ΌΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ

του Χρήστου Σούτου

Πέρασαν κιόλας δεκαεπτά χρόνια από τότε, που άλλαξε ο κόσμος. Η συγκεκριμένη φράση αποτελεί κυριολεκτικά το μήνυμα εκείνης της ημέρας. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια παραμένει το μεγαλύτερο, σε έκταση και σε απώλειες, τρομοκρατικό χτύπημα της ιστορίας. Με την ελπίδα να μην ξαναζήσει ο κόσμος ποτέ κάτι ανάλογο ας ρίξουμε μια βαθύτερη ματιά στις αιτίες και στις συνέπειες του τραγικού συμβάντος.

​Η απαρίθμηση των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 και η αναφορά στους αριθμούς που τα αφορούν, δεν νομίζω ότι έχει κάποια πρακτική αξία πια. Από τότε και σχεδόν σε ετήσια βάση, σε όλον τον κόσμο γράφονται σελίδες επί σελίδων για την ημέρα εκείνη, περιγράφοντας τις τραγικές σκηνές που ζήσαμε. Οι επιζώντες μιλούν για τις εμπειρίες τους, οι διασώστες για το τιτάνιο έργο τους, οι δημοσιογράφοι για τον πανικό που επικράτησε και όλοι όσοι βρισκόμασταν χιλιόμετρα μακριά από την καρδιά της Ν. Υόρκης και των άλλων περιοχών θυμόμαστε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τι κάναμε και που ήμασταν όταν είδαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες τις πρώτες εικόνες της φρίκης. Η αρχική εκτίμηση των πρώτων λεπτών για ένα μεμονωμένο περιστατικό, για ένα ατύχημα αεροπορικό που όμοιο του δεν είχε ζήσει ο κόσμος, γρήγορα άλλαξε. Την διαδέχθηκε η φρικτή αλήθεια, που με δυσκολία ψέλλιζαν άπαντες. Το συμβάν ούτε τυχαίο ήταν, ούτε πολύ περισσότερο μοναδικό. Ήταν μέρος ενός αρρωστημένου τρομοκρατικού σχεδίου που μόλις είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Η υφήλιος πάγωσε όταν πια σε ζωντανή σύνδεση "καρφώθηκε" και το δεύτερο αεροπλάνο στον άλλο πύργο. Η καρδιά της Αμερικής, η καρδιά του παγκοσμίου κέντρου εμπορίου είχε δεχθεί ένα καίριο πλήγμα. Οι τρομοκράτες χρησιμοποιώντας τα δυτικά μέσα προβολής είχαν πετύχει τον σκοπό τους.

Οι θεωρίες συνωμοσίας πολλές. Άλλες έχοντας κάποια βάση αλήθειας, άλλες αστείες και ενίοτε προσβλητικές για νεκρούς και επιζώντες. Όπως και να έχει ένα είναι το σίγουρο. Η επόμενη μέρα δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια. Το σοβαρότερο πλήγμα, πέρα από τις χαμένες ψυχές που δεν συγκρίνεται η απώλεια τους με τίποτα, αφορούσε στον τρόπο ζωής του λεγόμενου αναπτυσσόμενου κόσμου. Η έλλειψη ασφάλειας που ένιωθες - και που ακόμα νιώθεις σε αρκετές πρωτεύουσες του καπιταλισμού, αφού από τότε σε τακτά χρονικά διαστήματα μικρότερης έκτασης γεγονότα φροντίζουν γι' αυτό, η αγωνία που σε κυριεύει όταν μπαίνεις σε αεροδρόμια, αεροπλάνα και γενικότερα χώρους με μεγάλη συνάθροιση κοινού- γήπεδα, συναυλιακοί χώροι, βρίσκονται πια στην ημερήσια διάταξη. Μπορεί εμείς εδώ στην δική μας κουκκίδα της γης  να μην έχουμε βιώσει κάτι τέτοιο, μακάρι να μην συμβεί ποτέ, όμως κάθε φορά που ακούς στις ειδήσεις για ένα συμβάν σε μεγάλη πόλη του εξωτερικού η καρδιά σου σφίγγεται. Για τον σύγχρονο άνθρωπο θεωρείται αδιανόητο ότι ένα άτομα επιλέγει να πεθάνει με αυτόν τον τρόπο και να οδηγήσει με την πράξη του στο θάνατο κι άλλους. Δηλαδή θα μου πείτε είναι θέμα παιδείας και θρησκείας των "κακών" Μουσουλμάνων;  Όχι σε καμία περίπτωση. Αν μιλήσεις με άτομα που ασπάζονται το Ισλάμ θα σου πουν πως πουθενά δεν μιλάει για εκδίκηση η θρησκεία τους. Γιατί μιλάει ο Χριστιανισμός για εκδίκηση όταν στο όνομα του έχουν γίνει κατά το παρελθόν μεγάλα εγκλήματα; Επομένως το πρόβλημα δεν είναι το θρήσκευμα, αλλά ο φανατισμός.

Πως όμως βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ορισμένους πληθυσμούς; Όπως ακριβώς και στην περίπτωση της ακροδεξιάς και του φασισμού, έτσι και εδώ ο θρησκευτικός φανατισμός μπορεί και σπέρνει το σπόρο του όπου υπάρχει ανέχεια, έλλειψη παιδείας, εγκατάλειψη και περιθωριοποίηση. Τους τρομοκράτες τους εξέθρεψαν οι κυβερνήσεις, που τώρα θρηνούν πάνω από τα φέρετρα των πολιτών τους. Η διαρκής υποβάθμιση της ποιότητας ζωής σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη, η μόνιμη παρέμβαση από τους Δυτικούς στα εσωτερικά άλλων κρατών, η περιθωριοποίηση και γκετοποίηση πληθυσμών προερχόμενων από εκεί στις σύγχρονες "Μέκκες" του καπιταλισμού δημιούργησαν το τέρας. Ακόμα και τότε όμως ίσως να μην υπήρχε πρόβλημα.

Οι ισχυροί αυτού του κόσμου όμως, πέρα από όλα τα παραπάνω, εξόπλισαν ομάδες εξτρεμιστικές στις χώρες που ήθελαν να παρέμβουν. Όσο εξυπηρετούσαν τους σκοπούς τους όλα ήταν καλά, ονομάζονταν αντάρτες και πατριώτες. Όταν έπαψαν και στράφηκαν εναντίον τους βαφτίστηκαν εν μια νυκτί τρομοκράτες. Μην γελιέστε οι τζιχαντιστές για παράδειγμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια στρατιά καλοπληρωμένων μισθοφόρων, που σκοπό τους έχουν να βγάζουν δισεκατομμύρια από παράνομες δραστηριότητες. Τι πιο απλό για να πετύχουν τους στόχους τους, από τα να οπλίσουν το χέρι ανθρώπων χωρίς παιδεία και στην πλήρη ανέχεια δίνοντας το κατάλληλο υπόβαθρο, το "παραμυθάκι" της θρησκείας; Ξυπνήστε, το πρόβλημα είναι μέσα στον καθένα μας και όχι στον διπλανό του. Δείτε πως μπορείτε να αλλάξετε την κοινωνία στην οποία ζείτε, πως μπορείτε να αλλάξετε τον τρόπο που δραστηριοποιούνται οι κυβερνήσεις των χωρών σας ανά τον κόσμο, πως μπορείτε να βοηθήσετε επί της ουσίας- όχι σαν ελεημοσύνη, αλλά με αλλαγή πολιτικής των ισχυρών- τους πολίτες των φτωχότερων κρατών και μετά ας κάτσουμε να δούμε και όλα τα υπόλοιπα. Μέχρι τότε καλή μας τύχη....
​