ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «Ο ΦΙΑΚΑΣ»

της Λίλας Παπαπάσχου

25 χρόνια θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ είναι αυτά δεν είναι παίξε – γέλασε…Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση ήταν σίγουρα  γέλασε, χάρη στο έργο «Ο ΦΙΑΚΑΣ» του Δημοσθένη Μισιτζή, αυτήν την σπαρταριστή κωμωδία ηθών, την οποία επεξεργάστηκε δραματουργικά, επιμελήθηκε μουσικά και σκηνοθέτησε ο Βασίλης Νικολάΐδης.
 
Ο γνωστός - και πάντα ευρηματικός - σκηνοθέτης έχοντας στη διάθεση του πέντε  «αστειότατους» ηθοποιούς, που σε «λόγια γλώσσα» μίλησαν για το δικό μας παρά-λογο σήμερα, κατάφερε να αναδείξει την φρεσκάδα ενός έργου που γράφτηκε γύρω στα 1870, αλλά οι καταστάσεις που περιγράφει με γλαφυρότητα και έντονα σατιρική διάθεση, θα μπορούσαν κάλλιστα να διαδραματίζονται…τώρα…
 
Άλλωστε οι αναγωγές στη δική μας σύγχρονη πραγματικότητα είναι ένα από τα στοιχεία που κάνουν τη συγκεκριμένη παράσταση να ξεχωρίζει, αφού ο Βασίλης Νικολαΐδης με την περιπαικτική διάθεση ενός παιδιού, έκλεινε συχνά το μάτι στους θεατές εμπλουτίζοντας το αρχικό κείμενο με τις δικές του επικαιροποιημένες προσθήκες, που δεν άφησαν θεσμό για θεσμό, ίδρυμα για ίδρυμα, στέγη για στέγη…ασχολίαστα…
 
Το έργο, με επιρροές από τις μεγάλες κωμωδίες του Μολιέρου και του Γκόγκολ, μας μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη του ένδοξου «άλλοτε», όπου ζει και «εργάζεται» ο Φιάκας/Γιάννης Τσούτσιας, Ένας νέος ευειδής, ευθυτενής και…απατεών, όπως υποδηλώνει και το ψευδώνυμό του. Βουτηγμένος στα χρέη και εντελώς απελπισμένος προσπαθεί να τυλίξει στα δίχτυα του την εξίσου νέα, όμορφη και μωροφιλόδοξη Ευανθία/Δανάη Μιχοπούλου, με απώτερο σκοπό να συνάψει έναν πλούσιο γάμο και να ανέλθει κοινωνικά, ξεχρεώνοντας παράλληλα  και τους «δανειστές» του. 

Ο Γιάννης Τσούτσιας ως Φιάκας αναζητά επειγόντως..."χορηγό"...

Ο δαιμόνιος Φιάκας με τη συνέργεια του κουτοπόνηρου, πιστού(;) του υπηρέτη Γιάννη/Σπύρος Βαρβαγιάννης, θα καταστρώσει ένα μακιαβελικό σχέδιο προκειμένου να γίνει ο γάμος με την ευκατάστατη Ευανθία όσο το δυνατόν πιο άμεσα…διότι όπως προαναφέραμε οι πιστωτές καραδοκούν και μάλιστα με άγριες διαθέσεις! Μόνη λύση στην περίπτωση του - εκτός φυσικά από την Ευανθία - ο από Γερμανίας θεός…ή έστω…βαρώνος…
 
Στο αντίπαλο στρατόπεδο των ερήμην «εξαπατημένων» γυναικών, αρωγός στις προσπάθειες της ανιψιάς της να τυλίξει τον πλούσιο και τιτλούχο γαμπρό (έτσι τουλάχιστον νομίζουν…) στέκεται η Κοκκώνα Φρόσω/Ευγενία Μαραγκού, έχοντας κι εκείνη ξεμυαλιστεί με την προοπτική να είναι πλέον η θεία μίας… βαρώνης και μάλιστα Μάστερ, Μάστρο…χάουζεν, χάμουζεν...κάτι τέτοιο τέλος πάντων!
 
Κι ενώ όλα πηγαίνουν βάσει σχεδίου, έρχεται ένας «οβριός» ο Καζαμίας/Δημήτρης Πάσσος και φέρνει τα πάνω κάτω, αποκαλύπτοντας την πραγματική ταυτότητα του μέλλοντα γαμπρού και βάζοντας τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. 

Γιάννης Τσούτσιας, Σπύρος Βαρβαγιάννης, Δανάη Μιχοπούλου και Ευγενία Μαραγκού
σε στιγμιότυπα από την παράσταση

Ο Γιάννης Τσούτσιας ως Φιάκας ισορρόπησε με την απαραίτητη χάρη ανάμεσα στις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες "προσωπικότητές" του, αυτή του ευφυούς απατεωνίσκου και την άλλη του ευγενούς βαρώνου, χαρίζοντας παρόλο το ζεν πρεμιέ physique του, πολλές και αξιοσημείωτες στιγμές γέλιου, καταφέρνοντας να πλάσει  έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα που στο τέλος "συντρίβεται" από τα ίδια του τα ψέματα.

Η εύπιστη Ευανθία της Δανάης Μιχοπούλου, αντίθετα με τον Φιάκα δεν ενδιαφέρεται για τα χρήματα, αλλά για τη δόξα. Η Ευανθία της ήταν τόσο όσο συμφεροντολόγα, ρομαντική, δροσερή, υστερική, δραματικά κωμική στο ρόλο της νέας που προσμένει (όπως στερεοτυπικά συμβαίνει με τις περισσότερες νέες ανά τον κόσμο) τον όμορφο πρίγκιπα να έρθει να την πάρει με το λευκό του άτι και να την πάει στο παλάτι του, για να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα και όλα τα σχετικά...Στο τέλος αποδεικνύεται άνθρακες ο θησαυρός και προσγειώνεται κι εκείνη στην πραγματικότητα, ενώ διερωτάται...άραγε γιατί πάντα να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στους..."βαρβάρους" και τι καλό βγήκε ποτέ από αυτούς;

Ο Καζαμίας του Δημήτρη Πάσσου δρα ως καταλύτης στην παράσταση, οδηγώντας αυτήν την κωμικοτραγική ιστορία στο ανατρεπτικό - αν και εν τέλει αναπόφευκτο - φινάλε της. Η είσοδος του έξαλλου δανειστή στην σκηνή, αιφνίδια και επεισοδιακή, ανέτρεψε τα "σατανικά" σχέδια του Φιάκα και απέδειξε ότι όσο καλοστημένη και αν είναι μία πλεκτάνη, αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί...

Ο Καζαμίας του Δημήτρη Πάσσου θα ξεσκεπάσει την απάτη του Φιάκα, με το αζημίωτο βέβαια...

Οι ξεκαρδιστικοί, με τη στόφα των "παλαιάς κοπής" κωμικών,, Σπύρος Βαρβαγιάννης/Γιάννης και Ευγενία Μαραγκού/Κοκκώνα Φρόσω έκλεψαν την παράσταση με τις απολαυστικές τους ερμηνείες που προκάλεσαν αλυσιδωτές αντιδράσεις - τρανταχτού - γέλιου, ενώ σε κάθε τους εμφάνιση το κοινό γελούσε προκαταβολικά  μόνο και μόνο βλέποντας τις εκφράσεις του προσώπου τους, που τα έλεγαν όλα χωρίς λόγια. 

Διατηρώντας από την αρχή έως το τέλος της παράστασης ένα πολίτικο αξάν που έκανε ακόμη πιο αστεία την παρουσία τους, οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί έδωσαν τον κωμικό τόνο της παράστασης και προσέφεραν με γενναιοδωρία όλη τους τη θετική ενέργεια στο κοινό, αλλά και στους υπόλοιπους ηθοποιούς, δημιουργώντας όλοι μαζί ένα αρμονικό σκηνικό αποτέλεσμα που δικαίωσε την επιλογή του Βασίλη Νικολαΐδη να ασχοληθεί - και μάλιστα τόσο ενεργά - με το έργο του Δημοσθένη Μισιτζή .

Ο λόγος που θα ήθελα να αναφερθώ λίγο πιο διεξοδικά στην επιλογή του καταξιωμένου σκηνοθέτη να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο έργο είναι πολύ συγκεκριμένος, αφού γενικά δεν αγαπώ ιδιαίτερα ως είδος την ηθογραφία πιστεύοντας πως εμπεριέχει μία δόση διδακτισμού μεγαλύτερη από αυτήν που μπορώ να αντέξω ως θεατής (και ως άνθρωπος!). Άρα θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο τρόπος που προσέγγισε δραματουργικά και σκηνοθετικά τον Φιάκα ο Βασίλης Νικολαΐδης, αλλά και η φρέσκια ερμηνευτική ματιά των πέντε πραγματικά αξιόλογων πρωταγωνιστών της, με έκαναν να αγνοήσω τις όποιες προκαταλήψεις μου και να ανακαλύψω εκ νέου αυτού του είδους τα έργα, τα οποία αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά πως αν "διαβαστούν" σωστά,  έχουν πολλά να μας πουν και σίγουρα μας αφορούν.

Τα δύο κωμικά "ηφαίστεια": Σπύρος Βαρβαγιάννης & Ευγενία Μαραγκού...εν δράσει...

Στον φροντισμένο - και απόλυτα πιστό στην εποχή που διαδραματίζεται το έργο - σκηνικό χώρο που δημιούργησε ο Γιάννης Μετζικώφ, με την Έφη Καρακώστα να υπογράφει τις χορογραφίες και την επιμέλεια της κίνησης και τον ίδιο τον σκηνοθέτη της παράστασης να φροντίζει για τις άκρως ταιριαστές μουσικές της,  διαδραματίστηκε η ιστορία του Φιάκα χαρίζοντας μας μία ευχάριστη θεατρική εμπειρία, απ'αυτές που μας κάνουν να χαμογελάμε στην ανάμνησή τους, χωρίς βέβαια να λείπει και ο ανάλογος προβληματισμός για όλα αυτά που θίγονται μέσα στο έργο και αποτελούν διαχρονικές παθογένειες του λαού μας..
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία, δραματουργική επεξεργασία, μουσική επιμέλεια: ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ
Σκηνικός χώρος, κοστούμια: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΤΖΙΚΩΦ
Χορογραφίες, επιμέλεια κίνησης: ΕΦΗ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ
Φωτισμοί: ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΣΑΤΣΑΚΟΣ
Φωτογραφίες: ΕΛΕΝΗ ΚΕΡΟΛΑΡΗ
Βοηθός σκηνοθέτη: ΚΙΚΗ ΣΤΑΥΡΙΑΝΙΔΗ
Διανομή:
Φιάκας, ο απατεών: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΥΤΣΙΑΣ
Γιάννης, υπηρέτης του: ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗΣ
Ευανθία, μελλόνυμφος του Φιάκα: ΔΑΝΑΗ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΥ
Κοκκώνα Φρόσω, θεία της Ευανθίας: ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
Καζαμίας, δανειστής του Φιάκα: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΣΣΟΣ
 
Από: 04/05/2018 Εως: 26/05/2018
Παρασκευή, στις 21.00
Σάββατο, στις 18.00

Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα
Eισιτήρια:
Γενική είσοδος: 12€ | Προπώληση: 10€ | Άνω των 65-φοιτητικό: 8€ | Ανέργων-ατέλεια: 5€
Πληροφορίες / Κρατήσεις:
Τηλ.: 210 646 0748