Η μουσική μου το Πάσχα!

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Πριν πω οτιδήποτε, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν ξεκινώ ποτέ να γράψω κανένα άρθρο, με σκοπό να «δασκαλίσω». Θέλω να είμαι ξεκάθαρος, διότι πιστεύω ότι κάποιες φορές, το αυστηρό μου ύφος, παρεξηγείται. Χρονιάρες μέρες έρχονται...δεν θα το ήθελα!

Όποτε λοιπόν, έρχεται στο προσκήνιο της κουβέντας με κάποια παρέα το θέμα θρησκεία και μπορεί να ερωτηθώ ποια είναι η θέση μου, λέω ότι είμαι ένας βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος. Σημαίνει ότι εφαρμόζω την πίστη με έναν τρόπο, που ξέρω εγώ και ο εαυτός μου. Δεν με αφορά να πάω σε έναν Ιερό Ναό, επειδή πρέπει λόγω του ότι είναι Μεγάλη Παρασκευή «και όλοι πάνε, εσύ τι γίνεται, δε θα πας;» Δεν θεωρώ ότι οφείλω να πάω στην Εκκλησία για την Ανάσταση στις 23:57 και να φύγω στις 00:03. Δεν με αφορά να σπρωχτώ για να ανάψω ένα κερί. Ούτε να πρέπει ζω προσημείωση Αμερικανικού Εμφυλίου, επειδή 4-5 άτομα έχουν μονοψήφιο iq και μόνο χειροβομβίδες που δεν πετούν, χωρίς να νοιάζονται για τα αυτιά μας ή για το αν υπάρχουν μικρά παιδιά εκεί γύρω. Ούτε να πρέπει να περπατήσω τσουρουφλίζοντας 4.567 φορές τα χέρια μου με το κερί, προσπαθώντας να μην σβήσει! Και όλα αυτά, για να απαντήσω την επόμενη μέρα σε διάφορους, ενίοτε ασήμαντους για εμένα ανθρώπους, «πού κάνατε Ανάσταση εχθές», με τόνο παρόμοιο με το «πού ήπιατε ποτό». Δεν με αφορούν άνθρωποι που νηστεύουν σε ό,τι αφορά την τροφή τους, αλλά συνεχίζουν να βρίζουν, κουτσομπολεύουν, κερατώνουν, κλέβουν, τεμπελιάζουν εις βάρος άλλων στη δουλειά και πολλά άλλα.

Θεωρώ πιο ειλικρινές, απέναντι στον εαυτό μου κυρίως, να σταματήσω στον Άγιο Παντελεήμονα που είναι κοντά στο σπίτι μου, να ανάψω ένα κεράκι. Να πάω μία μέρα που δεν θα έχει λειτουργία, να κάτσω μόνος μου σε ένα στασίδι. Ζω με έναν άνθρωπο, που όποτε βλέπει στον ύπνο της τους γονείς της, οι οποίοι «λείπουν» και οι δύο, ανάβει ένα κερί στο σπίτι, κάθεται μόνη της στην κουζίνα και «μιλάει» μαζί τους.

Δεν με ενδιαφέρει να διαφημίσω τη σχέση μου με την θρησκεία. Δεν θεωρώ ότι παίζει ρόλο ότι δεν νήστεψα, κάποιες χρονιές που μου ήταν τεχνικώς αδύνατον. Ούτε ότι δεν νηστεύω παρά μόνο την Μεγάλη Εβδομάδα, όπως άλλωστε οι περισσότεροι. Σέβομαι την σύζυγό μου, σκίζομαι για τα παιδιά μου, δεν έχω ποτέ κάνει κακό σε άνθρωπο στη δουλειά και πάει λέγοντας. Κι αυτά δεν τα κάνω, «για την φωτό προφίλ». Τα κάνω γιατί έτσι είμαι. Για ελάτε να σκεφτούμε...Τι θα εκτιμήσει ο Θεός, όταν έρθει η ώρα; Το ονόρε ή την ουσία;

Εκείνο δε, που δεν καταλάβαινα ποτέ, ήταν η επιμονή κάποιων, να κάνουν πράγματα για κόντρα, μέρες και περιόδους που, σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου γνώμη, δεν θα έπρεπε. Να οργανώσουν τσιμπούσια την Μεγάλη Παρασκευή, να παίζουν δυνατά μουσικές λες και δεν τρέχει τίποτα την Μεγάλη Πέμπτη και τα λοιπά. Ειδικά με το θέμα της μουσικής, είχα πάντα θέμα.

Όταν πρωτοξεκίνησα να εργάζομαι βράδυ, ήταν δεδομένο, ότι τα μαγαζιά δεν θα ανοίξουν τη Μεγάλη Παρασκευή. Τα μαγαζιά με μουσική. Περνώντας τα χρόνια, αυτό άρχισε να αλλάζει, δημιουργώντας μου πρόβλημα. Ξέρετε, δεν μου έβγαινε ποτέ μετά τον Επιτάφιο να παίξω μουσική ή να ακούσω. Δεν είχε καμία λογική στο μυαλό μου. Δηλαδή, θα έστεκε, να πάω στην κηδεία του παππού μου και επιστρέφοντας στο σπίτι, να βάλω να ακούσω μια ροκιά; Θα είχε λογική, να «αποχαιρετίσω» ένα αγαπημένο μου πρόσωπο φορώντας μπλούζα με το λογότυπο των Rolling Stones και μπαίνοντας μετά στο αμάξι, να βάλω να ακούσω μια συναυλία τους;

Δεν γίνονται αυτά...

Ακόμα και κατά τη διάρκεια μίας εποχής που πέρασα φάση αμφισβήτησης της Θρησκείας, όπως όλοι πιστεύω έστω μία φορά στη ζωή τους, την Μεγάλη Εβδομάδα ήμουν ήσυχος. Σεβόμουν τους γύρω μου. Σκεφτόμουν ότι θα λειτουργήσω σαν να έχει πένθος κάποιος στην πολυκατοικία και θέλω να είμαι φρόνιμος. Έτσι ακριβώς, θα έκανα αν ζούσα σε μία μουσουλμανική χώρα. Το Ραμαζάνι δεν μου λέει κάτι. Για κάποιους ανθρώπους είναι σημαντικό. Θα το σεβόμουν.

Οπότε, μην βλέποντάς το θρησκευτικά αλλά κοινωνικά, ας αδράξουμε την ευκαιρία, να σκεφτούμε πώς θα είμαστε λιγότερο ενοχλητικοί για τους κοντινούς μας, είτε αυτό σημαίνει οικογένεια, είτε γείτονες, είτε οποιονδήποτε άλλον.

Ας αποκτήσουμε σεβασμό. Ας γίνουμε πάλι μία όμορφη κοινωνία. Μία όμορφη ανθρωπότητα.

Καλές Γιορτές, Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε όλους και εύχομαι από καρδιάς, να σας έρθουν όλα στρωτά κα εύκολα, για εσάς και τους ανθρώπους σας!