της Γεωργίας Τσούρου Στην ταινία «Μια κάποια εκπαίδευση» (2009) της Lone Scherfig, (βασισμένη στην αληθινή ιστορία της δημοσιογράφου Lynn Barber) η δεκαεξάχρονη πρωταγωνίστρια Τζένυ (την οποία υποδύεται αριστοτεχνικά η Carrey Mulligan), ζητώντας να δικαιολογήσει την επανάστασή της κατά του λαμπρού ακαδημαϊκού μέλλοντος που οικογένεια, καθηγητές και φίλοι θωρούν δεδομένο για εκείνη, ξεσπά προς την διευθύντρια του σχολείου (Έμα Τόμσον) λέγοντας: «Δεν αρκεί πια να μας εκπαιδεύετε, πρέπει να μας εξηγείτε και με ποιο σκοπό το κάνετε.» Η Τζένυ δεν είναι τεμπέλα, ούτε έχει σταματήσει να προσδοκά την αριστεία: είναι μια πανέξυπνη νέα γυναίκα, την δεκαετία του ΄60, η οποία αντιλαμβάνεται ότι ακόμα και αυτό το πτυχίο από την Οξφόρδη που ο πατέρας της θεωρεί δεδομένο ότι θα επιδιώξει, δεν είναι τίποτε άλλο από έναν ίσως πιο κοπιώδη δρόμο προς το γάμο και την μητρότητα. Και μια και η ίδια, στην αρχή της ταινίας, έχει ήδη γνωρίσει και ερωτευτεί σφόδρα τον άντρα με τον οποίο πιστεύει ότι θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της, βρίσκει (έστω και για λίγο) πολύ πιο βολικό το να μην ταλαιπωρείται με ανώμαλα ρήματα λατινικών, αλλά να τριγυρνά στα πιάνο μπαρ με την παρέα της τα βράδια, πριν κλειστεί δια παντός σπίτι μαζί του. 50 χρόνια μετά, κι ενώ θα πίστευε κανείς ότι αυτά τα θέματα, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, θα έπρεπε ήδη να έχουν λυθεί, ένα άλλο κορίτσι, η Tara Westover, γράφει την αυτοβιογραφία της με τίτλο «ΜΟΡΦΩΜΕΝΗ». Σε αντίθεση με την Barber, η Westover, γεννηθείσα το 1986 στα βουνά του Άινταχο, δεν θα πάει ποτέ σχολείο. Γεννημένη, σε άγνωστη ημερομηνία, από Μορμόνους γονείς, οι οποίοι δεν πιστεύουν στα σχολεία, τους γιατρούς ή στο οργανωμένο κράτος και προετοιμάζονται πυρετωδώς για την δική τους εκδοχή της Αποκάλυψης, αποθηκεύοντας καύσιμα και τρόφιμα, η Tara μεγαλώνει στη φύση σε ένα αλλόκοτο γκέτο που συνθέτουν οι πεποιθήσεις των γονιών της, ο φόβος του Θεού, η σκληρή και συχνά επικίνδυνη σωματική εργασία και η πολλαπλή μητρότητα ως το μοναδικό βέβαιο μέλλον. Η Tara δεν ξέρει ούτε αριθμητική, ούτε ιστορία, ούτε γεωγραφία και κανένας δεν την αναγκάζει να ξυπνάει το πρωί για το σχολείο και να κάνει κάθε απόγευμα τις ασκήσεις της για την επόμενη μέρα. Όμως όλα τα παιδιά είναι προγραμματισμένα να επαναστατούν ενάντια σε ό,τι τους παρίσταται ως αυτονόητο, κι έτσι και τούτο, στα δεκαεφτά, θα βρει μόνο του βιβλία, χρόνο και την δύναμη, και θα δώσει κατατακτήριες εξετάσεις για το τοπικό Κολέγιο. Μερικά χρόνια μετά θα λάβει διδακτορικό από το Κέμπριτζ, κλείνοντας περιπαικτικά το μάτι στο φάντασμα της Lynn Barber και κάθε άλλης νεαρής γυναίκας που θεώρησε την εκπαίδευση δεδομένη και της γύρισε, έστω και προσωρινά, περιφρονητικά την πλάτη. Το ξέσπασμα της Τζένυ με απασχολεί σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου αυτού: Με ποιο σκοπό εκπαίδευσε η Westover τον εαυτό της; Πώς φαντάζεται ένα μικρό και απαίδευτο παιδί τον εαυτό του μέσα σε έναν κόσμο του οποίου την ύπαρξη στην καλύτερη περίπτωση αμφισβητεί και στη χειρότερη αγνοεί παντελώς; Μεγαλωμένη για να υπηρετεί τον αυταρχικό πατέρα της ως εργάτρια στην μάντρα με τα παλιοσίδερα που εκείνος διατηρεί, έως ότου έρθει η ώρα να υπηρετήσει τον μελλοντικό της άντρα σε όλες τις εκδοχές των ρόλων που εκείνος μονομερώς θα καθορίσει, πώς γίνεται άξαφνα να επιθυμεί τα θρανία και τις βιβλιοθήκες, το βάσανο της μελέτης και την ακαδημαϊκή πρόοδο; Γιατί ένα παιδί που αγνοεί τα πάντα, να πιστέψει ότι η γνώση που δεν κατέχει, είναι η λύση σε όσα του συμβαίνουν; Πώς πείθει ο άνθρωπος τον εαυτό του ότι το παντελώς άγνωστο είναι η μοναδική έξοδος διαφυγής; Η απάντηση, φυσικά, είναι...πανεύκολα. Τόσο εύκολα όσο το να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις τρέχοντας από ένα δωμάτιο που φλέγεται. «Τίποτε απ΄αυτά δεν θα μπορούσα να έχω εκφράσει όταν ίδρωνα όλα εκείνα τα αποπνικτικά απογεύματα μέσα στο κλαρκ. Δεν διέθετα το λεξιλόγιο που διαθέτω τώρα. Αλλά κατάλαβα το εξής: χιλιάδες φορές με είχε πει Αράπη κι εγώ γελούσα, αλλά τώρα δεν μπορούσα να γελάσω. Η ίδια η λέξη κι ο τρόπος που την έλεγε ο Σον δεν είχαν αλλάξει, μόνο τ΄αυτιά μου ήταν διαφορετικά. Δεν άκουγαν πια σ΄αυτή τη λέξη το κουδούνισμα ενός αστείου. Αυτό που άκουγαν ήταν ένα σύνθημα, ένα κάλεσμα μεσ’ το χρόνο, στα οποία απαντούσα με μια όλο και μεγαλύτερη πεποίθηση: ότι δεν θα επέτρεπα ποτέ ξανά στον εαυτό μου να γίνω στρατιώτης σε μια μάχη που δεν την καταλάβαινα.» Λίγο πριν φτάσω στο τέλος της αφήγησης δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν η συγγραφέας μου είναι συμπαθής ή όχι. Στο διαδίκτυο υπάρχουν αμέτρητες συνεντεύξεις της και αναλύσεις των κατορθωμάτων της, που ακόμα και ο πιο σκεπτικιστής αναγνώστης δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίσει ως αξιοθαύμαστα. Η οικογένειά της την έχει αποκηρύξει και την κατηγορεί για τον τρόπο με τον οποίο περιγράφει στο βιβλίο όλα όσα της επέβαλαν και της στέρησαν, όμως η Tara απαντά στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων με την ηρεμία του ανθρώπου που πατά γερά στα πόδια του γνωρίζοντας πως όσα έχει κατορθώσει ήταν ένα προς ένα δική της επιλογή. Ίσως γι΄αυτό να αμφιβάλω αν την συμπαθώ. Ίσως επειδή, ως έφηβη, ήμουν πιο πολύ σαν την προνομιούχα Lynn που ζητούσε να την πείσουν για την σκοπιμότητα της εκπαίδευσης και πολύ λιγότερο σαν την Tara, που ενστικτωδώς κατάλαβε την αξία της πριν καν καταλάβει την προπαίδεια. ΜΟΡΦΩΜΕΝΗ TARA WESTOVER μετάφραση: Μαρια Φακίνου εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ ISBN: 978 960 572 288 3 Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος