Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΡΕΤΙΡΕ

19/6/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Πάντα υπάρχει η φαντασίωση εκείνου που δεν έχουμε, εκείνου που δεν ξέρουμε. Πάντα ο πρώην σύντροφος θα ήταν ο καλύτερος σύζυγος και πατέρας, πάντα αυτή η ίδια σκηνή όπως στης «Ζήλειας τα καμώματα», όταν η Κοντού αναπολούσε εκείνη την παλιά σχέση με τον «Στέφανο». Πάντα αυτό που δεν έχουμε μας φαίνεται καλύτερο. Ή το παλιό, αυτό που πια νοσταλγούμε από μια θέση ασφάλειας –πως έχει περάσει πια και δεν έχουμε το φόβο να επανέλθει σύντομα.

Όταν μάλιστα αυτό που δεν έχουμε το αντιμετωπίζουμε από μια θέση υπεροψίας, τότε συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Όπως στην οικογένειά του ήρωά μας. Που η μητέρα του είναι φιλόλογος και πολύ ενοχλείται από την απουσία κουλτούρας του μηχανικού πατέρα –η οποία εδώ που τα λέμε τον υποτιμάει όσο δεν πάει άλλο.

Για τον ήρωά μας λοιπόν η έντονη αυτή παρουσία της μητέρας ως προς το σχολείο, το φαγητό, την κουλτούρα είναι κάτι που έχει συνηθίσει. Όταν όμως στο ρετιρέ μετακομίζει ένας Συγγραφέας –με Σ κεφαλαίο παρακαλώ- όλα γίνονται υπερβολικά. Η μητέρα δεν αφήνει κανέναν να κάνει θόρυβο, να ενοχλήσει, ζει έναν πλατωνικό έρωτα με έναν άνθρωπο που δεν έχει δει ποτέ της, απλώς γνωρίζει τι επαγγέλλεται. Και ενώ άλλες μαμάδες θα το υποτιμούσαν αυτό και θα σκέφτονταν πως θα ψωμολυσσάξει της πείνας, εκείνη, η μαμά της ιστορίας μας, θα χτίσει ένα σύμπαν τελειότητας γύρω από τον «άνθρωπο» που ζει στον τελευταίο τους όροφο.

Μέχρι που έρχεται η απομυθοποίηση. Πώς; Με τον απλούστερο τρόπο. Με ένα βρακί.

Ένα εσώρουχο πέφτει από την μπουγάδα του Συγγραφέα –άραγε κάνουν μπουγάδα οι συγγραφείς; Έχουν σωματικές ανάγκες;- και ο ήρωάς μας καλείται να το επιστρέψει. Γνωρίζει τότε έναν άνθρωπο τελείως διαφορετικό από την εικόνα που έχει πλάσει η μητέρα του, έναν άνθρωπο φυσιολογικό που τρώει τηγανιτές πατάτες και πάει στο γήπεδο να δει την αγαπημένη του ομάδα.

Η Δήμητρα Ανδρουλάκη γράφει ένα βιβλίο που απευθύνεται και στους γονείς, όσο το διαβάζουν με τα παιδιά τους ή τα ακούνε να το διαβάζουν, και μιλάει για τις δυσκολίες που υπάρχουν στις σχέσεις, αλλά και τα εμπόδια που μπαίνουν όταν οι σχέσεις αυτές διαμεσολαβούνται από προσδοκίες και επιθυμίες για πράγματα και πρόσωπα εκτός σχέσης. Ή όταν για να το πούμε καλύτερα, οι σχέσεις διαμεσολαβούνται από την επιθυμία φυγής από τη σχέση, κι ας μην έχει άλλο τρόπο αυτή να εκφραστεί.

Σας θυμίζει κάτι;