ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ!

της Λίλας Παπαπάσχου

Αλίκη Βουγιουκλάκη. Σαν σήμερα γεννήθηκε η μεγαλύτερη - για πολλούς - Ελληνίδα σταρ. Και λέω για πολλούς, γιατί όπως κάθε πραγματικός μύθος, αμφισβητήθηκε, στηλιτεύτηκε, σχολιάστηκε και τολμώ να πω "αδικήθηκε" από τους σύγχρονούς της κυρίως κριτικούς (γιατί όπως γίνεται συνήθως μετά θάνατον όλοι υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της και την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε το "τέλος") που στο πρόσωπο της έβλεπαν μεν την σταρ, αλλά αδυνατούσαν να αποδεχτούν/παραδεχτούν την ηθοποιό.
 
Πριν από…ποιος νοιάζεται για τα χρόνια, άλλωστε εκείνη κατάφερε να δαμάσει και αυτόν τον ίδιο τον αμείλικτο χρόνο, «φεύγοντας» από τον μάταιο τούτο κόσμο νέα και όμορφη, έτσι όπως την αγάπησαν - και την αγαπούν - γενιές και γενιές, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήρθε στον κόσμο για να τον ομορφύνει με τη λαμπερή παρουσία της, το απαράμιλλο νάζι, το ταλέντο της (είχε μεγάλο!), αντιμετωπίζοντας παράλληλα με απίστευτη δύναμη όλες τις δυσκολίες της ζωής της. Και αντιμετώπισε πολλές και από πολύ νωρίς. Κάτω όμως από το χαμόγελο, το σκέρτσο και την τυποποιημένη θηλυκότητα της, η "μουσίτσα" έκρυβε μία δυναμική, έξυπνη και απόλυτα συνειδητοποιημένη γυναίκα που διεκδίκησε για τον εαυτό της όλα αυτά που πίστευε ότι άξιζε, πληρώνοντας ίσως το ανάλογο τίμημα.
 
Πόσες ταινίες, πόσα τραγούδια, πόσες στιγμές υποκριτκής και μουσικοχορευτικής μίμησης κυρίως στα παιδικά μου χρόνια!  Γιατί μετά, στην εφηβεία, άρχισε και η δική μου αμφισβήτηση. Άρχισε ο «σοβαρός» κινηματογράφος, το «σοβαρό» θέατρο, οι «σοβαροί» φίλοι, που σνόμπαραν όχι μόνο την Αλίκη, αλλά και όλο το ελληνικό star system εκείνης της εμβληματικής - ασπρόμαυρης και multicolor - εποχής που όλα έμοιαζαν αθώα και ελπιδοφόρα…κι ας μην ήταν εν τέλει και τόσο…
 
Ταινίες σταθμοί όπως: Αστέρω, Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, Χτυποκάρδια στο Θρανίο, Μανταλένα, Το κλωτσοσκούφι, Η Αλίκη στο ναυτικό, Η Λίζα και η άλλη, Η ψεύτρα, Το δόλωμα, Η αρχόντισσα κι ο αλήτης, Υπολοχαγός Νατάσσα, Η κόρη του ήλιου, Η Μαρία της Σιωπής και αντίστοιχες θεατρικές υπερπαραγωγές που πάντα έφεραν την προσωπική της σφραγίδα συνεχίζουν να αποτελούν σημείο αναφοράς και γίνονται συχνά - πυκνά προϊόντα αμφιβόλου ποιότητας θεατρικών διασκευών, που «πουλάνε» το όνομα «Βουγιουκλάκη» ως εμπορικό σιγουράκι. Πόσες αντίστοιχα wannabe «Αλίκες» πέρασαν και δεν ακούμπησαν, ακόμα κι αν έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να μιμηθούν κυρίως την «περσόνα» της και όχι την πολυδιάστατη προσωπικότητα της, η οποία εν τέλει αποδείχτηκε ότι ήταν και το μυστικό της επιτυχίας αυτής της "πονηρής και κατεργάρας" γυναίκας και όχι οτιδήποτε άλλο υπαινίσσονταν κατά καιρούς οι γνωστές και μη εξαιρετέες κακές γλώσσες, οι οποίες ούτως ή άλλως ασχολούνται περισσότερο με το "σκάνδαλο" και λιγότερο με τον καλλιτέχνη. 

Δημήτρης Παπαμιχαήλ - με τον οποίο απέκτησε και το μοναχογιό της Γιάννη Παπαμιχαήλ - Βλάσσης Μπονάτσος και Κώστας Σπυρόπουλος ήταν μερικοί από τους πιο γνωστούς "μοιραίους¨" άντρες της ζωής της, αν και ο πραγματικός άντρας της ζωής της Αλίκης Βουγιουκλάκη ήταν η ίδια. 
​

Η ροκ εκδοχή της Αλίκης Βουγιουκλάκη...

Εκτός από το τεράστιο καλλιτεχνικό και εμπορικό impact της στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η Αλίκη Βουγιουκλάκη συνέδεσε το όνομά της με τους μεγαλύτερους συνθέτες της εποχής, μέσα από τα τραγούδια που ερμήνευσε ως ηθοποιός, τόσο στις κινηματογραφικές της ταινίες όσο και στις θεατρικές της παραστάσεις. Σημαντικοί Έλληνες συνθέτες και στιχουργοί όπως οι Σταύρος Ξαρχάκος, Μίμης Πλέσσας, Μάνος Λοΐζος, Γιάννης Μαρκόπουλος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Νίκος Γκάτσος, Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνο Χατζιδάκι, έντυσαν μουσικά/στιχουργικά τα κινηματογραφικά και θεατρικά της έργα. Ο πρώτος χρυσός δίσκος που δόθηκε στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας ήταν αυτός με τα τραγούδια από την ταινία «Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο» (1959), σε μουσική του Μ. Χατζιδάκι και ερμηνεύτρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Οι 75.000 δίσκοι που πωλήθηκαν αποτέλεσαν ρεκόρ. 

«Έχω ένα Μυστικό», «Θάλασσα πλατιά», «Νανούρισμα», «Μέσ' αυτή τη βάρκα», «Τράβα μπρος» «Ξημερώνει», «Θαλασσοπούλια μου»  «Κλωτσοσκούφι» ,«Σ’ αγαπώ», «Ο αμαξάς» είναι μόνο μερικά από τα υπέροχα τραγούδια που ερμήνευσε με το δικό της μοναδικό τρόπο και παρόλο που διαχρονικά αγαπημένη μου ταινία παραμένει η Μανταλένα (σκην. Ντίνος Δημόπουλος,1960), για την οποία κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α' Γυναικείου ρόλου στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εκπροσωπώντας παράλληλα την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών και αφήνοντας θετικότατες εντυπώσεις, από το πρωί σήμερα σιιγοτραγουδάω το Γεννήθηκα στον Πειραιά, το οποίο πιστεύω ότι την αντιπροσωπεύει απόλυτα....

Ως ενήλικη, έχω πλέον αποδεχτεί πως όλα μου τα παιδικά είδωλα ήταν άνθρωποι με πάθη, ατέλειες, μικρότητες και ενδεχομένως να διέφεραν πολύ από το αγγελικά πλασμένο καλλιτεχνικό προσωπείο τους, παρόλα αυτά για κάποιους από αυτούς μου είναι αδύνατον να προχωρήσω στη λογική διαδικασία της απομυθοποίησης και προτιμώ να μείνω δεμένη μαζί τους με έναν τρόπο συναισθηματικό, τρυφερό και αναπόφευκτα νοσταλγικό...Κακά τα ψέματα  Μελίνα, Αλίκη, Τζένη, Ρένα, Έλλη, Ζωή, δεν θα υπάρξουν δεύτερες (γι' αυτό παρακαλούμε όχι άλλα κακέκτυπα και φθηνές απομιμήσεις....).

"Γεννήθηκα στον Πειραιά, σπούδασα στο λιμάνι 
και είμαι άντρας στην καρδιά, τι κι αν φορώ φουστάνι....".
​