Ο ΠΙΟ ΓΛΥΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΡΑΜ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

8/10/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Είμαι μεγάλη φαν των αισθηματικών κομεντί, αρκεί να με πείσει το σενάριο. Και οι ήρωες φυσικά. Ποιος μπορεί να αντισταθεί σε ένα “French kiss” (1995, Meg Ryan, Kevin Kline) ή στο “Four Weddings and a Funeral” (1994, Hugh Grant, Andie MacDowell) –προδίδω την ηλικία μου μάλλον με αυτές τις ταινίες… Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην αναμονή και την γλυκιά αγωνία ενός έρωτα –πόσο μάλλον από την ασφάλεια μιας οθόνης;

Έτσι και ο Αμαντέο. Είναι οδηγός τραμ. Κάθε μέρα ετοιμάζεται και πάει για δουλειά. Η δουλειά του όμως δεν είναι μόνο να οδηγεί το τραμ. Όχι, κύριε! Είναι να ενώνει τα ερωτευμένα ζευγαράκια που δεν τολμάνε να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Τις περισσότερες φορές το πετυχαίνει. Τρεις κινήσεις έχει στο ενεργητικό του και σχεδόν πάντα πιάνουν. Σχεδόν πάντα, ο Αμαντέο επιστρέφει το βραδάκι σπίτι του ικανοποιημένος για την δουλειά της ημέρας. Εκτός από εκείνη την ημέρα. Που δεν μπορεί να ενώσει το ζευγαράκι.

Ο Αμαντέο είναι ένας ήρωας που ζει τη ζωή του μέσα από την ευτυχία των άλλων. Χαίρεται πραγματικά όταν καταφέρνει να ενώσει ένα ζευγάρι, όταν το τραμ του είναι ο λόγος που κάποιοι θα είναι μαζί. Άλλωστε εκεί γνωρίστηκαν. Τι θα συμβεί όμως τώρα που βγαίνει στη σύνταξη;

Ο ήρωας του Davide Cali είναι ο χαρακτηριστικός μεσήλικας, ο άνθρωπος εκείνος που καλείται να αντέξει την αφαίρεση ενός από τους σημαντικότερους ρόλους της ζωής του –αυτού του εργαζόμενου- και να ανακαλύψει έναν νέο ρόλο. Και αν το καλοσκεφτείτε, αυτό είναι απλώς τρελό. Περνάμε μια ολόκληρη ζωή καταρχήν απαντώντας στο «τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε», συνεχίζουμε παλεύοντας με νύχια και με δόντια να το πετύχουμε αυτό, αν είμαστε τυχεροί το κατορθώνουμε, άρα πρέπει μετά να διαπρέψουμε στον τομέα αυτό –και για ποιο λόγο; Για να φτάσουμε στην ηλικία εκείνη που θα κληθούμε να σταματήσουμε τη δουλειά. Μια δουλειά που ενδεχομένως δεν μας έχει αφήσει χρόνο και χώρο να αναπτύξουμε και άλλες δραστηριότητες –άλλωστε ζούμε στην εποχή που καλούμαστε να επενδύουμε ολοκληρωτικά στην εργασία μας. Πόσο παράλογο είναι λοιπόν, όταν έρχεται η ώρα της αποχώρησης να μας πιάνει θλίψη;

Η «Γραμμή 28» είναι ένα βιβλίο που μιλάει για τους γονείς και τους παππούδες. Για τους ανθρώπους εκείνους που διευκολύνουν τα παιδιά –τους δίνουν απλώς μια ώθηση- για να κερδίσουν τη ζωή τους και που όταν έρθει η ώρα να απομακρυνθούν από το πόστο αυτό, δυσκολεύονται και νιώθουν θλίψη. Σε αυτό το επίπεδο πόσοι γονείς δεν αρνούνται να παραδώσουν στα παιδιά τους τον έλεγχο της ζωής τους, συνεχίζουν να παρεμβαίνουν όσο μπορούν περισσότερο μέχρι και τα παιδιά τους να αρχίσουν να το κάνουν και αυτό στα δικά τους παιδιά;

Δείτε όμως τον Αμαντέο! Όταν σταμάτησε να «δουλεύει για τους άλλους», μπόρεσε επιτέλους να ερωτευτεί ο ίδιος. Ή να επιτρέψει στον εαυτό του να είναι ο πρωταγωνιστής της ζωής του. Δεν το λες και λίγο!