ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗΣ

της Μαρίας Σούμπερτ

Πολλές φορές αργούμε να βρούμε το δρόμο μας στη ζωή, αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Και ίσως αυτό να είναι ένα από τα πιο απενοχοποιητικά και ανακουφιστικά πράγματα που θα μπορούσε να πει κανείς σε έναν έφηβο που αυτή την περίοδο ετοιμάζεται να δώσει Πανελλήνιες, όπου καλείται στην ηλικία των 17-18 χρόνων να ξέρει τι θέλει να κάνει, τι θέλει να γίνει.
         
Ο μουσικοπαιδαγωγός Γιώργος Σακελλαρίδης έκανε την δική του στροφή στην επαγγελματική του καριέρα στα 37 του χρόνια. Εγώ άλλαξα επαγγελματικό αντικείμενο στα 34. Και μη νομίζετε πως αυτό είναι εύκολο. Μια νέα εκπαίδευση, να ξεκινάς από το μηδέν και να χτίζεις ξανά μια επαγγελματική ταυτότητα είναι μια δύσκολη πορεία.
         
Όταν όμως η πορεία αυτή γεμίζει μουσική και παιδιά, δεν μπορεί παρά να είναι δημιουργική. Το Θεαθήναι συνάντησε τον Γιώργο Σακελλαρίδη και τον ρώτησε πώς ξεκίνησε να γράφει βιβλία για παιδιά, τι τον εμπνέει και τι τον δυσκολεύει, ζητώντάς του να μας μιλήσει περισσότερο για το τελευταίο του μουσικό βιβλίο «Μπαλόνι σ’ αγαπώ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλαση, σε εικονογράφηση Ναταλίας Καπατσούλια.

«Ευτυχώς! Στα 37 μου έγινα δάσκαλος, συνταιριάζοντας τη μουσική με τη συναισθηματική μάθηση και τις ανθρώπινες αξίες. Ως τότε ήμουν υπάλληλος στο ΙΚΑ της Ρόδου. Δύσκολες μέρες.

Πέντε χρόνια πριν μπω στα σχολεία, το 1982 δηλαδή, κατάφερα να δημιουργήσω την Παιδική Χορωδία Δήμου Ρόδου που από τότε διευθύνω και είναι για μένα μια ακόμα μεγάλη ευτυχία. Όπως ευτυχία είναι η διδασκαλία και η διεύθυνση στην Πειραματική Χορωδία Δήμου Ρόδου (Χορωδία ενηλίκων)  και στην Ορχήστρα και Χορωδία «Ανοιχτή Ανθρώπινη Αγκαλιά» του Συλλόγου ΑΠΟΠΕΣ, στο νησί μου, στη Ρόδο.

Γύρω στο 1990 ξεκίνησα να διδάσκω στα Παιδαγωγικά Τμήματα του Πανεπιστημίου Αιγαίου σε δασκάλους και νηπιαγωγούς. Στα 57 μου τελείωσα τη διδακτορική μου διατριβή… πάντα καθυστερημένος βλέπετε!

Η παιδαγωγική μου σχέση με τα παιδιά «γέννησε» ως τώρα γύρω στα 30 βιβλία, αν μετρώ σωστά. Δύο απ’ αυτά, «Ο πρίγκιπας Λεμόνης και η όμορφη Κρεμμύδω» και «Το μαγικό ραβδί του πρίγκιπα Λεμόνη», έχουν διασκευαστεί  από την επαγγελματική θεατρική ομάδα «Θέατρο του Βορρά» και παίζονται εδώ και 6 περίπου μήνες σε παιδικές θεατρικές σκηνές.

Στα σχολικά βιβλία (μαθητών- δασκάλων), «Μουσικής», «Γλώσσας», «Εικαστικών», «Ιστορίας» του σχολείου μας, είδα με χαρά καταχωρημένο μέρος από το έργο μου. Το ίδιο και στα ανθολόγια τραγουδιών του Κυπριακού Δημοτικού Σχολείου. Ακόμη, η εκπαιδευτική τηλεόραση της ΕΡΤ έχει κάνει κινούμενα σχέδια το περιεχόμενο του βιβλίου μου, «Ένα τρίγωνο στη χώρα των κύκλων».
​
Είναι αλήθεια πως συχνά με απασχολεί  η φιλοσοφία των εκπαιδευτικών συστημάτων.
(Γι’ αυτό έγραψα και το έμμετρο μουσικό παραμύθι, «Οι τολμηροί μαθητές και ο κακός Σχολεικράτης», που λόγω του περιεχομένου του, δεν βλέπω να βρίσκει εκδότη!)
           
Θεωρώ πως δεν χρειαζόμαστε σχολεία που απλώς θα μαθαίνουν στα παιδιά μαθηματικά, ορθογραφία, φυσική και άλλα στοιχεία από μαθήματα που σε λίγα χρόνια θα τους είναι άχρηστα.

Χρειαζόμαστε σχολεία όπου τα παιδιά θα μαθαίνουν για την αγάπη προς τον εαυτό  και τους άλλους, για τη χαρά από το να δίνεις και να μοιράζεσαι, για την ανθρωπιά, την αποδοχή, το σεβασμό, την ενσυναίσθηση, την αυτοεκτίμηση, για την αξία του έντιμου στόχου στη ζωή. Χρειαζόμαστε σχολεία συνεργασίας και όχι ανταγωνισμού. Ενθάρρυνσης και όχι αποθάρρυνσης. Εξοικείωσης και «φιλίας» με τα λάθη αντί της τελειομανίας.  

Λέω τώρα να μιλήσουμε λίγο για τη δυσκολία του «παραγωγικού», δημιουργικού συγγραφέα. Η δυσκολία έχει να κάνει στο να βρίσκει εκδότη κάθε τόσο ώστε  να φέρνει στο προσκήνιο το έργο του. Κι αυτό γιατί ο συγγραφέας αυτός γράφει, όλο γράφει  και γεμίζει το συρτάρι του με νέα κείμενα. Λέω λοιπόν σ’ αυτούς τους συγγραφείς. Να ‘χετε υπομονή , επιμονή και δύναμη για αγώνες! (Τα ίδια λέω και στον εαυτό μου). Έτσι κι αλλιώς η πνευματική δουλειά του συγγραφέα συνεχίζεται και μετά το πέρασμα του απ’ αυτόν τον κόσμο, αφού θα έχει αφήσει τυπωμένο και ατύπωτο έργο.

Μόλις θυμήθηκα το τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο «Μπαλόνι σ’ αγαπώ!» (συνοδεύεται από cd) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλαση, σε εικονογράφηση Ναταλίας Καπατσούλια. Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω λίγο γι αυτό!

Τα έμμετρα μουσικά παραμύθια του βιβλίου «Μπαλόνι σ’ αγαπώ!» , μπορούν να τραγουδηθούν, να δραματοποιηθούν, να χορευτούν, να γίνουν αιτία για ελεύθερη δημιουργική κίνηση, να φέρουν τα παιδιά κοντά σε σημαντικές ανθρώπινες αξίες και να τα ευαισθητοποιήσουν στη διαχείριση των συναισθημάτων τους, στον παιδικό σταθμό, στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό σχολείο, στο πανεπιστήμιο, σε κάθε άλλο παιδαγωγικό χώρο, στην «αγκαλιά» της οικογένειας. Είναι παραμύθια με τριπλή στοχοθεσία: γνωστική, συναισθηματική, ψυχοκινητική.

Η δουλειά σε αυτό το βιβλίο στηρίχτηκε και πάλι στη φιλία και την αγάπη που δείχνουν έμπρακτα ο Δημήτρης Ιωσήφ και ο Λεωνίδας Σακελλαρίδης, που μελοποίησαν, ενορχήστρωσαν και τραγούδησαν τα έμμετρα παραμύθια μας, στην Ελευθερία Ζαράκη, που τραγούδησε μοναδικά τον ρόλο της «Κρεμ Καραμελέ», στα παιδιά της Χορωδίας που τραγούδησαν μαζί μας.

Ευχαριστώ πολύ την κ. Σούμπερτ και το ηλεκτρονικό περιοδικό «Θεαθήναι» γι αυτή την ευκαιρία επικοινωνίας. 
Γεια σας».