ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ

της Μαρίας Σούμπερτ

Δημιουργικότητα, λέει ο Rollo Mey, δεν είναι μονάχα να φτιάχνεις κάτι, αλλά και να το απολαμβάνεις. Γιατί προτού φτιάξεις πρέπει να μάθεις τι είναι αυτό που θέλεις να φτιάξεις. Πριν ζωγραφίσεις, να απολαύσεις τα χρώματα στο χέρι σου απλωμένα· πριν γράψεις, να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς στη φαντασία μιας αφήγησης. Και το μυστικό είναι πως αυτό μπορεί κανείς να το απολαύσει παντού. Μέσα στο λεωφορείο κολλημένος στην κίνηση, κοιτάζοντας από το παράθυρο τους περαστικούς· κοιτάζοντας μέσα από μια τραβηγμένη κουρτίνα στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας, αφήνοντας το χώμα να τρέξει ανάμεσα στα δάχτυλα φυτεύοντας ένα λουλούδι.

Η Μαρία Παπαγιάννη ξεκίνησε ακούγοντας τις ιστορίες της οικογένειάς της. Ιστορίες που όπως θα μας περιγράψει ήταν μεγάλες και φασαριόζικες, διαφορετικές από τις άλλες. Και μέσα από τις ιστορίες αυτές θα ανακαλύψει τον μαγικό κόσμο της φαντασίας, όπου τα πάντα μπορούν να ειπωθούν με έναν τρόπο διαφορετικό από τον πεζό καθημερινό λόγο της ρουτίνας. Με έναν διαφορετικό τρόπο λοιπόν θα μάθει να εκφράζει τη δική της δημιουργικότητα. Και ο τρόπος αυτός θα δημιουργήσει μαγικά παιδικά παραμύθια, όπως το «Είχε απ’ όλα και είχε πολλά» και το «Τουλάχιστον δύο». Ίσως γι’ αυτό την αγαπούν οι μικροί αναγνώστες τόσο πολύ. Επειδή μιλάει την ίδια γλώσσα με αυτούς.
 
«Γεννήθηκα στη Λάρισα. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια μεγάλη οικογένεια όπου όλοι είχαν το χάρισμα να λένε ιστορίες. Θείοι, γιαγιάδες και ξαδέλφια. Όχι παραμύθια αλλά τα καθημερινά τα διηγιόντουσαν σε κάτι τεράστια καλοκαιρινά τραπέζια νοστιμίζοντάς τα με μπόλικο αλάτι και πιπέρι. Ακόμα και τώρα όταν ανακαλώ στιγμές της παιδικής μου ηλικίας θυμάμαι δάκρυα να εναλλάσσονται με ασταμάτητα γέλια. Έτσι μεγάλωσα, κι αυτές οι ιστορίες σαν θαύματα μου φαίνονταν αφού μπορούσαν να απελευθερώσουν τόσες δυνάμεις. Δεν θέλω να πω ότι όλοι στην οικογένειά μας ήτανε λίγο ψεύτες, αλλά η υπερβολή στις διηγήσεις ήταν κάτι καθημερινό. Χάρη στο χάρισμα των δικών μου πίστευα ότι η Λάρισα που μεγάλωνα, όχι μόνο δεν ήταν μια ήσυχη επαρχιακή πόλη αλλά αντίθετα ένιωθα ότι όλα τα θαύματα μπορούσαν να συμβούν εκεί.   Όταν  μεγάλωσα κι άρχισα να μπαίνω και σ΄ άλλα σπίτια, άκουγα τους άλλους να μιλάνε για πράγματα απλά, αυτονόητα, αδιάφορα κι αντί να ψυλλιαστώ ότι εμείς υπερβάλαμε, πίστεψα απλώς ότι οι δικοί μου είναι ιδιαίτεροι και μοναδικοί. Κι αποφάσισα ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να σηκώσω την καθημερινότητα και να τα βγάλω πέρα με τις καθημερινές δυσκολίες. Επινοώντας ιστορίες....

Άλλωστε αυτό πιστεύω όχι μόνο για μένα αλλά για όλους: είμαστε οι μικρές μας ιστορίες. Αυτές που ζήσαμε, αυτές που ονειρευτήκαμε, αυτές που μας διέψευσαν κι αυτές που μας χάρισαν φτερά. Ιστορίες που ζήσαμε οι ίδιοι, ιστορία του τόπου μας όπως  την ακούσαμε ή τη διδαχτήκαμε, ιστορίες των αγαπημένων μας που μπορεί να μην τις ζήσαμε αλλά με κάποιον τρόπο έχουν καταχωρηθεί στο σκληρό μας δίσκο κι ας μην μπορέσουμε ποτέ να τις ανακαλέσουμε
 
Ξέρω λοιπόν ότι αυτό που κάνω στα κείμενα μου είναι να προσπαθώ να ταξιδέψω μέσα στον δικό μου λαβύρινθο. Είμαι τυχερή γιατί μεγάλωσα σ΄ ένα περιβάλλον που μου πρόσφερε τα απαραίτητα υλικά ονείρων. Από κει και πέρα μεγαλώνοντας τα έβλεπα όλα γύρω μου σαν ιστορίες. Πάντα αυτό έκανα. Δεν είναι η δουλειά μου αλλά η καθημερινότητά μου, ο τρόπος μου να βλέπω τα πράγματα. Πολλές φορές τα σενάρια που έφτιαχνα ήταν τελείως φανταστικά και καμιά σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα. Ίσως όμως είχα ανάγκη αυτή την άλλη πραγματικότητα για να μπορώ να βιώνω την καθημερινότητα. Με τις ιστορίες είχα πάντα ένα εισιτήριο διαρκείας στην τσέπη για να μπαινοβγαίνω από την καθημερινότητα στην Χώρα του Ποτέ.
 
Σπούδασα ελληνική φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Όταν τέλειωσα, μετακόμισα στην Αθήνα, όπου δούλεψα για χρόνια ως δημοσιογράφος σε ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες και περιοδικά. Από τις πιο ωραίες αναμνήσεις ήταν η δουλειά στην Ορχήστρα των Χρωμάτων ως υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου.
 
Ένας ήρωας, μια ιδέα, μια εικόνα, μια φράση μπορεί να μου φέρει μια καινούργια ιστορία. Τη ζεσταίνω αρκετά κι όταν ωριμάσει,  ξεκινάω.
 
Λατρεύω τη φαντασία των παιδιών κι ίσως γι΄ αυτό μ΄ αρέσει να βλέπω τις ιστορίες μέσα από τα δικά τους μάτια. Με βοηθούν να βλέπω το καλό πίσω από το κακό, με βοηθούν να πιστέψω ότι αν θέλω πολύ, αυτός ο κόσμος μπορεί και να γίνει καλύτερος. Φτάνει να έχω τα αυτιά μου και τα μάτια μου ανοιχτά».