«ΕΦΥΓΕ» ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΤΖΕΝΤΛΕΜΑΝ…

των Χρήστου Σούτου & Λίλας Παπαπάσχου

Από σήμερα το εγχώριο καλλιτεχνικό μας στερέωμα είναι φτωχότερο. Μπορεί η συγκεκριμένη φράση να ακούγεται - και σε πολλές περιπτώσεις να είναι - κλισέ,  αλλά σε ότι έχει να κάνει με την απώλεια του Χρήστου Σιμαρδάνη ισχύει σε απόλυτο βαθμό. Ο εκλιπών υπηρέτησε την υποκριτική σε όλες τις μορφές της αφήνοντας το στίγμα του σε μια πορεία που τα έχει όλα. Παραστάσεις, καλές τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες, μα πάνω απ' όλα αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια και σοβαρότητα.

Η χαρακτηριστική φωνή του είχε ντύσει, κατά καιρούς, πολλά διαφημιστικά σποτ ή προαναγγελίες. Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να απαριθμήσουμε στοιχεία από το βιογραφικό του σημείωμα. Άλλωστε είναι πολύ προβλέψιμο κάθε φορά που ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή να αναπαράγονται παρόμοιες πληροφορίες από το σύνολο του τύπου. Χρειάζονται και αυτές σαφέστατα, αλλά θεωρούμε ότι περισσότερη αξία έχει μια γενικότερη αποτίμηση της πορείας ενός ανθρώπου, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο μέσα από το μάτια του εκάστοτε αρθρογράφου, είτε έχει γνωρίσει από κοντά είτε όχι το συγκεκριμένο πρόσωπο. 

Τον εκλιπόντα δεν είχαμε την τύχη να τον συναντήσουμε εκ του σύνεγγυς. Ήταν, όμως, από τους ηθοποιούς που μας άρεσαν να βλέπουμε. Στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση και στο θέατρο απολαμβάναμε τις πάντα ενδιαφέρουσες ερμηνείες του. Το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της φωνής του έδινε πάντα έναν ιδιαίτερο τόνο σε όποιο ρόλο καλούνταν να ερμηνεύσει. Ως γνήσιο τέκνο της ελληνικής κοινότητας της Αιγύπτου ήταν πολυτάλαντος, με σημαντικό γνωστικό υπόβαθρο και ευγενής τόσο ως προσωπικότητα, όσο και ως φυσιογνωμία.

Δεν θα θέλαμε να σταθούμε όμως μόνο στην αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία του Χρήστου Σιμαρδάνη. Θα θέλαμε να αναφερθούμε στη στάση ζωής που κρατούσε όλα αυτά τα χρόνια σε έναν εξαιρετικά αδηφάγο χώρο όπως είναι αυτός της τέχνης. Δεν ακούστηκε ποτέ να εμπλέκεται το όνομα του σε οποιασδήποτε μορφής σκάνδαλο. Ό,τι είχε να πει το έλεγε μέσω της δουλειάς του και μόνο.

Το πόσο συγκροτημένος ήταν σαν άτομο φάνηκε με τον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα, που προέκυψε σχετικά με την δημόσια παραδοχή του για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Έλεγε πάντα ότι το να είναι κανείς ομοφυλόφιλος δεν είναι αυτό που πρέπει να τον χαρακτηρίζει και κυρίως να τον καθορίζει σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο.

Η ανάρτηση που είχε κάνει στον προσωπικό λογαριασμό που διατηρούσε σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή το Athens Pride είναι η πλέον χαρακτηριστική. Δήλωνε, για όσους δεν θυμούνται, πως δεν είναι περήφανος για την ομοφυλοφιλία του λέγοντας συγκεκριμένα ότι το να δηλώνει περήφανος για κάτι τέτοιο είναι σαν να δηλώνει περήφανος που έχει αυτιά ή είναι θηλαστικό.
Αντίθετα τόνιζε πως πρέπει να είναι κανείς περήφανος αν είναι τίμιος άνθρωπος ή καλός πατέρας.

Η συγκεκριμένη ανάρτηση ίσως θα έπρεπε να αποτελέσει τροφή για σκέψη για όλους μας - συμφωνούμε ή διαφωνούμε μαζί του - γιατί δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι ο κοινωνικός ρατσισμός προέρχεται όχι μόνον από τους άλλους, αλλά και από το πως οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας. Αντίο λοιπόν σε έναν πραγματικό τζέντλεμαν ή διαφορετικά σε έναν υπέροχο και αξιοπρεπή κύριο....