ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ» ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ

της Λίλας Παπαπάσχου

"Δεν υπάρχει Ένα. Ουδέποτε υπήρξε. Μια επινόηση το Ένα!
Δείτε πόσοι πολλοί μέσα μας. Τι το κρύβουμε!"

Η Εκκρεμότητα (Suspense) του Τσιμάρα Τζανάτου, έχοντας «συναντηθεί» με διαφορετικές ομάδες κοινού στην Ελλάδα και το εξωτερικό, "εγκαταστάθηκε" στο Μεταξουργείο και το "A small Argo full of Art" και έχοντας ήδη πάρει παράταση λόγω επιτυχίας, πλέον "στοιχειώνει" τα Δευτερότριτα μας φέρνοντας μας αντιμέτωπους με τον εαυτό μας και τον άγνωστο "άλλο" που ζει και αναπνέει μέσα μας...ή μάλλον ασφυκτιά... 

Ο Βαγγέλης Βογιατζής σκηνοθέτησε με ευαισθησία και μία διάθεση να αναδείξει όσο το δυνατόν περισσότερες πτυχές, του πολυεπίπεδου, γεμάτου ποιητικότητα - ακόμη και στις πιο "πεζές" στιγμές του - κειμένου του Τσιμάρα Τζανάτου, καθοδηγώντας υποκριτικά τρεις νέους, τολμηρούς και ευτυχώς ταλαντούχους ηθοποιούς, που αναμετρήθηκαν μαζί του με αξιοθαύμαστο θάρρος για να κερδίσουν στο τέλος το ειλικρινές και αυθόρμητο χειροκρότημά μας για αυτήν την τόσο αξιοπρεπή προσπάθειά τους, που οδήγησε σε ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό αποτέλεσμα, με ενδιαφέρουσα άποψη και θέση. 

Ο Χρήστος Τσουλιαής σε έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο ενός ανθρώπου που μεταμορφώνεται σε γυναίκα προκειμένουν να συναντηθεί με τον "διαφυλετικό" εαυτό του...

Τρεις νέοι και αξιόλογοι ηθοποιοί υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βαγγέλη Βογιατζή βυθίζονται στο δικό τους βυθό βιωμάτων, εικόνων, ήχων και συναισθημάτων, για να αναδυθούν στη θεατρική επιφάνεια ως τρεις αυθύπαρκτες υποκριτικά προσωπικότητες, που  όμως λειτουργούν σαν μία ενιαία σκηνική οντότητα, ακούγοντας ο ένας τον άλλο, επικοινωνώντας με το βλέμμα και χρησιμοποιώντας τα στρατηγικά τοποθετημένα μικρόφωνα σαν να πρόκειται για τη μόνη τους σύνδεση με τον πραγματικό κόσμο, πατώντας πάνω σε μια χάρτινη χωματερή ονείρων.

Μέσα στο κλειστοφικό, trash art αισθητικής, ψυχεδελικά απόκοσμο σκηνικό της Χριστίνας Κωστέα και ντυμένοι με τα πολυμορφικά, γκλάμορους μέσα στην επιτηδευμένη decadence τους κοστούμια της ίδιας, οι Φαίη Βέβη, Ηλιάννα Μπουζάνη και Χρήστος Τσουλιαής πατώντας γερά πάνω στο πυκνό, αλλά όχι φλύαρο, βαθιά συμβολικό μα όχι ασυνάρτητο, κατακερματισμένο αλλά όχι ανερμάτιστο κείμενο του Τσιμάρα Τζανάτου ανακάτεψαν, έσκισαν και εν τέλει ξαναέγραψαν τις σελίδες και του δικού μας - προσωπικού - βιβλίου, αφού η "ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ", πέρα και πάνω από το περήφανο queer περιτύλιγμα της, είναι ένα έργο που μιλάει για έναν άνθρωπο που διψά για ένα παθιασμένο άγγιγμα, μια ουσιαστική επαφή, μια πραγματική επικοινωνία...Έναν άνθρωπο που κραυγάζει για λίγη...προσοχή...σε έναν κόσμο που σε προσέχει μόνο όταν τον σοκάρεις...
​

Άνθρωποι φιμωμένοι, πνίγονται σε θάλασσες γραφειοκρατίας...

​Το Θεαθήναι συνάντησε τους συντελεστές της πολύ προσωπικής αυτής παράστασης, που βασίζεται στο "χειρουργικά" ενδοσκοπικό κείμενο του Τσιμάρα Τζανάτου και έθεσε στον ίδιο και τους ηθοποιούς της παράστασης τα δικά του ερωτήματα για την "ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ" που όλοι έχουμε απέναντι στις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες μας. Ας δούμε όμως τι μας είπε ο συγγραφέας του έργου:

​Μετά από την επιτυχημένη της πορεία στην Ελλάδα αλλά και το Εξωτερικό, αφού παρουσιάστηκε ως Αναλόγιο στο Λονδίνο στη μετάφραση της Έλσης Σακελλαρίδου, η «ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ» ξαναζωντανεύει κάθε Δευτέρα και Τρίτη τώρα πια, στη Β’ σκηνή του Θεάτρου Αργώ «A small Argo full of Art», έχοντας πλέον πάρει παράταση μέχρι τις 6 Μαρτίου. Πως αισθάνεσαι που το έργο σου συνεχίζει να εμπνέει νέους καλλιτέχνες;
​
Τσιμάρας Τζανάτος: Τα θεατρικά έργα, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο λογοτεχνικό έργο, έχουν μιαν ιδιαιτερότητα που τους προσδίδει μια εγγενή εκκρεμότητα: περιμένουν πάντα την επόμενη παραστασιακή τους παρουσίαση για να τα επαληθεύσει. Δεν αρκεί η ματιά του αναγνώστη όπως συμβαίνει στα άλλα είδη του γραπτού λόγου. Ίσως γιατί στην ουσία, ένα θεατρικό, δεν είναι παρά μια παρτιτούρα που περιμένει τους μουσικούς εκτελεστές της.
Αν δεν «παιχτεί», είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Το να εμπνέει ένα έργο, νέους καλλιτέχνες, έρχεται να υλοποιήσει αυτό το φυσικό αίτημα. Ξεφεύγει από την προσωπική ανάγκη και την εύλογη φιλοδοξία να δεις ένα έργο σου να παίζεται ξανά. Θέτω το «γενικό» πλαίσιο για να φανερώσω καλύτερα το «ειδικό», που με αφορά. Υπάρχει ένα ρητό στο θέατρο, που φέρει μια αλήθεια παρά την ανεκδοτολογική ή σαρκαστική του επίφαση: «καλός συγγραφέας είναι ο πεθαμένος συγγραφέας». Σίγουρα το έχετε ακούσει. Ειπώνεται κυρίως για να δηλώσει ότι ο ζων συγγραφέας, μπλέκεται στα πόδια των συντελεστών της παράστασης.
Και συχνά , ισχύει. Το έχω δει και να συμβαίνει, από την πλευρά του ηθοποιού, λόγω της διπλής μου ιδιότητας. Ομολογώ ποτέ μου δεν ενστερνίστηκα την άποψη. Το θέατρο είναι μια ομαδική δουλειά. Παρά τους διακριτούς ρόλους των συντελεστών. Ως ζων συγγραφέας, και θα ακουστεί αστείο αλλά δεν είναι, αισθάνομαι ίσως όχι «πεθαμένος», αλλά ως «μη ζων». Που κάποιοι έρχονται να τον φέρουν στη ζωή, εκ νέου. Οπότε προσωπικά αισθάνομαι ευτυχής κάθε φορά που παρίσταμαι στη γέννησή μου. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχα. Το εννοώ. Στην περίπτωση της τωρινής παράστασης της ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑΣ, η επιλογή του Βαγγέλη Βογιατζή να ανεβάσει το έργο, με τη δική του ματιά και την συνδρομή πολύ νέων ηθοποιών (του Χρήστου, της Φαίης και της Ηλιάννας) λειτούργησε καταλυτικά μέσα μου. Και απρόβλεπτα. Και τώρα έχοντας διανύσει έναν πρώτο κύκλο παραστάσεων, και ολοκληρώνοντας τον δεύτερο, πρέπει να ομολογήσω πώς έζησα τη χαρά της γέννας μου, αλλά και την οδύνη του «μεγαλώματος» μου. Και ξέρω πως το ίδιο ισχύει και για όλους στην ομάδα της ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑΣ. Τον Βαγγέλη, τον Χρήστο, τη Φαίη, την Ηλιάννα, αλλά και την Χριστίνα Κωστέα, τη Βάλια Παπαχρήστου, την Κατερίνα Αγγελίτσα. Αναβιώσαμε ο καθένας μας, μια βαθιά επαφή με ένα τραυματικό κομμάτι, μιας ενηλικίωσης που νομίζαμε πως είχαμε περάσει. Αλλά, νομίζαμε. Ακριβώς όπως και ο κεντρικός ήρωας στο έργο:
Είναι τραγικό να «νομίζεις».
Γενικά. Και γελοίο. Μαζί. Αλλά δεν το ξέρεις.
Ότι νομίζεις. Ζούμε νομίζοντας. Νομίζεις ότι ξέρεις.
Μετά το μαθαίνεις. Ότι αυτό που ήξερες, μια ιδέα σου ήταν.
Μια εντύπωση. Απλώς. Το νόμιζες.
Μέχρι που παραλάβαμε την πραγματικότητα. Που εκκρεμούσε. Ευτυχώς.
Θεωρώ ότι η Εκκρεμότητα, μας έδωσε ένα μάθημα. Ζωής.

Ο ηθοποιός και συγγραφέας Τσιμάρας Τζανάτος (φωτ. Γιάννης Πρίφτης)

Ο ήρωας της Εκκρεμότητας έρχεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα, που αρνείται πεισματικά να παραλάβει (ήδη από την παιδική του ηλικία). Σε έναν κόσμο που όλοι είμαστε διαφορετικοί, γιατί η αυτή «διαφορετικότητα» του καθένα από εμάς δεν θεωρείται κάτι δεδομένο και a priori αποδεκτό και πρέπει συνεχώς να διεκδικούμε το δικαίωμά μας σε αυτή;

Χρήστος Τσουλιάης: Είναι ένα τόσο σύνθετο ερώτημα αυτό, για ένα θέμα αρκετά ευαίσθητο, σε μία εποχή που η έννοια του πολιτικά ορθού, προσδιορίζεται/ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως, εξαιτίας αυτής της διαφορετικότητας, της εκάστοτε μονάδας, η οποία μονάδα εντάσσεται στη συνέχεια σε κάποια ομάδα διαφορετικότητας, της εκάστοτε μονάδας, η οποία μονάδα εντάσσεται στη συνέχεια σε κάποια ομάδα διαφορετικότητας, καταπιέζοντας μικρές πτυχές της δικής της διαφορετικότητας έτσι ώστε να αποκτήσει φωνή, η οποία όμως στη συνέχεια, ως ομαδική φωνή, αποκλίνει από τα προσωπικά θέλω, συνεπώς δημιουργεί αδιέξοδο στην ίδια την μονάδα, το άτομο δηλαδή. Οι κοινωνίες αν υπεραναλυθούν σε τέτοιο βαθμό με την λογική, αυτοκαταργούνται. Η περιπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, δεν επιτρέπει στον ίδιο τον άνθρωπο, λόγω της μεταβλητότητας της, να μπορεί να γίνεται ο αμέτοχος παρατηρητής που όλα τα δέχεται, καθώς όλα αυτά έχουν αντίκτυπο στον τρόπο ζωής του απέναντι. Έτσι οι άνθρωποι καταλήγουν να αγωνίζονται για αυτή τους την διαφορετικότητα καθημερινά, και πολλές φορές άλλοι άνθρωποι εκμεταλλεύονται την διαφορετικότητα της κάθε ομάδας, βάζοντας ταμπέλες, με τέτοιον τρόπο, που η διαφορετικότητα καταλήγει να είναι ένα εμπορικό/εμπορεύσιμο προϊόν πια. Είναι σαν να προσπαθούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Συνεπώς, δεν γνωρίζω (αν υπάρχει) την απάντηση. Όσον αφορά την πραγματικότητα που ο ήρωας καλείται να παραλάβει, έχω να απαντήσω με μία απλή ερώτηση. Ποια πραγματικότητα;

Φαίη Βέβη: Ο άνθρωπος ως ζώο αγέλης τείνει να αποζητά να είναι μέρος μιας ει δυνατόν μεγάλης ομάδας. Αποζητά την αποδοχή, την αναγνώριση και την κανονικότητα. Άτομα λοιπόν που αποκλίνουν από τα πρότυπα και τους κανόνες της πρέπουσας κοινωνικής συμπεριφοράς και εικόνας, τείνουν να είναι δακτυλοδεικτούμενα. Κι αυτό ισχύει ακόμα και για μικρότερες ομάδες που το βασικό συστατικό τους είναι η διαφορετικότητα... Έχοντας λοιπόν αποκλίνουσα συμπεριφορά ή/και εικόνα σε καθιστά ξένο σώμα, μη ενταγμένο στην ομάδα. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ και της διαφήμισης αυτό το φαινόμενο διασπείρεται και εν έτει 2018 ακόμα δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε το νέο, το άλλο, το διαφορετικό. Αν και στην ουσία όλοι έχουμε την ανάγκη να ξεχωρίσουμε, ακόμη κι όταν φροντίζουμε να είμαστε "τυπικά" μέλη κάποιας αγέλης...

Ηλιάννα Μπουζάνη: Η κοινωνία και η δομή της, έχει στην πλειονότητα της, την τάση να προβάλλει και να αποδέχεται κάποια συγκεκριμένα πρότυπα τρόπου ζωής, τύπων ανθρώπων, συνθήκων, συμπεριφορών κ.λ.π με αποτέλεσμα, οτιδήποτε διαφορετικό η μη λεπτομερώς αποκωδικοποιημενο , να φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράταιρο, ενοχλητικό, ανεξήγητο η μη ταιριαστό. Εκεί έγκειται για μένα η προσπάθεια διεκδίκησης του δικαιώματος υπεράσπισης της προσωπικής μας διαφορετικότητας, όπου μέσω αυτής τελικά ανακαλύπτουμε πως είναι περισσότερα αυτά που ενώνουν εμάς τους ανθρώπους, από αυτά που μας απομακρύνουν.

Αν και νέοι ηλικιακά, υποστηρίξατε με εντυπωσιακή ωριμότητα ένα κείμενο βαθιά εξομολογητικό μέσα στην αποστασιοποιημένη οπτική του, καταφέρνοντας να μας ταξιδέψετε στον ταραγμένο και γεμάτο συμβολισμούς κόσμο της ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑΣ, του Τσιμάρα Τζανάτου. Πόσο ταυτίζεστε με τον κεντρικό ήρωα του έργου;

Χρήστος Τσουλιάης: Αρχικά η λέξη ταύτιση για εμένα έχει ένα ειδικό βάρος, οπότε θα προτιμήσω να χρησιμοποιήσω την λέξη σύνδεση. Εντοπίζω λοιπόν αρκετά σημεία που με συνδέουν σε μεγάλο βαθμό με τον κεντρικό ήρωα του έργου, τα οποία θεωρώ πανανθρώπινα, και για αυτόν το λόγο ακριβώς το έργο αυτό έχει και θα έχει πάντα κάτι να πει. Η ανάγκη της αποδοχής και της συντροφιάς είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ανθρώπινης λειτουργίας! Το κείμενο του Τζανάτου είναι ένα βαθιά τρυφερό κείμενο, βαθιά ανθρώπινο. Θεωρώ ότι είμαστε αρκετά άπειροι και οι τρεις μας εκεί πάνω για να πει κανείς ότι μιλάμε για ερμηνείες, αλλά μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι, η μονοδιάστατη αφέλεια μας, αν μου επιτρέπεται από τις συναδέλφους μου ο χαρακτηρισμός, πολλές φορές οδηγεί σε υπέροχα δύσβατα μονοπάτια τα οποία φανερώνουν και σε εμάς και στους θεατές κάποιες ενδιαφέρουσες θεατρικές στιγμές. Βάζουμε τα δυνατά μας να επικοινωνήσουμε αυτό το έντονα αφηγηματικό κείμενο, με τα όποια μέσα διαθέτουμε, και στο τέλος της βραδιάς είμαστε ικανοποιημένοι όταν νιώθουμε ένα αληθινό ευχαριστώ από τους θεατές. Είναι όλο ένα πρωτόγνωρο, υπέροχο ταξίδι κάθε φορά για εμάς. Είναι μεγάλη τύχη και ευλογία που μας δόθηκε η ευκαιρία να το ζήσουμε.

Φαίη Βέβη: Ο ήρωας της Εκκρεμότητας είναι ο κάθε ένας από εμάς. Καθένας μας λοιπόν, εμπλεκόμενος λίγο ή πολύ με αυτό το κείμενο, μπορεί να "αναγνώσει" μέρη δικά του, πολύ δικά του. Προσωπικά, ίσως και λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, δεν έχω απογοητευτεί τόσο από τη ζωή, απ' τους ανθρώπους, απ' την πραγματικότητα. Ακόμα ελπίζω... Τουλάχιστον ακόμα. Ωστόσο έχω υπάρξει και νιώσει διαφορετική και έχω συνυπάρξει με ανθρώπους που δεν μπορούν να χειριστούν κάτι τέτοιο και χωρίς το θέμα να είναι οι σεξουαλικές μου προτιμήσεις. Από αρκετά μικρή ηλικία μου άρεσε να διαφέρω. Ασυνείδητα. Και παρά τη μη αποδοχή του μεγάλου μέρους της εκάστοτε κοινωνικής ομάδας, με κάποιο τρόπο κατάφερνα να είμαι εντός και εκτός ταυτόχρονα. Υπεράσπιζα και υπερασπίζω αυτό που είμαι γνωρίζοντας τα πιθανά αποτελέσματα της πράξης αυτής. Ωστόσο έχω νιώσει μοναξιά. Κι όχι επειδή πρακτικά ήμουν μόνη. Έχω νιώσει μοναξιά και ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Κι ίσως αυτό είναι φαινόμενο των ημερών. Ίσως είναι στην ανθρώπινη φύση. Η ανάγκη για συντροφικότητα και μια πηγαία αδικαιολόγητη μοναξιά υπάρχει σε όλους μας. Η διαφορά είναι πόσο κάνουμε τα στραβα μάτια και πώς ο καθένας αποφασίζει να το χειρίζεται...

Ηλιάννα Μπουζάνη: Το πιο αντιπροσωπευτικό κοινό μου στοιχείο με τον ήρωα, είναι η επιθυμία του να επικοινωνήσει ουσιαστικά πια και μέσω αυτής της επικοινωνίας, να βοηθήσει και να βοηθηθεί ενδεχομένως. Αλλά στο έργο δεν έχεις έναν κεντρικό ήρωα με την έννοια του ψυχολογικού θεάτρου, οπότε συνδέεσαι με τα ψυχικά αποσπάσματα του κειμένου που φράσεις του μπορεί να συνδεθείς βαθιά. Η φράση που ακούγεται λόγου χάριν από τη μάνα στο έργο αναφερόμενη στα παιδιά της : «Δεν μπορεί να γέννησα τόσο θάνατο…» με βασάνισε προσωπικά σαν σκέψη και σαν αίσθημα. 

Εκτός από την σκηνοθετική άποψη και τις ερμηνείες σας, εντύπωση προκαλεί και η σκηνογραφική και ενδυματολογική προσέγγιση της παράστασης. Θεωρείτε πως η εικαστική απεικόνιση της παράστασης, αποτελεί από μόνη της ένα σχόλιο στο κείμενο και σε όσα αυτό πραγματεύεται;

Χρήστος Τσουλιάης: Πιστεύω πως η Χριστίνα Κωστέα έπλασε ένα αρκετά ενδιαφέρον σκηνογραφικό/ενδυματολογικό σύμπαν, πυκνό, με τέτοιον τρόπο που ακόμη και αν ο σκηνοθέτης μας, αφαιρούσε τον λόγο του κειμένου και μας ζητούσε να αποδοθεί ως μια πράξη χωρίς λόγια το κοινό θα καταλάβαινε εξίσου αρκετά κομμάτια ή και όλο το έργο, με τους ανάλογους χειρισμούς και από τους υπόλοιπους συντελεστές φυσικά. Έχω την εντύπωση ότι αποτελεί ένα σχόλιο πάνω στο κείμενο και το κάνει με μία τεράστια διακριτικότητα, η οποία επιτρέπει σε όλη την ομάδα να αναπνέει, διατηρώντας όμως έναν δυνατό χαρακτήρα.

Φαίη Βέβη: Προφανώς και η εικαστική ματιά του σκηνικού χώρου και των κοστουμιών αποτελεί μέρος του συνόλου. Συνεπώς φωτίζει και σχολιάζει και το κείμενο και την παράσταση. Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Πόσο μάλλον όταν διαδρά με ζωντανούς οργανισμούς, φωτισμούς, μουσική. Ο συμβολισμός που μπορεί να προκύψει από τα σκηνικά και τα κοστούμια ανά θεατή μπορεί να είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν που έχει προτείνει η σκηνογράφος/ενδυματολόγος. Αλλά αυτή είναι και η μαγεία... Οποιαδήποτε παράσταση χωρίς αυτά τα συστατικά θα ήταν "αμήχανη". Έτσι και η Εκκρεμότητα. Και προφανώς όσο πιο "ελεύθερη" είναι αυτή η ματιά τόσο ανοίγουν και τα περιθώρια σε καθέναν, ηθοποιούς και θεατές, να λάβει αυτό που θέλει και να δώσει τη δική του "ερμηνεία".

Ηλιάννα Μπουζάνη: Σκηνογραφικά, όλα αυτά τα χαρτιά δείχνουν από μόνα τους το βάρος των ευθυνών, αλλά ταυτόχρονα παραπέμπουν σε σκουπιδότοπο υποδεικνύοντας την ψυχολογική κατάσταση του ήρωα, αλλά και γενικότερα τις σκοτεινές πλευρές της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Ενδυματολογικά το ίδιο. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι σκούρα, μουντά και ουδέτερα όπως επίσης και το μακιγιάζ, το οποίο είναι σκληρό. Όλα αυτά δείχνουν από μόνα τους μια κούραση ψυχολογική, αλλά και το βάρος της κατάστασης που βιώνει είτε ο ήρωας ή είτε τα προσωπεία που είμαστε επί σκηνής εγώ και η Φαίη. Το εικαστικό στοιχείο έρχεται γενικά να πει με τόση ένταση τα πράγματα, που συχνά πρέπει να βρεις άλλους τρόπους από τους τυπικούς να εκφραστείς σαν ηθοποιός. Πώς να πεις σε αυτό το χάος από χαρτιά στο τέλος, τη φράση : «Μια σελίδα χαρτί στο τέλος ο άνθρωπος…». Καταφεύγεις σε έναν σαρκασμό.

Χρήστος Τσουλιαής & Φαίη Βέβη                         Ηλιάννα Μπουζάνη 

Ο Τσιμάρας Τζανάτος μέσω της ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑΣ του δίνει φωνή στις πιο μύχιες σκέψεις μας, στα πιο άγρια ένστικτα μας, στην πιο αρετουσάριστη εκδοχή του εαυτού μας, παρουσιάζοντας έναν ήρωα περικυκλωμένο από παντού - τη μητέρα του, το φάντασμα της αδελφής του, τους ενοχλημένους αν και κατά βάθος αδιάφορους γείτονες του, την πρώην του - που προκειμένου να δραπετεύεσει απενδύεται τον εαυτό του και μεταμορφώνεται σε ένα αλλόκοτο, ανδρόγυνο πλάσμα που αφήνεται στην πρωτόγνωρη ηδονή της απόλυτης παράδοσης σε ένα άλλο σώμα, το οποίο όμως τον επαναφέρει πίσω στο δικό του. Ο Χρήστος Τσουλιαής αφουγκράστηκε τη βαθύτερη φωνή του κειμένου και φώτισε όλα τα στάδια αυτής της εσωτερικής πρωτίστως μεταμόρφωσης, που οδηγεί έναν άνθρωπο σε οδυνηρές μεν, αλλά και άκρως απελευθερωτικές συνειδητοποιήσεις.

Οι εξίσου ικανές Φαίη Βέβη και Ηλιάννα Μπουζάνη κατάφεραν να προσωποιήσουν με επιτυχία όχι μόνο τις διάφορες εκφάνσεις του 'μικροαστικού" κοινωνικού περίγυρου του ήρωα, αλλά και το σκοτεινό υποσυνείδητο του, που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον κόσμο και τον ίδιο του τον εαυτό, μέσα από αλλεπάλληλες συγκρούσεις, από τις οποίες νικητής αναδεικνύεται το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης σε όλη του την "παρανοϊκή ομορφιά"...Ο κόσμος γίνεται μικρός - όσο ένα κουκλόσπιτο - κι εκεί ένας "περιθωριακός" άνδρας συναντά μια γυναίκα-ξωτικό, χωρίς ποτέ να διευκρινίζεται αν πρόκειται για δύο διαφορετικά πρόσωπα. Κι όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα της κοινωνίας που...τα πανθ’ ορά...

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, έως και τις 5/3, στις 21.00, στην Β' σκηνή του Θεάτρου Αργώ "A small Argo full of Art", εκκρεμεί η παραλαβή μιας πραγματικότητας...ίσως να είναι η δική σας... 
​

Τελευταία έξοδος: Πραγματικότητα;

Συντελεστές:Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Βογιατζής
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Αγγελίτσα
Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα
Σχεδιασμός φωτισμών: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου
Επιμέλεια μουσικής – Σύνθεση: Χρήστος Τσουλιάης
Φωτογραφίες & Video Trailer: Γιάννης Βολιώτης (Volition Pictures)
Υπεύθυνος Marketing & Επικοινωνίας: Άρης Σομπότης (Playwalk)
Curator: Χρύσα Καψούλη
Παίζουν: Φαίη Βέβη, Ηλιάννα Μπουζάνη, Χρήστος Τσουλιάης
Διάρκεια παράστασης: 70’

Εκκρεμότητα (Suspense)

Παραστάσεις: κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 
Προπώληση εισιτηρίων στο viva.gr και το ταμείο του θεάτρου
Πληροφορίες-Ταμείο θεάτρου: 210 520 1684
A Small Argo full of Art, Θέατρο Αργώ
Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο