ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟ ΜΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΕΙΡΑΤΩΝ

της Μαρίας Σούμπερτ

Το παιχνίδι είναι οικογενειακή υπόθεση. Για την Αρτεμησία Αλίμπαλη και το Θανάση Γκιόκα και το παιχνίδι των πειρατών είναι οικογενειακή υπόθεση. Η συγγραφέας και ο εικονογράφος –οικογένεια στην καθημερινή ζωή- συναντιούνται με άλλους ρόλους στη δραματοποίηση του παραμυθιού «Θέλω να γίνω πειρατής» (εκδόσεις Mamaya) σε ένα παιχνίδι παρεξηγήσεων και αναζήτησης θησαυρών.
           
Στο βιβλιοπωλείο Επίκεντρον στους Άγιους Ανάργυρους παρουσιάστηκε το Σάββατο 19 Μαΐου το βιβλίο της Αρτεμησίας Αλίμπαλη, με την ίδια να παίζει την πειρατίνα Μαριάννα και τον Θανάση Γκιόκα να της βάζει συνεχώς τρικλοποδιές ως ανταγωνιστής πειρατής Πιτσιτσιφρίγκος.
           
Η Αρτεμησία Αλίμπαλη ξεκινάει τόσο την ιστορία της όσο και την παρουσίαση με το δεδομένο πως ένα παιδί μπορεί να μετατρέψει σε παιχνίδι ότι βρει μπροστά του: για να γίνει η ίδια πειρατίνα χρειάζεται μονάχα μια σκούπα για σπαθί και τη λεκάνη των ρούχων για βάρκα. Κρατώντας τη σύμβαση του παιχνιδιού, όπου αντικείμενα της καθημερινότητας μετατρέπονται σε μαγικά αντικείμενα, η δραματοποίηση της ιστορίας συνεχίστηκε, με την συγγραφέα να ταΐζει το λούτρινο σκυλάκι, να ψαρεύει πάνω στο γαλάζιο σεντόνι, να την γαργαλάει ο Γαργαλοπόδαρος, το χταπόδι –guest star η τετράχρονη Μαριάννα, η κόρη τους, που σε όλη τη παρουσίαση «πρόδιδε» τη συνέχεια με τρομερό ενδιαφέρον και αγωνία.
           
Την παράσταση βέβαια έκλεψε ο πειρατής Πιτσιτσιφρίγκος. «Φύγε από εδώ!», «Είσαι με τα καλά σου;», «Μα τι κάνεις;» ήταν ορισμένες από τις φράσεις που εξαπέλυαν τα μαινόμενα πιτσιρίκια στον πειρατή Πιτσιτσιφρίγκο, κάθε φορά που προσπαθούσε να κλέψει το χάρτη του θησαυρού από την Μαριάννα. Κάποιες από αυτές τις φράσεις τις ξεστόμιζε η «αγριωμένη» κόρη μου, θυμωμένη με τα καμώματά του.
           
Η παρουσίαση ολοκληρώθηκε με τον Θανάση Γκιόκα –που χρειάστηκε λίγη ώρα να συμφιλιωθεί με την κόρη μου, αφού εκείνη σκόπευε να συνεχίσει να τον μαλώνει και αφού βγήκε από το ρόλο του- να σκιτσάρει για κάθε παιδί έναν χαρακτήρα ή ήρωα που θα μπορούσε να συμμετέχει στο παραμύθι, ενώ τα παιδιά στη συνέχεια ζωγράφιζαν τον ήρωα αυτό.
           
Τι κρατάω από την παρουσίαση αυτή; Μια παρουσίαση που δεν χρησιμοποίησε ευφάνταστα μέσα, που βασίστηκε σε μια αυτοσχεδιαστική δραματοποίηση ζητώντας συνεχώς τη συμμετοχή των παιδιών; Κρατάω το φιλικό και οικογενειακό χαρακτήρα της όλης διοργάνωσης, το κέφι, τη φροντίδα και τον ενθουσιασμό. Και σας προτείνω να πάρετε όλοι σκούπες και λεκάνες και να βγείτε για το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Αν δεν ξέρετε τον τρόπο, μην ανησυχείτε. Αναζητήστε την πειρατίνα Μαριάννα και θα σας δείξει εκείνη τον τρόπο!