ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΜΑΙΝΑ & ΤΗΝ ΚΑΤΙΑ ΣΠΕΡΕΛΑΚΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «Ο ΚΗΠΟΣ» ΣΤΟ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ

της Λίλας Παπαπάσχου
φωτογραφίες essential pixels

Δύο ταλαντούχοι, καταξιωμένοι και σίγουρα δημοφιλείς ηθοποιοί συναντιούνται επί σκηνής, ερμηνεύοντας δύο πολύ ιδιαίτερους ρόλους. Ο Στέλιος Μάινας και η Κάτια Σπερελάκη είναι ο Μπάρι και η Λουίζ στην παράσταση «Ο Κήπος», που βασίζεται στο έργο του ηθοποιού και συγγραφέα Bruce Gooch «Tangled Gardens», το οποίο έκανε διπλή παγκόσμια πρεμιέρα το φετινό φθινόπωρο, στο Από Μηχανής Θέατρο. Την ελληνική εκδοχή της παράστασης σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μυλωνάς με τη δράση να τοποθετείται στη Νέα Υόρκη και τα «ψυχεδελικά» ‘70s.
 
Το Θεαθήναι «τρύπωσε» σαν άλλο κολιμπρί στον φιλόξενο Κήπο τους και συναντήσε τους δύο πρωταγωνιστές της παράστασης που είχαν πολλά να μας πουν. Τους ευχαριστούμε θερμά για την όμορφη και ουσιαστική κουβέντα μας, αλλά και για το γεγονός ότι με χαρά ανακαλύψαμε ότι εκτός από εξαιρετικοί ηθοποιοί είναι και δύο πραγματικά ευγενικοί και προσγειωμένοι άνθρωποι, που αντιμετωπίζουν την επιτυχία τους με ειλικρινή σεμνότητα, θέτοντας ως προτεραιότητα την καλλιτεχνική τους εξέλιξη. Ακολουθήστε μας ως τον «Κήπο» τους, που κρύβει πολλούς "θησαυρούς"...

Φέτος πρωταγωνιστείτε στην επιτυχημένη παράσταση “Ο Κήπος” του Bruce Gooch, που παρουσιάζεται σε παγκόσμια διπλή πρεμιέρα στο Θέατρο Από Μηχανής, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Μιλήστε μας λίγο για το έργο και τα συναισθήματα που σας γέννησε όταν πρωτοήρθατε σε επαφή μαζί του.
 
Κ.Σ. Ήρθαμε σε επαφή με αυτό το έργο σχεδόν τυχαία, από μια σειρά συγκυριών και μας φάνηκε ενδιαφέρον. Εγώ ξεκίνησα να το μεταφράζω και σταδιακά το ενδιαφέρον μας αυξανόταν, ειδικά όσο το δουλεύαμε στις πρόβες, γιατί δουλέψαμε πάρα πολύ το κείμενο, πριν αρχίσουμε να το στήνουμε, οπότε μπορώ να πω ότι συνέχεια ανακαλύπταμε νέα πράγματα, πάνω στα οποία θα μπορούσαμε να δουλέψουμε μαζί με το σκηνοθέτη μας. Πρόκειται για ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον θέμα, με απρόσμενη εξέλιξη, στοιχείο που κάνει το έργο πολύ απρόβλεπτο.
 
Σ.Μ. Αυτό που θα ήθελα να συμπληρώσω σε όσα πολύ σωστά ανέφερε η Κάτια, είναι η "τυχαιότητα", δηλαδή ακριβώς επειδή δεν είναι ένα έργο που έχει ξαναπαιχτεί και ένας συγγραφέας που δεν τον ξέραμε, τα προσόντα του έργου δεν φάνηκαν αμέσως. Αρχικά, δεν μας εντυπωσίασε κάτι πέρα από την πλοκή του, η οποία είναι όντως πρωτότυπη και σιγά-σιγά ανακαλύψαμε και την ουσία του έργου. Αυτό που χαρακτηρίζει το σύγχρονο αμερικάνικο θέατρο, όπως και τους αμερικάνους γενικότερα είναι μια καλώς εννοούμενη απλοϊκότητα, δηλαδή ένα πολύ direct πράγμα, που δεν το έχουμε εμείς στην Ευρώπη. Εμείς εδώ είμαστε πολύ πιο complique. Το θέατρο τους είναι πολύ πιο, τουλάχιστον αυτό που παίζουμε τώρα του Gooch, ευθύ και άμεσο. Έχει δηλαδή να κάνει με τα βασικά επίπεδα της ζωής, τα οποία και αναλύει.
 
Κ.Σ. Πιάνει το θέμα του από την αρχή και το προχωράει γραμμικά, χωρίς να ξεφεύγει δεξιά και αριστερά, δίνοντας έτσι και στον ηθοποιό που θα το παίξει και στον θεατή που θα το δει τις πληροφορίες απευθείας. Χωρίς υπονοούμενα με δύο λόγια.

Η Κάτια Σπερελάκη και ο Στέλιος Μάινας αντιμέτωποι ερμηνευτικά
​με δύο απαιτητικούς χαρακτήρες

​​Ο Μπάρι και η Λουίζ είναι αυτό που λέμε άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αν και στην περίπτωση τους τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται αρχικά. Πόσο εύκολο ήταν να τους προσεγγίσετε ερμηνευτικά και ποιο στοιχείο τους σας δυσκόλεψε περισσότερο;
 
Κ.Σ. Εγώ θα έλεγα ότι επειδή η Λουίζ, έτσι όπως είναι γραμμένη στο έργο, είναι μία γυναίκα που πραγματικά θα έλεγα ότι δεν έχει καμία σχέση με εμένα, δηλαδή είναι μία γυναίκα πολύ συντηρητική, λίγο θεοσεβούμενη, συνεσταλμένη, οπότε διαβάζοντας το έργο πραγματικά αναρωτήθηκα από που θα την πιάσω, για να την φέρω πιο κοντά μου. Τελικά νομίζω ότι για να έρθουν τα πράγματα σε μια ισορροπία και για να φέρει τα πράγματα εκεί που ήθελε ο Δημήτρης Μυλωνάς που το σκηνοθέτησε, φτιάξαμε ένα υβρίδιο Λουίζ, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, κάνοντας την λίγο πιο σύγχρονη, λίγο πιο επιθετική ή που να μπορεί, στο πρώτο μέρος του έργου ειδικά, να φροντίσει τον εαυτό της. Συνειδητοποίησα ότι εγώ έχω κάνει μία άλλη εκδοχή της, όταν είδα τη Λουίζ της Λυν, που είναι πιο κοντά σε αυτό που είχε φανταστεί ο συγγραφέας.
 
Σ.Μ. Στο θέατρο δεν παίζουμε αυτό που είναι γραμμένο και αυτό είναι που έρχεται να δει και ο θεατής. Δεν έρχεται να δει ένα ρόλο, εσένα έρχεται να δει. Πως εσύ δηλαδή ερμηνεύεις, αυτό που διαβάζεις. Μέσα σου πρωτίστως και στη συνέχεια πως το μεταδίδεις στο κοινό. Ο δικός μου ο ρόλος έχει την ιδιαιτερότητα της βωμολοχίας, την οποία λειάναμε ελαφρώς…
 
Κ.Σ. Δεν τη λειάναμε ακριβώς, στην αρχή την αφήσαμε και στη συνέχεια την μαζέψαμε (γέλια!)
 
Σ.Μ. Η βωμολοχία είναι ένα είδος βίας. Όχι είδος, βία είναι, λεκτική. Δεν υπάρχει λόγος στο θέατρο να έχεις λεκτική βία, άνευ λόγου.
 
Κ.Σ. Δεν ήταν άνευ λόγου.
 
Σ.Μ. Ναι φυσικά. Εννοώ την υπερβολική λεκτική βία. Αν δεν είναι το βασικό θέμα σου αυτό. Στην περίπτωση φυσικά που ανεβάζεις ένα διαφορετικό έργο τότε ναι βεβαίως, αλλά στον “Κήπο” δεν είναι αυτό το θέμα. Το χρησιμοποίησε ο συγγραφέας μόνο στο πρώτο κομμάτι για να δείξει τις αντιθέσεις στους χαρακτήρες και καλά έκανε.
 

O "Κήπος" του Bruce Gooch είναι γεμάτος χρωματικές αντιθέσεις
​και συναισθηματικές εναλλαγές

​Στο έργο και κατ' επέκταση στην παράσταση, με πολύ χιούμορ και μέσα από μία τρυφερή και βαθιά ανθρώπινη ματιά, θίγονται κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που έχουν σχέση με το δικό μας ανθρωποφαγικό σήμερα. Τι σας φοβίζει περισσότερο στην εποχή μας;
 
Σ.Μ. Αυτή η απομόνωση για την οποία μιλάει ο Κήπος. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι. Αυτό είναι το πιο σοβαρό απ' όλα. Πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι. Αυτή είναι η καθημερινότητα στις σύγχρονες κοινωνίες, που έχουμε φτιάξει. Αυτό νομίζω πως φοβάται και ο περισσότερος κόσμος. Αυτό φοβόμαστε κι εμείς.
 
Κ.Σ. Ειδικά στις μεγαλουπόλεις είναι πολύ έντονο το φαινόμενο της αποξένωσης, άλλωστε και το έργο διαδραματίζεται σε μια μεγαλούπολη. Εμείς το τοποθετήσαμε στη Νέα Υόρκη. Δύο τυπικά μοναχικοί άνθρωποι που γυρνούν σπίτι τους και δεν τους περιμένει κανείς, ούτε υπάρχει και η προοπτική να τους περιμένει κάποιος στο μέλλον, δημιουργούν μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους που ξεκινάει απ’ την ανάγκη της ανθρώπινης επαφής και ενδυναμώνεται από αυτήν τη συνθήκη, γιατί στην αρχή είναι φανερό ότι δεν ξέρουν πως να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο.  Έχουν χάσει την ικανότητα αυτή.
 
Η παράσταση θα μπορούσε να έχει εναλλακτικό τίτλο “Όταν ο Μπάρι γνώρισε τη Λουίζ” ή “Τα κολιμπρί”. Πόσο καθοριστική είναι εν τέλει η συνάντησή τους και τι ρόλο παίζουν αυτά τα τόσο μικροσκοπικά - σαν έντομα - πουλιά στην ιστορία;
 
Σ.Μ. Είναι κάτι παραπάνω από καθοριστική η συνάντησή τους. Όσο για τα κολιμπρί, όπως λέει και το τραγούδι στο τέλος, «κανείς δεν τα είδε ποτέ να πεθαίνουν». Ένας στίχος είναι αυτός και ένας άλλος ότι πετάνε με «αόρατα φτερά». Είναι τέτοια η ταχύτητα με την οποία κινούνται τα φτερά τους, που είναι σαν να μη φαίνονται καν, κάνοντάς τα να  μοιάζουν με έντομα, Είναι τόσο μικροσκοπικά δηλαδή. Με δυο λόγια δεν τους δίνεις σημασία. Είναι σαν λέμε ότι τα κολιμπρί είναι πουλιά που βρίσκονται στην σκιά της παρουσίας όλων των υπόλοιπων πτηνών. Μοιάζουν επομένως πολύ εύθραυστα, όπως είναι και οι δύο ήρωες του έργου. Εύθραυστοι και μοναχικοί. Λένε ότι τα κολιμπρί πετάνε τέσσερις χιλιάδες μίλια για να ξεχειμωνιάσουν στο Μεξικό και άλλα τόσα για να επιστρέψουν. Είναι μεταναστευτικά πουλιά, που πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο. Όλο αυτό το περιπετειώδες που έχουν και συγχρόνως η “ευθραυστότητα” τους είναι αυτό που χαρακτηρίζει και τους δύο ήρωες του έργου..
 
Κ.Σ. Ο τίτλος πάντως «Όταν ο Μπάρι γνώρισε τη Λουίζ» είναι πολύ εύστοχος και θα μπορούσαμε να τον έχουμε χρησιμοποιήσει. Η συνάντηση των δύο αυτών ανθρώπων είναι όντως καθοριστική γιατί αλλάζει και για τους δύο τα δεδομένα της ζωής και της καθημερινότητάς τους.
 
Σ.Μ. Πάντως κι εγώ σκέφτομαι πως ο τίτλος «Όταν ο Μπάρι γνώρισε τη Λουίζ» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άνετα...

Όταν ο Μπάρι γνώρισε τη Λουίζ...όλα έγιναν "Κήπος"!

Παρατηρούνται όλο και περισσότερο τελευταία περιστατικά ισχαιμικής άνοιας και άλλων μορφών που δεν σχετίζονται απαραίτητα με την ηλικία, ειδικά σε ανθρώπους υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Αυτό είναι απόρροια της ζωής μας, το έχουμε “κάψει” δηλαδή από την υπερβολική πληροφόρηση και το στρες;
 
Σ.Μ. Η ισχαιμική άνοια προφανώς υπήρχε και παλιότερα, απλώς ίσως να μην γνώριζαν πως να την διαγνώσουν. Είναι αλήθεια ότι παρατηρείται πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια.
 
Κ.Σ. Εγώ πιστεύω ότι είναι και απόρροια...
 
Σ.Μ. Του στρες...
 
Κ.Σ. Ναι ακριβώς, σε συνδυασμό με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής. Σήμερα για παράδειγμα είναι εύκολο να φτάσεις στα ενενήντα ή να τα καβατζάρεις πλησιάζοντας τα 100, οπότε είναι λογικό να νοσήσει κάποιος από άνοια ή Αλτσχάιμερ εντωμεταξύ, αλλά δυστυχώς συμβαίνει πια και σε νεότερες ηλικίες και εγώ πιστεύω ότι είναι αποτέλεσμα πίεσης, δηλαδή ο εγκέφαλος...
 
Σ.Μ. Κρασάρει...
 
Κ.Σ. Ακριβώς, καίγεται από την υπερβολική πληροφόρηση.
 
Πόσο τρομερό είναι για έναν άνθρωπο να χάσει όλες του τις αναμνήσεις, τις γνώσεις, την επίγνωση, τον ίδιο του τον εαυτό εν τέλει; Μήπως είναι ακόμα πιο τραγικό για τους οικείους του;
 
Σ.Μ. Είναι πραγματικά τρομερό. Η άνοια στην Αμερική αντιμετωπίζεται πολύ σοβαρά και εδώ όμως ισχύει πλέον το ίδιο. Είναι τέτοια η επιβάρυνση των οικείων και των συγγενών όσων πάσχουν από άνοια και Αλτσχάιμερ, που υπάρχουν πια ειδικές κλινικές για τους συγγενείς και τους φροντιστές, ενώ και για τις δύο ασθένειες υπάρχουν ειδικά μαθήματα, φροντίδα και ψυχολογική υποστήριξη για τους φροντιστές των ασθενών, διότι η επιβάρυνσή τους είναι τεράστια.
 
Κ.Σ. Επιβάρυνση κυρίως συναισθηματική, πέρα από πρακτική και σωματική. Η καθημερινότητα για αυτούς τους ανθρώπους είναι μία κόλαση.
 
Σ.Μ. Γι’ αυτό και το κόστος της φροντίδας των ανθρώπων με άνοια είναι ασύλληπτα υψηλό – και το κρατικό κόστος. Υπάρχουν πλέον και ειδικά κέντρα χρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση με ειδικά προγράμματα, γιατί υπάρχει μία τεράστια έκρηξη την τελευταία εικοσαετία.
 
Η παράσταση κρύβει μια μεγάλη ανατροπή. Πάνω που νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τι γίνεται συμβαίνει κάτι ξαφνικά και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Πιστεύετε ότι αυτό είναι το μεγάλο της ατού;
 
Κ.Σ. Αυτό είναι πάρα πολύ καλό για το έργο. Αν ξεκινήσεις να παρακολουθείς μία παράσταση και αυτή εξελίσσεται μονοδιάστατα χάνει και το ενδιαφέρον της. Το ότι μας λέτε πως η ανατροπή του είναι εντελώς μη αναμενόμενη, είναι ένα μεγάλο ατού του «Κήπου». Το γεγονός ότι πραγματικά ο θεατής δεν περιμένει τη συγκεκριμένη εξέλιξη. Το καταλαβαίνουμε και εμείς, ότι ειδικά στο δεύτερο μέρος οι θεατές έχουν μία αγωνία, τι θα γίνει στο τέλος.
 
Σ.Μ. Συμφωνώ κι εγώ, ότι όντως η ανατροπή που κρύβει, είναι από τα μεγάλα συν του έργου.
 
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και σε πολύ λίγο θα αποχαιρετήσουμε μία ακόμα – δύσκολη – χρονιά. Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί μοναχικοί άνθρωποι που τέτοιες μέρες δεν νιώθουν χαρά και η μοναξιά τους ίσως φαντάζει ακόμα μεγαλύτερη. Έχω την αίσθηση ότι η παράστασή σας είναι ένα υπέροχο μήνυμα αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας. Εσείς αισθάνεστε πως για κάποιους ανθρώπους που θα έρθουν να δουν την παράσταση είστε μια παρηγοριά και μια έμπνευση ότι όλα μπορούν να συμβούν;
 
Σ.Μ. Ναι έχετε απόλυτο δίκιο. Αυτό είναι το ισχυρότερο μήνυμα και το μεγάλο πλεονέκτημα της παράστασης. Το μήνυμά του είναι ότι όλοι έχουμε ανάγκη, όλους. Κανείς δεν περισσεύει. Το τοποθετεί και το χτίζει τόσο ωραία ο Gooch που νομίζω ότι είναι ένα μήνυμα, ειδικά για μια σύγχρονη κοινωνία, πάρα πολύ σημαντικό.
 
Κ.Σ. Επίσης, η παράσταση μεταφέρει και το αισιόδοξο μήνυμα ότι ποτέ δεν πρέπει να απελπίζεσαι κι ότι πάντα υπάρχει η ελπίδα να βρεθεί κάποιος άνθρωπος, που θα κάνει κάτι για σένα.
 
Ο Μπάρι και η Λουίζ δεν έρχονται ποτέ σε σαρκική επαφή (τουλάχιστον κάτι τέτοιο δεν γίνεται αντιληπτό στην παράσταση) παρόλα αυτά εκείνος βρίσκει στο πρόσωπό της τη γυναίκα της ζωής του και αφοσιώνεται στη φροντίδα της. Τι πιστεύετε ότι ένωσε τόσο δυνατά, αυτούς τους δύο φαινομενικά εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες;
 
Σ.Μ. Για τον Μπάρι η Λουίζ έχει αυτήν την ευαισθησία .Λέει κάποια στιγμή «Λουίζ από τη μία κάνεις παρέα με ανθρώπους σαν και μένα και από την άλλη έχεις κάτι που μεταμορφώνει τις λέξεις σε κάτι ωραίο». Αυτή η ιδιαιτερότητα και η τρυφερότητα της Λουίζ είναι αυτό που εντυπωσιάζει τελικά τον Μπάρι, γιατί ο άνθρωπος αυτός έχει συνηθίσει σε μια τραχιά, σκληρή ζωή, όπως ακριβώς είναι και το επάγγελμά του (είναι οικοδόμος και βετεράνος του Βιετνάμ).
 
Κ.Σ. Πράγματι, αυτήν την αίσθηση αποκομίζει κανείς, ότι οι δύο αυτοί άνθρωποι δεν έχουν σαρκική επαφή, γιατί ίσως δεν προλαβαίνουν. Αν εξελισσόντουσαν διαφορετικά τα πράγματα μπορεί και να έφταναν σε αυτό το σημείο. Νομίζω ότι τους προλαβαίνουν οι εξελίξεις.
 
Σ.Μ. Δραματουργικά έχει πολύ ενδιαφέρον, ότι δεν είναι μία ερωτική ιστορία. Εμένα μου άρεσε πολύ ότι δεν το πηγαίνει στην ευκολία. Θα ήταν ένα βοήθημα δηλαδή, Κράτησε τόσο όσο στο έργο αυτή η υπαινικτικά ερωτική ατμόσφαιρα. Κι αυτό είναι υπέρ του.
 
Κ.Σ. Κι εγώ έτσι νομίζω. Είναι και δεν είναι μια ερωτική ιστορία. Πιστεύω, ότι μένει μετέωρο τελικά. Κάτι που αυξάνει και το ενδιαφέρον των θεατών.

Ο Στέλιος Μάινας και η Κάτια Σπερελάκη πρωταγωνιστούν σε μία παράξενη, γλυκόπικρη ερωτική(;) ιστορία με απρόσμενο φινάλε...

Η παράσταση διαδραματίζεται στα ‘70s κάτι που φαίνεται όχι μόνο από τη σκηνογραφία και τα κοστούμια, αλλά και από τη μουσική που σε κάποιες περιπτώσεις εκτελείται ζωντανά και μάλιστα με πολύ αισθαντικό και συνάμα πρωτότυπο τρόπο. Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση,
 
Σ.Μ. Εμείς επιλέξαμε να είναι έτσι.
 
Κ.Σ. Νομίζω ότι η τοποθέτηση του έργου στα '70s ή τέλος πάντων στα ‘70s του μυαλού μας ξεκίνησε από τη μουσική. Δηλαδή, επειδή θέλαμε να βάλουμε τη συγκεκριμένη μουσική, πήγε και το έργο προς τα εκεί.
 
Σ.Μ. Τα '70s ήταν και μια εποχή αθωότητας. Όλα τα μεγάλα κινήματα – όχι  μόνο τα καλλιτεχνικά – και τα ιδεολογικά τότε ξεκίνησαν. Μας έδωσε ένα κίνητρο να εντάξουμε την παράσταση σε εκείνη τη χρονική περίοδο, ακριβώς γιατί τη θαυμάζαμε. Μεγαλώσαμε σ' αυτήν. Την ξέρουμε και την αγαπάμε.
 
Έχουν γίνει πολλά debate στη χώρα μας σχετικά με την ευθανασία και ακόμα δεν έχει βρεθεί άκρη, ούτε και νομίζω ότι θα βρεθεί άμεσα τουλάχιστον. Είστε υπέρ ή κατά, πάντα εννοείται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και υπό κατάλληλες συνθήκες;
 
Σ.Μ. Κοιτάξτε θα σας πω ένα απλό παράδειγμα. Έχουμε έναν φίλο από μία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, που νόσησε από μία σοβαρή ασθένεια και μόλις το ανακάλυψε πήγε μαζί με τη γυναίκα του και υπέγραψαν ένα συμβόλαιο, ώστε όταν θα φτάσει σε ένα τελικό στάδιο, να του γίνει ευθανασία. Εννοείται, ότι προσωπικά είμαι υπέρ της «ανώδυνης αναχώρησης». Ο πόνος είναι πραγματικά κάτι που δεν υποφέρεται, γι' αυτό και υποστηρίζω ένθερμα ότι θα έπρεπε να εφαρμόζεται και εδώ αυτό το μέτρο, για λόγους καθαρά ανθρωπιστικούς.
 
Κ.Σ. Σαφώς κι εγώ θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να «φύγει» όπως και όταν επιθυμεί. Στην περίπτωση της άνοιας βέβαια, το θέμα είναι πολύ λεπτό, γιατί ο ίδιος ο ασθενής δεν μπορεί να το αποφασίσει. Άλλο πράγμα να έχεις καρκίνο και να μην επιθυμείς να ζήσεις από ένα σημείο και μετά γιατί δεν αντέχεις άλλο και εντελώς διαφορετικό να μην μπορείς να καταλάβεις τι σου συμβαίνει. Στην άνοια, πρέπει την απόφαση να την πάρει κάποιος άλλος, γιατί εσύ δεν είσαι σε θέση να το αποφασίσεις, οπότε είναι σαν δολοφονία.
 
Έρχονται γιορτές και δεν θέλουμε να μείνουν οι αναγνώστες του Θεαθήναι με την εντύπωση ότι η παράσταση “Ο Κήπος” που παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο θα τους βαρύνει, αν και προσωπικά δεν το θεωρώ καθόλου κακό αυτό. Θέλω λοιπόν, να σταθούμε λίγο σε αυτόν τον πανέμορφο Κήπο, που μοιάζει ως  ο τρίτος πρωταγωνιστής μαζί σας στη σκηνή. Τι συμβολίζει για σας αυτό το μέρος που αλλάζει με τις εποχές;
 
Σ.Μ. Ανανέωση πρωτίστως. Το έργο έχει να κάνει ξεκάθαρα με τις εποχές. Για τις εναλλαγές των εποχών μιλάει. Ο Κήπος είναι άνθη, φυτά, ζωντανοί οργανισμοί που αλλάζουν και ανανεώνονται.
 
Κ.Σ. Συμβολίζει τον αέναο κύκλο της ζωής, ο οποίος και αναφέρεται συνεχώς στο έργο, όπως και η εναλλαγή των εποχών. Εστιάζει στις αλλαγές και τις συμβολίζει με τον Κήπο, Κι επειδή ο αρχικός τίτλος του έργου είναι «Tangled Gardens» είναι σαφώς μία ευθεία αναφορά στο γεγονός ότι ο Μπερδεμένος Κήπος, είναι στην ουσία το μυαλό της Λουίζ. Απλώς εμάς η λέξη «μπερδεμένος» δεν μας άρεσε.
 
Σ.Μ. Θεωρώ επίσης, πως ένας τέτοιος τίτλος στα ελληνικά δεν θα γινόταν εύκολα αντιληπτός.
 
Θα ήθελα ολοκληρώνοντας την κουβέντα μας να σας ζητήσω να στείλετε τη δική σας ευχή στους αναγνώστες μας για το 2019 που πλησιάζει, εύχομαι όχι απειλητικά.
 
Σ.Μ. Κατά το έργο θα απαντήσω εγώ. Νοητική και ψυχική υγεία. Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να κρατάς το μυαλό σου στη θέση του.
 
Κ.Σ. Καταρχήν να είμαστε καλά σε όλα τα επίπεδα, γιατί αν είμαστε καλά όλα τα άλλα μπορούμε να τα παλέψουμε. Οπότε εύχομαι για εμάς και για όλο τον κόσμο υγεία. Όλα τα άλλα βρίσκονται.
 
Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας και ευχόμαστε το 2019 να σας φέρει τα καλύτερα.
 
(και οι δύο) Κι εμείς σας ευχαριστούμε και ευχόμαστε ό,τι καλύτερο για όλο τον κόσμο!
 

Από Μηχανής Θέατρο "Ο Κήπος" του Bruce Gooch, μια όμορφη συνάντηση
​με δύο πραγματικούς καλλιτέχνες...

Συντελεστές Παράστασης:

• Κείμενο: Bruce Gooch
• Μετάφραση: Κάτια Σπερελάκη
• Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
• Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
• Βοηθός Σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου
• Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

ΠΑΙΖΟΥΝ

• Στέλιος Μάινας
• Κάτια Σπερελάκη

Εορταστικό Πρόγραμμα Παραστάσεων
από 24/12/ 2018  έως και 6/01/2019

• 25/12/18 18:00
• 27/12/18 21:00
• 01/01/19 21:00
• 03/01/19 18:00
• 04/01/19 18:00

Στοιχεία Επικοινωνίας

Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο, ΤΚ 10436, Αθήνα
[email protected]
(+30) 210 523 2097

Ο Στέλιος Μάινας πρωταγωνιστεί επίσης στην παράσταση "ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ", του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ, σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, στο ανανεωμένο Σύγχρονο Θέατρο. ενώ αντίστοιχα η Κάτια Σπερελάκη πρωταγωνιστεί στην κωμωδία του Ζωρζ Φεϋντώ "Γουρούνι στο σακί", σε μετάφραση Έρσης Βατικιώτη, η οποία και σκηνοθετεί με τη συνεργασία του Νίκου Γκεσούλη, στο Θέατρο Αλεξάνδεια.