ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΑΠΟ ΤΙ ΥΠΟΦΕΡΕΤΕ; ΑΠΟ ΥΠΑΡΞΗ»

της Λίλας Παπαπάσχου

Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας.
(από το ποίημα «Αλλόφρονας Ιούλιος»)

Νίκος Καρούζος, 1926-1990 , Ποιητής

Η Μαρία Γοργία δεν είναι καθόλου απλή περίπτωση. Περπατάει εδώ και χρόνια πάνω στα δικά της ταραγμένα, χορογραφικά ύδατα εκθέτοντας τον εαυτό της και τους χορευτές/περφόρμερ της σε πολλούς σκηνικούς "κινδύνους" και μάλιστα χωρίς δίχτυ ασφαλείας. δοκιμάζοντας συνεχώς τα όρια της και τα δικά μας. Στο χώρο της Ομάδας Αμάλγαμα στη Μενάνδρου, αυτήν τη φορά έστησε ένα ιδιότυπο θέρετρο-spa-ναό, βάζοντας γυναικεία σώματα να μιλούν με αντρικά λόγια και τοποθετώντας την ποίηση αλλά και διάσπαρτα αποσπάσματα από συνεντεύξεις και δηλώσεις του Νίκου Καρούζου στο επίκεντρο μίας σκηνικής σύνθεσης που φλερτάρει με το ανέφικτο, αφού συχνά οι πρωταγωνιστές της καλούνται να αψηφήσουν εκτός από την λογική (ναι αυτό το εφεύρημα των ψυχιάτρων που θα έλεγε και ο Καρούζος) ακόμη και αυτήν την ίδια τη...βαρύτητα...

Με το που εισέρχονται οι θεατές στο χώρο "τέλεσης" της παράστασης μπαίνουν σε μία διαδικασία "ενσωμάτωσης", αναλαμβάνοντας το ρόλο που έχει επιλέξει γι' αυτούς η ευρηματικότατη Μαρία Γοργία, αναγκάζοντας τους να κοιτάξουν κατάματα - κάποιοι ίσως για πρώτη φορά όπως εγώ -  μία πραγματικότητα που αφορά εκατομμύρια  συνανθρώπους μας ανά τον κόσμο, την οποία τυπικά όλοι γνωρίζουμε, αλλά επί της ουσίας αγνοούμε παντελώς ζώντας τον προσωπικό μας "εγκιβωτισμό" στα δικά μας, λιγότερο ή περισσότερο, ευρύχωρα σπίτια. Η ιεροτελεστία της μύησης των θεατών δεν τελειώνει όμως εκεί...θα κληθούν και στη συνέχεια να πάρουν θέση, επιλέγοντας σε ποιο βαθμό θα θελήσουν να εμπλακούν σε όσα συμβαίνουν στην σκηνή, αν φυσικά το θελήσουν...(μιλώντας από πρώτο χέρι το δεχτήκαμε όλοι και μάλιστα με αναπάντεχη προθυμία, σχεδόν σαν υπνωτισμένου).

Οι βασικές πρωταγωνίστριες της performance , η χορεύτρια Δάφνη Σταθάτου και η υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη, μαζί με τη Μαρία Γοργία, αρθρώνουν τον ρευστό μέσα στην στιβαρή αλήθεια του, αγωνιώδη και συνάμα κατευναστικό λόγο του σπουδαίου και μάλλον υποτιμημένου Νίκου Καρούζου, παρεμβάλλοντας εμβόλιμα λόγια αντρικά, πεζά, καθημερινά, ποδοσφαιρικού επιπέδου...σχεδόν χυδαία, για να αναδείξουν τον άνθρωπο σε όλες τις εκφάνσεις του, εκλεπτυσμένες και μη, απαλλαγμένο από το βάρος ταξικών και φυλετικών διακρίσεων...παντός τύπου....

Οι κάτι παραπάνω από ταλαντούχες  Δάφνη Σταθάτου και ​Λητώ Μεσσήνη, χρησιμοποίησαν όλα τα εκφραστικά τους μέσα, για να μας ταξιδέψουν στις αγριεμένες θάλασσες του Νίκου Καρούζου

​

Η θάλασσα που τόσο αγάπησε ο Καρούζος, εδώ εμφιαλώνεται και ασφυκτιά μέσα σε πλαστικά μπουκάλια, τα οποία καθ¨όλη τη διάρκεια της παράστασης εξυπηρετούν πολλαπλές χρήσεις, λειτουργώντας ως σταθερό σκηνικό, αλλά και σκηνικά αντικείμενα, αποτυπώνοντας παράλληλα αντιφατικές έννοιες και πολύσημους συμβολισμούς, 

​Το ρυθμικά άψογο, γεμάτο πλαστικότητα, εντυπωσιακά εκφραστικό σώμα της Δάφνης Σταθάτου σε συνδυασμό με την υποκριτική της δεινότητα, ανέδειξαν στο έπακρο το ψυχικό άλγος, τις εσωτερικές συγκρούσεις και τον συναρπαστικά σκοτεινό κόσμο ενός "φλεγόμενου παιδιού" που έγραψε και μίλησε για όλα αυτά που είδε να έρχονται καταπάνω μας - σαν τσουνάμι- για να πνίξουν τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά και τις μελλοντικές γενιές, στηλιτεύοντας παράλληλα τον καπιταλισμό, τη μισαλλοδοξία, το διανοουμενίζειν, το ρατσισμό, την απολιτίκ μας στάση, την αδιαφορία για το συνάνθρωπο και τη βία σε κάθε της μορφή και έκφανση και αναδεικνύοντας την ουτοπία στο πιο ρεαλιστικό μας αίτημα.

Πολύτιμοι συνοδοιπόροι της νεώτατης μεν, αλλά ήδη ώριμης ερμηνευτικά Δάφνης Σταθάτου, σ¨αυτό το ενδοσκοπικό ταξίδι αυτογνωσίας οι δύο ακόμα Καρούζοι του έργου, η υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη που τραγούδησε με τη "θεία" φωνή της επιλεγμένες άριες από το  έργο του Μπαχ "Κατά Ματθαίων Πάθη", στις οποίες είχαν προσαρμοστεί  από την ίδια τη χορογράφο.μέρη από ποιήματα του Καρούζου  και η Μαρία Γοργία που για μία ακόμη φορά απέδειξε ότι εκτός από χαρισματική χορογράφος,  είναι και μία ολοκληρωμένη περφόρμερ, καταφέρνοντας να μεταμορφωθεί επί σκηνής, σε έναν εναλλακτικό, άφυλο "Μεσσία", που υπερβαίνει κάθε θεϊκή και ανθρώπινη εξουσία, για να λειτουργήσει εντελώς ανθρωποκεντρικά, αντιμετωπίζοντας με τρυφερότητα και αγάπη κάθε θνητό και εξ¨ορισμού αμαρτωλό άνθρωπο, ενσαρκώνοντας ταυτόχρονα και την ίδια την αρχέγονη μήτρα απ' όπου γεννιόμαστε  όλοι, κουβαλώντας αιωνίως σαν άλλοι Σίσυφοι το ασήκωτο βάρος της ύπαρξής μας, σε έναν φαύλο κύκλο που συνεχίζεται αέναα.

Οι τρεις γυναίκες λειτουργώντας ως μία κοινή, ποιητική ύπαρξη χωρισμένη σε τρία ξεχωριστά κομμάτια ύλης, δημιούργησαν μία δραματουργική ολότητα, παίζοντας ένα παιχνίδι ανάμεσα στο σώμα, το λόγο, την οπερατική φωνή και το αντικείμενο και αναγκάζοντας το κοινό να συνωμοτήσει μαζί τους, αφού στη συγκεκριμένη σκηνική συνθήκη γκρεμίστηκε πέρα ως πέρα ο αόρατος τοίχος, ανάμεσα στον εκτιθέμενο καλλιτέχνη και το σιωπηλό κοινό, καθιστώντας και τα δύο μέρη ενεργά και...δρώντα....

Τρεις ταλαντούχες και δυναμικές γυναίκες αντιμέτωπες με τον "αντρικό" λόγο...

Το δικό τους καθοριστικό ρόλο σε αρκετές σκηνές της παράστασης έπαιξαν (όπως και στο προηγούμενο έργο της χορογράφου, «το Μονόπετρο του Πύργου») οι ερασιτέχνες περφόρμερς Στέλλα Ατζέμη, Ηρώ Τσαρνά, Μαρίνα Μπάμπαλη και Δομίνικος Κουρίνος (ο τελευταίος εναλλάσσεται στο ρόλο του άνδρα με το χορευτή Βασίλη Σκαρμούτσο), οι οποίοι ενώθηκαν με τους υπόλοιπους τρεις Καρούζους, ενισχύοντας την σκηνική δράση με  το στοιχείο του ακατέργαστου και αφτιασίδωτου ρεαλισμού, ώστε να συγχέεται το πραγματικό με το παραστασιακό-αναπαραστατικό, προσδίδοντας στο τελικό αποτέλεσμα χαρακτήρα...ζωντανού ντοκιμαντέρ... 

Τελειώνοντας η παράσταση πήραμε μαζί μας ο καθένας τη δική του ευχή (ή μήπως ήταν κοινή για όλους;), γραμμένη σε ένα απλό χαρτί και ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε ποτέ να "ζυγίσουμε τις μανάδες μας", θα πρέπει κάποια στιγμή να "ζυγίσουμε τους εαυτούς μας" και να γίνουμε όλοι λίγο πιο τρελοί, όπως μας ήθελε ο Καρούζος...ή για να χρησιμοποιήσω τα δικά του λόγια «Σας θέλω λιγάκι τρελούς, να ξεφεύγετε από κείνα τα εμφιαλωμένα νοήματα της φιλοσοφικής διαλεκτικής, να ξεφεύγετε. Η ζωή δε θέλει πώμα».

Η performance "από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη" μετά από απανωτές παρατάσεις ολοκλήρωσε την Κυριακή 3/6/2018 την επιτυχημένη πορεία της στο Χώρο Αμάλγμα, αλλά εμείς συνεχίζουμε να ελπίζουμε σε μία νέα παράταση ή μία προσεχή επανάληψη της για όσους δεν κατάφεραν ακόμη να τη δουν...

Χώρος Αμάλγαμα
Μενάνδρου 47, 5ος όροφος, Αθήνα
 
Παραστάσεις:
Από 1 Μαρτίου 2018, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
ώρα έναρξης 21.00 / διάρκεια: 75 λεπτά
είσοδος ελεύθερη με συνεισφορά
απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση στο 6944686991 και στο 6975619682
ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 45 άτομα

Συντελεστές
Σύλληψη-χορογραφία-σκηνοθεσία-δραματουργία: Μαρία Γοργία
Ερμηνεύουν: η Δάφνη Σταθάτου, η υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη και η Μαρία Γοργία
Έκτακτη συμμετοχή: Βασίλης Σκαρμούτσος
Κείμενα από συνεντεύξεις και Ποιήματα του Νίκου Καρούζου
Επιλογή κειμένων-προσαρμογή ποιημάτων στα λυρικά τραγούδια και κείμενα: Μαρία Γοργία
Κοστούμια και σκηνογραφική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σύμβουλος δραματουργίας: Μιράντα Βατικιώτη
Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καριστινού
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Μουσική: Κατά Ματθαίων Πάθη, Σεμπάστιαν Μπαχ
Συμμετέχουν: Στέλλα Ατζέμη, Μαρίνα Μπάμπαλη, Ηρώ Τσαρνά
Φωτογραφίες: Αγγελική Σβορώνου, Βαγγέλης Αγγελάκης
Βίντεο τρέιλερ: Περικλής Μαθιέλλης
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης
 
Η παραγωγή του έργου «από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη» επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ και το Αμάλγαμα.
 
Η ομάδα αμάλγαμα (https://www.facebook.com/Amalgama-201384823223400/ , www.amalgama.com.gr ) ιδρύθηκε από τη Μαρία Γοργία το 1996 στο Λονδίνο συμμετέχοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ «Resolutions» (The Place Theatre, London, 1997). Στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβριο του 1998. Έχει στο ενεργητικό της 23 χορογραφίες και 21 παραγωγές, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο. Το 2004 η ομάδα συμμετείχε, μετά από παραγγελία του έργου «Οι Άθλοι του Πένταθλου» στις Τελετές Υποδοχής Αθλητών (οργάνωση ΑΘΗΝΑ 2004). Η αμάλγαμα στοχεύει στη δημιουργία σύγχρονων έργων που βασίζονται στη συνδιαλλαγή με άλλες μορφές τέχνης και παρουσιάζουν έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και αισθητικού προβληματισμού, πάνω στη θέση της τέχνης με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα όρια ανάμεσα στη φόρμα, το περιεχόμενο και την ιδεολογία, έχει παρουσιάσει έργα, ανάμεσα σε άλλες συμμετοχές της , στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος 2012), στο Φεστιβάλ «Theatri di Vita» στη Μπολόνια (Ιούλιος 2012), στα Δημήτρια της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 2012), στο Φεστιβάλ Καλαμάτας (Ιούλιος 2016).
 
Νέα:
Στις 4 και 5 Απριλίου του 2018 το έργο «το στρώμα» (παραγωγή 2012) θα ταξιδέψει για 2 παραστάσεις στο Μιλάνο, όπου θα λάβει μέρος στο International Prize IL Teatro Nudo Di Tereza Pomodoro -μέλη της επιτροπής διαγωνισμού-Panel of Experts είναι μεγάλα ονόματα του θεάτρου: Eugenio Barba, Peter Stein, Lev Dodin, Στάθης Λιβαθινός, Tadashi Suzuki και άλλοι) με το πολυταξιδεμένο έργο της, «Το στρώμα». Ένα έργο επίκαιρο, σε χορογραφία της Γοργίας και σε ερμηνεία του πολλών ετών συνεργάτη και performer του Αμάλγαμα, Σταύρου Αποστολάτου. 
 
 
Η Μαρία Γοργία γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Σπούδασε με υποτροφία της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης στο Laban Centre for Movement & Dance (MA in Dance Studies), με ειδίκευση στη χορογραφία. Έχει συνεργαστεί με ομάδες χορού από την Αθήνα, το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ και έχει διδάξει σύγχρονο χορό, χορογραφία και αυτοσχεδιασμό στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος  (1998-2009)και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελλοπονήσου (2005-2009). Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε θεατρικά έργα.
 
Παραγωγή: Ομάδα Χορού Αμάλγαμα
https://www.facebook.com/Amalgama-201384823223400/
www.amalgama.com.gr