Η Γυναίκα ως κοινωνικός δεσμός

γράφει η Μάριον Καφετζοπούλου

​8 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας. Ο συμβολισμός αυτού του εορτασμού αποτυπώνει τη Γυναίκα ως αγωνίστρια που έδωσε μάχες για να κατακτήσει ένα καλύτερο αύριο με ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα έναντι των ανδρών, σε όλα τα επίπεδα του βίου. Ως γνήσια ηρωΐδα πολέμων που υπερασπίστηκε την πατρίδα και την ελευθερία, ως επαναστάτρια κινημάτων και αλλαγών. Επαγγελματίας, σύζυγος, μητέρα και γιαγιά, αλλά και πανεπιστημιακός καλλιτέχνης, πολιτικός, ποιήτρια, η Γυναίκα είναι μία πολυσήμαντη έννοια.

​Μέσα από την πολυδιάστατη φύση της ύπαρξής της, η γυναίκα δεν αποτελεί μόνο σύμβολο διεκδίκησης για ένα ισοδύναμο παρόν, αλλά και ένα αρχέτυπο αιώνιο. Αρχέγονη θεά, μούσα, ενσάρκωση της ομορφιάς και του έρωτα που λάτρεψαν οι ποιητές.. Μέσα από την περήφανη υπόστασή της που αντανακλά την ίδια τη ζωή, τη μητρότητα, την εστία, όπως και τη δημιουργία, μπορεί να εκδηλώσει και να εκπληρώσει στην πράξη τις ιδιότητές της, με την ροή της ζωής. Μέσα από την διεκδίκηση αλλά και τη στήριξη, την ανάληψη ευθυνών αλλά και τη φροντίδα, την παραγωγικότητα αλλά και την υπηρεσία, την διαχείριση κρίσεων αλλά και την ενσυναίσθηση, η γυναίκα αντανακλά την ίδια την αγάπη και την διαρκή προσπάθεια σύζευξης των αντιθέτων.  

Στον αντίποδα της διάστασης αυτής, όλες και όλοι γνωρίζουμε ότι πολλά ακόμη πρέπει να κατακτηθούν. Σύμφωνα με την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, η γυναίκα είναι αυτή που βάλλεται πρώτη από τη φτώχεια, υπόκειται σε μεγαλύτερο βαθμό τη διάκριση στον εργασιακό στίβο, ενώ μπορεί να εκτεθεί ευκολότερα σε κίνδυνο σεξιστικής ή ρατσιστικής συμπεριφοράς, απόρριψης και κοινωνικού αποκλεισμού. Αν στρέψουμε, για παράδειγμα, την προσοχή μας στις μονογονεϊκές οικογένειες όπου συνηθέστερα η μητέρα γίνεται και πατέρας υιοθετώντας διπλούς ρόλους για το μεγάλωμα των παιδιών, τα οποία στηρίζει μέσα από θυσίες στον προσωπικό και εργασιακό πεδίο ή τις γυναίκες μετανάστριες, που μπορεί να είναι και μητέρες, αναζητώντας μία καλύτερη θέση στην εργασία και την κοινωνική ένταξη, θα αντιληφθούμε γρήγορα τα θεσμικά κενά προστασίας ή την μερική ύπαρξη ισοδύναμων δικαιωμάτων έναντι άλλων κοινωνικών ομάδων.

Η τωρινή αλλά και μελλοντική πορεία της γυναικείας εξέλιξης έγκειται ιδιαίτερα στην αξία που αυτή φέρει και αντανακλά στο πεδίο του κοινωνικού δεσμού. Κατά τη γνώμη μας, η γυναίκα ενισχύει την διάσταση και ισχύ του, καθώς μέσα από τα πολλά και παράλληλα έργα που επιτελεί στον κοινωνικό χώρο ενδυναμώνει, γονιμοποιεί και πολλαπλασιάζει την εξισορρόπηση, την αρμονία και την ολοκλήρωση μίας κοινωνίας. Ως αποτέλεσμα, συντελείται μία μετουσίωση σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού γίγνεσθαι. Εάν αυτό γίνει ευρύτερα αντιληπτό σε οριζόντιο και κάθετο επίπεδο, η κοινωνία θα αποκομίσει πολλαπλά θετικά οφέλη.  

Αντιφωνώντας η Κική Δημουλά θα μας πει:
​
“... Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
Εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
'Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε σε μάρμαρο ο γλύπτης,
κι υπόσχονται οι γοφοί σου ευγονία αγαλμάτων, καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα”.

Από τη Συλλογή “Το Λίγο του Κόσμου”, Κ. Δημουλά (1971

Y.Γ. Τα κολλάζ είναι από τα έργα του Οδυσσέα Ελύτη
πηγή: www.elytis.gr,
ενώ ο πίνακας είναι του Μ. Μιαηλίδη με τίτλο “Αυτοί που έμειναν πίσω”, 1950
πηγή: https://m.kathimerini.com.cy/gr/politismos.