ΕΦΥΓΕ Ο ΤΖΙΜΑΚΟΣ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ...

των Χρήστου Σούτου & Λίλας Παπαπάσχου

Μπορεί ο τίτλος να φαίνεται τετριμμένος σε πολλούς και να αναφέρεται σε πλήθος ανάλογων περιστάσεων, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση βρίσκει την απόλυτη ταύτισή του. Ο Τζίμης Πανούσης, ο Τζιμάκος για τους φίλους του και τους φαν του, από χθες πέρασε στην ιστορία. Την ιστορία της μουσικής, της σατιρικής πρόζας και της ανελέητης κοινωνικοπολιτικής σάτιρας. Για πάνω από τέσσερις δεκαετίες αποτέλεσε σημείο αναφοράς, δίνοντας με το έργο του τη δυνατότητα στη νεολαία ανά εποχή να διευρύνει τη σκέψη της και να αποκτήσει μέσα από τις δικές του αιρετικές και καυστικές παραστάσεις, βιβλία και τραγούδια μια αίσθηση διαφορετικής προσέγγισης του "υπαρκτού σουρρεαλισμού" που μας περιβάλλει. 

Αγαπήθηκε από τους περισσότερους, τον αντιπάθησαν αρκετοί, αλλά ένα είναι σίγουρο. Ο Πανούσης ήταν μοναδικός γιατί η περσόνα που εμφάνιζε στις παραστάσεις του δεν έμπαινε σε κάποια ντουλάπα σαν κοστούμι μετά το τέλος τους, αλλά υπήρχε στην πραγματική ζωή ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα. Τα σόου που έκανε κατά καιρούς δεν ήταν απλώς ένα ψυχαγωγικό θέαμα που αποτύπωνε την τρέχουσα επικαιρότητα, αλλά ήταν μια θεώρηση ζωής και μάλιστα πολύ "ψαγμένη".
​ 

Κατάφερε, χωρίς ποτέ να προδώσει το προσωπικό του στιλ, το κοινό του να έχει ανάλογη κοινωνική διαστρωμάτωση με ένα mainstream καλλιτέχνη. Τρελαμένοι πιτσιρικάδες, πολιτικοποιημένοι νέοι, χίπστερ που έκαναν την επανάστασή τους παρακολουθώντας τις παραστάσεις του, πενηντάρηδες που νοσταλγούσαν τα νιάτα τους, θείτσες που ήθελαν να δουν ποιος "διαφθείρει" τα παιδιά τους, ιλουστρασιόν γκόμενες που αποζητούσαν το πείραγμά του. Ήταν όλοι εκεί...

Το να γράψει κανείς ένα άρθρο για τον Τζίμη Πανούση, απαριθμώντας βιογραφικά στοιχεία, επιτυχίες ή προσωπικές κόντρες που είχε με διάφορους, θα ήταν απλώς μία νεκρολογία που δεν θα τη γούσταρε και δεν θα τον εξέφραζε. Εκείνο που έχει πραγματικά αξία και που θα ήθελε και ο ίδιος - και νομίζουμε ότι εν τέλει το πέτυχε - είναι το στίγμα που αφήνει πίσω του να είναι κάτι ζωντανό, σαν κύτταρο που αναπνέει.

Για εμάς προσωπικά ο Τζιμης Πανούσης, ο Τζιμάκος, ήταν η ανεμελιά των εφηβικών μας χρόνων, η επαναστατικότητα των νεανικών μας χρόνων και η "αλογόμυγα" που μας τσίμπαγε και μας υπενθύμιζε πως ξεκινήσαμε και που δεν πρέπει να πάμε...

Αντίο Τζιμάκο...εις το επανιδείν...
​