί. Το είδωλο που αντικατοπτρίζουν έχει αξία ελάχιστων δευτερολέπτων.

«Τότε κατέβηκα στο δωμάτιό μου. Όταν ξάπλωσα, ένιωθα απαίσια. Όχι τόσο από τη θλίψη, όσο από το σοκ κι ένα αλλόκοτο είδος εξάντλησης. Ήξερα πως έφταιγα: τα είχα δώσει όλα για να προκαλέσω τον Νικ να τσακωθεί μαζί μου. Τώρα ήμουν μόνη στο σιωπηλό σπίτι, νιώθοντας πως έχω χάσει τον έλεγχο των πάντων. Μπορούσα να αποφασίσω μόνο αν θα έκανα σεξ με τον Νικ ή όχι, δεν μπορούσα να αποφασίσω πώς να νιώσω γι΄αυτό ή τι σήμαινε. Και παρόλο που μπορούσα να αποφασίσω να τσακωθώ μαζί του, όπως και για ποιο πράγμα τσακωνόμασταν, δεν κατάφερα να αποφασίσω για το τι θα έλεγε ή πόσο θα με πλήγωνε.»

Γεγονός: Τα πιο μεγάλα, τα πιο διδακτικά, τα ζούμε νέοι και άμαθοι, ανίκανοι να τα εκτιμήσουμε. Όσο μεγαλώνουμε τόσο λιγότερο έχουμε να μάθουμε και πιο δύσκολα συγκινούμαστε, κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ξανά και ξανά αναζητούμε την εξιστόρηση νεανικών συγκινήσεων, δικών μας ή των τριγύρω. Μάλλον συμβαίνει αυτόματα, όπως όταν κάποιος απολαμβάνει ένα κλεφτό τσιγάρο μέρα μεσημέρι την ώρα που εσύ τον προσέχεις πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου και ξάφνου θες και συ. Όπως όταν κάποιος έχει μια ζωή ολόκληρη μπροστά του κι εσύ όχι, και ξάφνου θα αντάλλασσες όλη σου κι όλου του κόσμου τη σοφία, για να είχες κι εσύ.