ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ & ΠΡΟΣΩΠΑΚΙΑ! ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΚΑΙ ΔΑΦΝΗ

14/2/2020

της Μαρίας Σούμπερτ

Για όποιον θεωρεί την εφηβεία μια εύκολη και χαρούμενη περίοδο, θα πρέπει να του θυμίσω όλες εκείνες τις στιγμές που αναρωτήθηκε αν αυτά που του συμβαίνουν είναι φυσιολογικά. Όλες εκείνες οι σωματικές, ορμονικές άρα και συναισθηματικές αλλαγές που τον έκαναν να νιώθει σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων που έπρεπε να φάει κάτι και να πιει κάτι για να μικραίνει και να μεγαλώνει ταυτόχρονα.

Η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος. Τόσο δύσκολη που ενστικτωδώς ο άνθρωπος θεώρησε πως χρειάζεται μια ειδική διαδικασία για να περάσει κάποιος ομαλά από αυτήν. Ήδη από τις πρωτόγονες κοινωνίες οι ανθρωπολόγοι και εθνολόγοι παρατήρησαν πως η εφηβεία οφείλει να συνοδευτεί από τελετές μετάβασης που θα βοηθούσαν το παιδί να βιώσει με πιο ομαλό τρόπο τις αλλαγές αυτές της περιόδου, αλλά και να ενταχθεί στην κοινωνία των ενηλίκων. Φυσικά οι τελετές μετάβασης δεν ήταν ποτέ κάτι ήπιο, όμορφο και χαλαρό, ήταν διαδικασίες επικίνδυνες, βίαιες και τραυματικές, διαδικασίες απομόνωσης, συμβολικού θανάτου και αναγέννησης, από τις οποίες κανείς δεν ήταν σίγουρος πως θα επιβιώσει. Οι διαδικασίες αυτές έχουν ξεβάψει σήμερα και υπάρχουν μόνο στις αφηγήσεις των λαϊκών παραμυθιών, αλλά και στις ασυνείδητες εκείνες ριψοκίνδυνες επιλογές που σήμερα πια τις εξηγούμε με την ανάπτυξη και λειτουργία του εγκεφάλου των εφήβων.

Για αυτούς τους έφηβους γράφει η Ευαγγελία Θεοδωρίδου από την μακρινή Σουηδία και συγκεκριμένα για τη Δάφνη, μια δεκαπεντάχρονη έφηβη που ανακαλύπτει ξαφνικά πως το καλοκαίρι θα μετακομίσουν στην Σουηδία. Θα πρέπει λοιπόν να αφήσει το σχολείο της, τους φίλους της, το αγόρι της και να προσαρμοστεί σε ένα τελείως νέο περιβάλλον όπου δε γνωρίζει τη γλώσσα. Οι σκέψεις της αναπτύσσονται βροχή, οι ερωτήσεις της πολλές, οι αμφιβολίες και οι ανησυχίες της ακόμα περισσότερες, παρ’ ότι η ίδια η καθημερινότητά της την καθησυχάζει πως θα τα καταφέρει, αφού έχει ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, έστω και στην Αθήνα.

Και ενώ ίσως οι αναγνώστες την βρουν λίγο σκληρή στις αντιδράσεις της –τους προτρέπω βέβαια να θυμηθούν και τη δική τους εφηβεία- η ίδια η αφήγηση μας αποκαλύπτει σιγά σιγά πως η Δάφνη έχει ήδη ζήσει πολλές μετακομίσεις, αφού ο πατέρας της ήταν στρατιωτικός γιατρός και έπαιρνε συνεχώς μεταθέσεις.

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί αντιδρούν έτσι οι έφηβοι, ε;

Αν ακόμα δυσκολεύεστε, διαβάστε τι μας απάντησε η ίδια η Δάφνη στις ερωτήσεις που της κάναμε.

Αν περιέγραφες την οικογένειά σου σε τρεις προτάσεις ποιες θα ήταν αυτές;
Δε χρειάζομαι τρεις προτάσεις για να περιγράψω την οικογένειά μου. Μία λέξη αρκεί: ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ. Πώς αλλιώς θα χαρακτήριζες εσύ κάποιον που με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του σου δείχνει πως δεν μπορεί -παίζει όμως και να μη θέλει- να κατανοήσει τις ανάγκες και τα συναισθήματά σου και την ίδια στιγμή σε εμπιστεύεται και σου προσφέρει τόση αγάπη και φροντίδα που νιώθεις πολλές φορές να ασφυκτιάς; Αυτή η οικογένειά μου απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Και πώς να υπάρχει, αφού πάει όπου φυσάει ο άνεμος; Μαζί να 'μαστε και όπου να 'μαστε.

Αν ήταν χρώμα, μέσο μετακίνησης, είδος ζώου και μουσική τι θα ήταν;
Ένα κόκκινο καράβι με δύο χαμαιλέοντες στο τιμόνι και μοναδική επιβάτη μία έφηβη που σουλατσάρει στο κατάστρωμα υπό τους ήχους ροκ μουσικής, τι είναι; Άσε! Μην το ψάχνεις! Δε θα το βρεις. Η οικογένειά μου είναι.
Γιατί καράβι; Γιατί η ζωή μας έχει τα πάνω και τα κάτω της, νηνεμίες και τρικυμίες. Και εγώ ποτέ δεν ξέρω τι μου ξημερώνει η επόμενη μέρα. Θα απολαύσω το ταξίδι ή θα βρεθώ να θαλασσοπνίγομαι μέσα στα κύματα;
Γιατί κόκκινο; Γιατί τα μάγουλά μας είναι μονίμως αναψοκοκκινισμένα από την αγάπη, το θυμό, τη ζεστασιά, τις εντάσεις και τις εκρήξεις που γεμίζουν κάθε μας στιγμή.
Ποιοι είναι οι χαμαιλέοντες; Ποιοι άλλοι; Μα, οι γονείς μου φυσικά, οι οποίοι, αλλάζουν συμπεριφορά ανάλογα όπως τους βολεύει. Τη μια στιγμή με καταλαβαίνουν και μου συμπεριφέρονται σα να είμαι μια ώριμη έφηβη που μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τη ζωή της και την άλλη στιγμή με γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και ενεργούν με τη λογική αποφασίζουμε και διατάζουμε.
Και όλα αυτά συμβαίνουν είτε μέσα σε κλίμα απόλυτης ηρεμίας, όπως ένα soft rock κομμάτι, είτε μέσα σε ένα πανδαιμόνιο, που θυμίζει ήχους hard rock μουσικής.

Ποια είναι η πιο αστεία και η πιο αμήχανη στιγμή με την Αλίκη και ποια με τον Ορέστη;
Με τον Ορέστη μου έχουμε ζήσει στιγμές απείρου κάλλους!
Τι να πρωτοθυμηθώ; Το βράδυ που είχα κάνει κεφάλι και τον ονειρεύτηκα πρωταγωνιστή μεξικάνικης σαπουνόπερας να μου εξομολογείται τον έρωτά του και εγώ να του ρίχνω χυλόπιτα και ζαλισμένη να γκρεμοτσακίζομαι από το κρεβάτι ή την ξεφτίλα μου τη μέρα που είχα πάει, σεινάμενη κουνάμενη, στο net cafe να του ζητήσω να τα ξαναβρούμε και με έφτυσε για έναν κοντοπίθαρο τύπο που πετούσε φωτιές από το χέρι του;
Αν πεις με την κολλητή μου την Αλίκη; Εκεί να δεις μεγαλεία!
Ακόμα γελάω όταν θυμάμαι το στόλισμα που μου 'ριξε πατόκορφα, μετά το μήνυμα που της είχα στείλει και της ζητούσα συγγνώμη επειδή είχαμε μαλώσει, αλλά και την ντροπή που ένιωσα όταν παρουσίασε στον σχολικό χορό της αποφοίτησης, μαζί με το άλλο το ζαβό, τον Θέμη, το power point με τις φωτογραφίες μας από το δημοτικό μέχρι το λύκειο.

Πώς πιστεύεις πως θα είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο στην Ουμέα;
ΤΡΑΓΙΚΗ. Άγνωστο περιβάλλον, άγνωστοι συμμαθητές, άγνωστοι καθηγητές, άγνωστη και η γλώσσα που θα παίζει σε Dolby surround τριγύρω μου. Το μόνο που είναι από τώρα γνωστό είναι το που θα βρίσκεται η μανούλα μου... Σπίτι, με ασφαλιστικά μέτρα αν χρειαστεί, προκειμένου να μην έρθει μαζί μου.

Αν μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου σε τρία χρόνια από τώρα που και πώς θα ήσουν;
Μακριά από την Ουμέα. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να έχω επιστρέψει πίσω στην Ελλάδα, να συγκατοικώ με την Αλίκη και να σπουδάζουμε στην ίδια πόλη με τον Ορέστη και τον Θέμη. Για ευνόητους, προσωπικούς λόγους από το μηχανογραφικό μου θα απουσιάζουν όλες οι σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Με τους γονείς όμως που έχω μπλέξει, για τίποτα δεν μπορώ να είμαι σίγουρη.