ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

«Μαμά, που πας;»
«Πάω για δουλειά, αγάπη μου».
«Μπαμπά, γιατί κάθεσαι στον υπολογιστή;»
«Γιατί δουλεύω, παιδί μου».
​

​Ερωτήσεις πολύ συγκεκριμένες που παίρνουν όμως αφηρημένες απαντήσεις. Πολλές φορές  η μητέρα επιστρέφει στη δουλειά έχοντας σταματήσει να θηλάζει. Για αρκετά παιδιά λοιπόν ο απογαλακτισμός συνδυάζεται με την απουσία της μητέρας από το σπίτι για αρκετές ώρες την ημέρα, ή την παρουσία /απουσία της μπροστά σε έναν υπολογιστή. Αυτό φυσικά ισχύει και για τον πατέρα, από τη στιγμή που το παιδί θα έχει αναπτύξει μαζί του μια σχέση εμπιστοσύνης, μια σχέση που θα διαμεσολαβηθεί και στην ουσία θα εξαρτηθεί, από την ίδια την επιθυμία της μητέρας.

Πόσο περίπλοκο είναι αυτό που χτίζεται. Και ξαφνικά εμφανίζεται αυτό το περίεργο πράγμα που λέγεται «δουλειά» και όλα ξαφνικά γκρεμίζονται. Τι είναι δουλειά; Που πάνε οι γονείς όταν φεύγουν από το σπίτι ή τι κάνουν χτυπώντας αυτά τα πλήκτρα στον υπολογιστή; Μήπως δουλειά είναι ένα άλλο παιδί, που το αγαπάνε περισσότερο; Μήπως δουλειά είναι κάτι που τους πονάει και τους κάνει κακό;

Στις απορίες αυτές έρχεται να απαντήσει το βιβλίο της Βιρζινί Μοργκάντ «Μα τι κάνουν οι μεγάλοι όλη μέρα;», εξηγώντας με τρόπο διασκεδαστικό και διαδραστικό τα διάφορα επαγγέλματα, τον χώρο εργασίας, το αντικείμενο, αλλά και προσφέροντας μια σφαιρική εικόνα στον κόσμο των ενηλίκων. Υπάλληλοι γραφείου, εργάτες, δημοσιογράφοι, γιατροί, χορευτές και θεατρικοί συγγραφείς- τα παιδιά αρχίζουν να σχηματίζουν μια πιο συγκεκριμένη εικόνα για τους μεγάλους. Ίσως και οι ίδιοι οι ενήλικες μέσα από το βιβλίο να αποκτήσουν και μια πιο συγκεκριμένη εικόνα για το τι κάνουν οι ίδιοι.

Το βιβλίο προτείνεται από τις Εκδόσεις Πατάκη, ως ο τρόπος να μάθουν τα παιδιά τα επαγγέλματα και ίσως να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν και τα ίδια μεγαλώνοντας. Στο σημείο αυτό θα κρατήσω μια μικρή επιφύλαξη. Η ηλικία των  πέντε, έξι ή δέκα χρόνων δεν είναι μια ηλικία που θα πρέπει να δεσμεύσει το παιδί σε μια επαγγελματική εικόνα. Στα έξι μου ήθελα να γίνω πριγκίπισσα, στα δέκα αστυνομικός, στα δεκαεφτά που έδινα πανελλήνιες δεν ήξερα τι ήθελα. Κατέληξα να σπουδάσω –για προσωπική μου ανάπτυξη-, να κάνω μεταπτυχιακό, να δοκιμαστώ σε ένα επάγγελμα που δεν μου ταίριαζε, να ανακαλύψω στα είκοσι εννιά αυτό που θέλω να κάνω, να το σπουδάσω από την αρχή, και στα τριάντα δύο μου να αρχίσω να κάνω την δουλειά που μου αρέσει. Δεν έχασα χρόνο επειδή δεν ήξερα από τα δέκα ή τα δεκαεπτά. Θα έλεγα πως χρησιμοποίησα το χρόνο μου δημιουργικά και επέτρεψα στον εαυτό μου να μην ξέρει και να ψάξει. Ίσως λοιπόν η γνωριμία με τα επαγγέλματα να είναι χρήσιμη, σε ένα δημιουργικό και εκπαιδευτικό επίπεδο.

Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει ως η δομή για παιχνίδια ρόλων μέσα στην τάξη ή με τους φίλους, για να διερευνήσουν τα παιδιά τις δυνατότητες κάθε επαγγέλματος. Όχι για να διαλέξει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Ένα παιδί είναι υπέροχο να θέλει να γίνει μονόκερος, μπαμπάς ή μαμά. Να θέλει να γίνει κάτι μαγικό και δημιουργικό. Και ας αφήσει στους ενήλικες το περίεργο αυτό πράγμα που λέγεται «δουλειά».
 
Μοργκάντ Βιρζινί
Μα τι κάνουν οι μεγάλοι όλη μέρα;
Εκδόσεις Πατάκη
Μετάφραση: Ελένη Μπακογεώργου
Τιμή:  €11,10
ISBN: 9789601673844