ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΙΣΚΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

4/5/2020

της Μαρίας Σούμπερτ

«Αυτό που πρέπει να κάνει ένας εικονογράφος
είναι να παρουσιάσει κάτι συνηθισμένο με μία διαφορετική ματιά
για να κινήσει το ενδιαφέρον».

Υπάρχει μια άποψη που λέει πως η τέχνη είναι κάτι που πραγματώνεται μόνο με το ταλέντο. Σήμερα όμως, με τα περισσότερα πράγματα να έχουν ειπωθεί, απεικονιστεί, εκφραστεί, παιχτεί –σήμερα πια ένας καλλιτέχνης οφείλει καταρχήν να έχει γερές θεωρητικές βάσεις, να γνωρίζει τη θεωρία της τέχνης του, να γνωρίζει τι κάνει, γιατί το κάνει, το σημαίνει αυτό που κάνει καταρχήν για τον ίδιο –και ας αφήσει μετά το κοινό του να διαβάσει το έργο του με το δικό του τρόπο.

Ο καλλιτέχνης λοιπόν χρειάζεται να συνδυάσει το ταλέντο του με μια όσο το δυνατόν ενδελεχή μαθητεία στο αντικείμενό του. Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα με την Κατερίνα Σισκοπούλου, η οποία έχει ήδη κατορθώσει να αναγνωρίζεται η γραμμή της, είτε πρόκειται για εικονογραφήσεις περισσότερο αφαιρετικές, είτε πιο γεμάτες, όπως είναι των παιδικών βιβλίων.

Σήμερα μάλιστα, που μετά από αρκετό καιρό σε κοινωνική αποστασιοποίηση προσπαθούμε δειλά δειλά και με πολύ φόβο να επανέλθουμε σε μια εργασιακή καταρχήν κανονικότητα –με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει για εμάς και τους γύρω μας, η Κατερίνα Σισκοπούλου μας υπενθυμίζει πως ο εικαστικός καλλιτέχνης ακόμα κι αν δεν τον βλέπουμε επειδή δουλεύει από το σπίτι του, είναι ένας σημαντικός κρίκος στην δημιουργία του παιδικού βιβλίου. Όχι μόνο γιατί έχει ταλέντο, αλλά επειδή έχει δουλέψει σκληρά για αυτό.

«Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δόθηκε αυτές τις δύσκολες μέρες που μένουμε στο σπίτι, να μιλήσω για το χόμπι μου, το οποίο με πολύ κόπο και περηφάνια, μπορώ να αποκαλώ πλέον και επάγγελμά μου· την εικονογράφηση.

Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη το 1995. Από μικρή ηλικία ήμουν σίγουρη για δύο πράγματα· πως ήθελα ένα σκύλο και να ασχοληθώ με τη ζωγραφική. Σήμερα μπορώ να πω με χαρά πως έχω καταφέρει και τα δύο. Ήμουν κι εγώ από εκείνα τα παιδάκια που ζωγράφιζαν ήσυχα στο εστιατόριο, όταν πηγαίναμε με την οικογένειά μου, και αργότερα κάλυπτα με σκίτσα τα περιθώρια των σχολικών μου βιβλίων. Θυμάμαι ακόμη να γράφω τις δικές μου ιστορίες επηρεασμένη από τα βιβλία που διάβαζα. Δεν άλλαξαν πολλά από τότε. Συνεχίζω να ζωγραφίζω, να γράφω και να διαβάζω παιδικά βιβλία.

Σπούδασα εικονογράφηση και οπτική επικοινωνία στο Λονδίνο στο πανεπιστήμιο του Westminster· μία επιλογή καθοριστική για την εξέλιξή μου. Πέρα από την τεράστια πηγή έμπνευσης που αποτελεί το Λονδίνο, το πιο σημαντικό ίσως που διδάχτηκα, είναι να μπορώ να μιλάω για την δουλειά μου με αυτοπεποίθηση και να εξηγώ τους λόγους που χρησιμοποίησα συγκεκριμένα μέσα ή συμβολισμούς.
Μετά την αποφοίτησή μου επέλεξα να επιστρέψω και να εγκατασταθώ στην Αθήνα. Η διάκρισή μου στο διαγωνισμό νέων σχεδιαστών του περιοδικού GR design αποτέλεσε την αφετηρία της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, δύο μήνες πριν τελειώσω τις σπουδές μου. Έχω επιλέξει να εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας με μερικούς από τους συνεργάτες μου τις Εκδόσεις Πατάκη, τις Εκδόσεις Ψυχογιός, τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης, το Μουσείο Μπενάκη, την Alpha Bank και την εφημερίδα Νέα Σελίδα.

Δουλεύω από το σπίτι, συνήθως με την πιτζάμα, σε ένα περιβάλλον που με εκφράζει και με εμπνέει. Κάτι που αγαπώ στη δουλειά μου είναι πως μπορώ να επιλέγω τα project που με ενδιαφέρουν και να κάνω το δικό μου πρόγραμμα χωρίς ωράριο. Δεν έχω επιδιώξει να δουλέψω σε κάποια εταιρεία, ώστε να διατηρήσω αυτή την ανεξαρτησία. Όταν δουλεύεις στο σπίτι και έχεις ελεύθερο ωράριο, είναι δύσκολο να πειθαρχήσεις στον εαυτό σου. Το γραφείο μου δεν ανταποκρινόταν ποτέ στην συμβατική εικόνα του ακατάστατου καλλιτέχνη με τις χρωματιστές πιτσιλιές παντού. Είναι πάντα τακτοποιημένο με τις ιδέες μου οργανωμένες σε δεκάδες τετραδιάκια και με πολύχρωμους σελιδοδείκτες να προεξέχουν από τα βιβλία των πηγών μου. Βέβαια, υπάρχει το πρακτικό και λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι της δουλειάς, όπως η απάντηση μηνυμάτων ή τα λογιστικά. Όμως, η μεγαλύτερη δυσκολία του ελεύθερου επαγγελματία είναι η έλλειψη σταθερού εισοδήματος. Η καθημερινή εργασία και οργάνωση είναι απαραίτητη. Όταν δυσκολεύομαι να προχωρήσω κάποιο project, συνηθίζω να ζωγραφίζω για εξάσκηση, να διαβάζω βιβλία ή να παρακολουθώ διαδικτυακά κανάλια με νέες τεχνικές, τάσεις και καλλιτέχνες. Χρειάζεται διαρκής ενημέρωση, αλλά και γνώση της θεωρίας και της ιστορίας της εικονογράφησης, και γενικότερα της τέχνης, η οποία λείπει από το χώρο μου λόγω της ευρείας αντίληψης πως το ταλέντο αρκεί.

Τα αγαπημένα μου θέματα είναι τα αστικά τοπία και τα μοναχικά παιδάκια· τα παιχνίδια τους, τα ρουχαλάκια τους και τα δωμάτιά τους. Προτιμώ να σχεδιάζω εξώφυλλα, καθώς είναι η πρώτη επαφή που έχει κάποιος με ένα βιβλίο. Όταν ξεκινάει ένα project, δύο πράγματα πρέπει να λαμβάνει κανείς υπόψιν του· το «τι» και το «πως», δηλαδή ποιο είναι το θέμα ή η ιστορία και με ποιον τρόπο θα παρουσιαστεί. Έχω πάντα στο μυαλό μου πως όλα γύρω μας έχουν αποτυπωθεί με κάποιο τρόπο. Αυτό που πρέπει να κάνει ένας εικονογράφος είναι να παρουσιάσει κάτι συνηθισμένο με μία διαφορετική ματιά για να κινήσει το ενδιαφέρον. Πιστεύω πως η πιο σημαντική απόφαση είναι τα χρώματα που θα χρησιμοποιηθούν, διότι είναι καθοριστικά για την ατμόσφαιρα που θέλεις να δημιουργήσεις. Η δουλειά μου, επηρεασμένη από τις ζωγραφιές παιδιών, χαρακτηρίζεται από την απουσία προοπτικής και «βάθους». Η δημιουργία χειρόγραφων γραμματοσειρών συμβάλλει σε ένα πιο παιχνιδιάρικο αποτέλεσμα. Με εκφράζει άλλοτε η «ασφυκτική» λεπτομέρεια, όπως στα παιδικά εξώφυλλα, και άλλοτε μία πιο μινιμαλιστική διάθεση, όπως στα παιχνίδια για το Μουσείου Μπενάκη. Αυτά τα δύο άκρα εναλλάσσονται και έτσι κρατιέται αμείωτο το ενδιαφέρον μου.

Στα μελλοντικά μου σχέδια συμπεριλαμβάνεται η συγγραφή και εικονογράφηση δικού μου παιδικού βιβλίου. Ακόμη, θα ήθελα να επιδιώξω συνεργασίες εκτός Ελλάδος και να πειραματιστώ με την κινούμενη εικόνα, που είναι αναμφισβήτητα συνδεδεμένη με την εικονογράφηση».