ΈΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΣΤΕΡΙ

της Μαρίας Σούμπερτ

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας πως όταν ήμουν στην πρώτη Δημοτικού, η μητέρα μου συνειδητοποίησε πως τους πρώτους περίπου έξι μήνες –όταν τα περισσότερα παιδιά είχαν μάθει να συλλαβίζουν, εγώ αποστήθιζα τα κείμενα που μας διάβαζε η δασκάλα στην τάξη και τα επαναλάμβανα κάνοντας όλους να πιστέψουν πως ήξερα να διαβάζω, ενώ φυσικά όλα τα γράμματα μπροστά μου δεν ήταν παρά ακατανόητα σημαδάκια πάνω στο χαρτί. Τα χρόνια πέρασαν. Υπήρξα απαράδεκτη μαθήτρια στην ορθογραφία –μου ήταν ακατανόητο το γιατί γράφονται οι λέξεις όπως γράφονται, και δεν βελτιώθηκα παρά στην πρώτη Λυκείου, όταν αρχίσαμε να μαθαίνουμε αρχαία. Σύμφωνα με τις εκπαιδευτικές προβλέψεις ήμουν μια μέτρια μαθήτρια. Αν μεγάλωνα τη σήμερον ημέρα, οι γονείς μου θα όφειλαν να με τρέξουν σε ένα σωρό ειδικούς για να ανακαλύψουν από ποια μαθησιακή διαταραχή πάσχω.  

Μην παρεξηγηθώ. Η δυνατότητα της αντιμετώπισης των δυσκολιών των παιδιών σήμερα είναι χίλιες φορές προτιμότερη και πιο αποτελεσματική από την ταμπέλα του «χαζού» ή του «τεμπέλη» πριν από είκοσι τριάντα χρόνια. Από την άλλη έχουμε τέτοια ανάγκη να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος –να μεγαλώσουμε εκπαιδευτικά ανταγωνιστικά παιδιά, που είμαστε έτοιμοι να εκτοξευτούμε στο διάστημα για οτιδήποτε δεν είναι απλώς τέλειο. Ξεχνάμε όμως πως αυτό που ζητάμε από τα παιδιά, κυρίως των πρώτων τάξεων του Δημοτικού είναι να μάθουν πράγματα που αν χρειαζόταν να τα μάθουμε εμείς σήμερα πιθανά να μην μπορούσαμε. Πόσες φορές αρχίσαμε ενήλικες μια ξένη γλώσσα και την παρατήσαμε; Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να μάθει να διαβάζει; Να ξεχωρίζει σύμβολα πάνω στο χαρτί και μάλιστα να εξοικειωθεί τόσο πολύ που να μπορεί να το κάνει για ώρα πολύ. Φυσικά τα παιδιά έχουν την όρεξη, την δίψα της ηλικίας τους, την προσαρμοστικότητα και την αναπτυξιακή εκείνη κατάσταση που τους επιτρέπει να μάθουν πολλά καινούργια πράγματα. Αρκεί να μην ξεχνάμε κι εμείς πως χρειάζονται υποστήριξη τις περισσότερες φορές και όχι επιδιόρθωση.
           
Αυτό είναι άλλωστε και το θέμα της Lisa Papp, της Αμερικανίδας  εικονογράφου και συγγραφέα του βιβλίου «Πώς έγινα αστέρι στη ανάγνωση». Η μικρή Μάντλιν μισεί την ανάγνωση. Οι λέξεις κολλάνε στο στόμα της και δεν βγαίνουν, τα γράμματα χορεύουν μπροστά στα μάτια της, οι συμμαθητές της την κοροϊδεύουν. Όταν όμως η μαμά της την πάει στη βιβλιοθήκη θα ανακαλύψει το πιο αντισυμβατικό κοινό για την ανάγνωση βιβλίων: ένα τσούρμο σκύλων. Έτσι η Μάντλιν θα αρχίσει σιγά σιγά να διαβάζει ένα βιβλίο στην Μπόνι, που την κοιτάζει με τα βαθιά της μάτια, δεν γελάει, δεν ανυπομονεί, δεν πιέζει. Και έτσι θα μάθει να διαβάζει.
           
Με μια τρυφερή εικονογράφηση που συμπληρώνει τον παιδικό θυμό και την απόγνωση του κειμένου, η Lisa Papp βρίσκει τον τρόπο να μιλήσει για κάτι τόσο συνηθισμένο, όσο και ντροπιαστικό –όταν είσαι παιδί. Και βρίσκει να προτείνει μια ιδέα που μοιάζει να βρίσκει έδαφος στις Η.Π.Α., όταν η ανάγνωση σε ένα σκυλί επιτρέπει αφενός την χαλάρωση, αλλά και την ανάπτυξη ενός ξεχωριστού δεσμού.
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------
Lisa Papp
Πώς έγινα αστέρι στην ανάγνωση
Μετάφραση: Μάνος Μπονάνος
εκδόσεις Παπαδόπουλος
ISBN: 978-960-569-858-4
Τιμή: 10,99 €
Ηλικία: 5+