ΜΕΡΕΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ

της Γεωργίας Τσούρου

Ευλάβεια και ευγνωμοσύνη. Πίστη, προσμονή και αφοσίωση. Κάθε ένας από εμάς τους βιβλιολάτρες, μπορεί να ονομάσει τουλάχιστον έναν συγγραφέα, κι αν είναι τυχερός περισσότερους, που με κάθε νέο βιβλίο τον κάνει να νιώθει όπως ο πιστός που μπαίνει στον ναό, όπως ο οικογενειάρχης που βάζει το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού μετά από μια δύσκολη μέρα δουλειάς. Δόγμα απαράβατο, ιερό: Κάποια βιβλία κατεβαίνουν από το ράφι του βιβλιοπωλείου και φτάνουν στο ταμείο με το που διαβάζεις το όνομα του συγγραφέα πάνω από τον τίτλο, δεν έχουν ανάγκη φιοριτούρες στο οπισθόφυλλο. 
​

Όπως ο Θεός – όποιος κι αν είναι αυτός – δεν έχει ανάγκη από φρέσκα θαύματα για να κερδίσει νέους πιστούς (ως γνωστόν, Αλλάχ, Ιησούς και Βούδας έχουν αποσυρθεί από την ενεργό δράση και αρκούνται στην γραπτή αναπαραγωγή των αρχαίων τους επιτυχιών), έτσι κι ο αληθινά καλός συγγραφέας δεν έχει ανάγκη να εφεύρει νέα, εντυπωσιακά σκηνικά. Ο καλός και συνεπής γραφιάς μας αιχμαλωτίζει καταπιανόμενος με το τετριμμένο, σκλαβώνει τις αναγνωστικές μας ώρες χωρίς να στέλνει οπωσδήποτε ανθρώπους στο διάστημα. Η πρωτοπορία έγκειται στην αφήγηση, στον τρόπο με τον οποίο θα ειπωθεί σήμερα το ίδιο παραμύθι που κυκλοφορεί από αρχής κόσμου. Ένα ρόδο είναι πάντα ένα ρόδο, μα θα κάτσω να σε ακούσω να μου μιλάς για αυτό με τις ώρες, αν έχεις κάτι καινούριο να μου πεις γι΄αυτό.

Πάντα ένας γάμος θα φτάνει στο τέλος του, λοιπόν, πάντα ένας άνδρας θα απατήσει τη σύζυγό του στα μισά της ζωής και του έγγαμου βίου του, πάντα η γυναίκα είναι επίφοβο να αντιδράσει ξεσπώντας στα αθώα έπιπλα, τα παιδιά, το σκύλο και τον γείτονα. Η Έλενα Φερράντε, που ακόμα δεν ξέρουμε αν την λένε έτσι κι αν είναι καν γυναίκα ή άνδρας, καταπιάνεται με αυτή την θεωρητικά κοινότοπη συνθήκη και μας ανεβάζει στον βαγόνι της διήγησής της σαν μαθητές ευτυχείς που επιτέλους ήρθε η ημέρα της σχολικής εκδρομής. Τι κι αν έξω από το παράθυρο το τοπίο το έχουμε ξαναδεί; Πρώτα ο σταθμός του τρένου, καθώς οι μηχανές παίρνουν μπρος, ύστερα οι άκρες της πόλης και τα πρώτα σημάδια εξοχής, και σύντομα το άγνωστο. Η παρέα είναι ιδανική, οι φωνές που φτάνουν στα αυτιά μας αγαπημένες και εμείς απλά ανυπομονούμε για την συνέχεια.

Η Όλγα ζει στο Τορίνο με τον άνδρα και τα δύο παιδιά της. Πρώην νέα, πρώην συγγραφέας η ίδια, νυν και εσαεί ερωτευμένη με τον άπιστο Μάριο, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της όταν αυτός της ανακοινώνει ότι φεύγει από το σπίτι τους για πάντα. Είναι κουρασμένος από τον γάμο τους και ερωτευμένος με μια άλλη γυναίκα. Η Όλγα μένει μόνη ανάμεσα στις οικιακές της υποχρεώσεις, παιδιά που πεινούν και πρέπει να ταϊστούν, ρούχα που λερώθηκαν και πρέπει να πλυθούν, ένα σκύλο που χρειάζεται βόλτες δυο φορές την ημέρα τουλάχιστον και μια μυστηριώδη εστία μυρμηγκιών μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Πρώτα θα προσπαθήσει να διαπραγματευθεί, μετά θα πέσει σε κατάθλιψη και τέλος θα βγάλει νύχια.

"Μην το βάζεις κάτω", επαναλάμβανα μέσα μου, τσιγκλίζοντας τον εαυτό μου. Πάλεψε. Με τρόμαζαν οι απότομες, ανεξέλεγκτες κρίσεις. Ο Μάριο, έγραφα για να βρω κουράγιο, δεν πήρε μαζί του όλο τον κόσμο φεύγοντας, μόνο τον εαυτό του πήρε. Εκείνος έφυγε, εσύ μένεις. Δεν θα χαρείς πια τη λάμψη των ματιών του, τις κουβέντες του, αλλά και τι μ΄αυτό; Αν κινδυνεύω από σαύρες, θα πολεμήσω τις σαύρες. Αν κινδυνεύω από μυρμήγκια, θα πολεμήσω τα μυρμήγκια. Αν κινδυνεύω από κλέφτες, θα πολεμήσω τους κλέφτες. Αν κινδυνεύω από τον εαυτό μου, θα πολεμήσω τον εαυτό μου.

Αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι μια πορεία προς τα κάτω, καθώς το εκδρομικό τρενάκι που λέγαμε θα εκτροχιαστεί χωρίς ελπίδα, κι εμείς με παλάμες και μούρη κολλημένα στο τζάμι κάνουμε απλά το σταυρό μας που στο τιμόνι είναι η Φερράντε, οι Θεοί να την έχουν καλά, όποια και να΄ναι, όποιοι και να’ ναι κι αυτοί.
-------------------------------------------------
ΜΕΡΕΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ
ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΡΑΝΤΕ
Εκδόσεις Πατάκη
Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου
ISBN978 960 16 7576 3