ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ Ή ΜΗΠΩΣ ΌΧΙ;

της Μαρίας Σούμπερτ

Από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι και κάποιους μήνες μετά τη γέννησή του, το έμβρυο και επακολούθως βρέφος θεωρεί πως ότι το περιβάλλει αποτελεί κομμάτι του. Η μήτρα που το περιβάλλει, ο ομφάλιος λώρος που το συνδέει και το ταΐζει είναι και δικά του κομμάτια. Όταν λοιπόν στην γέννηση αποχωρίζεται από το σώμα που ήταν και δικό του, συνεχίζει για αρκετό καιρό να βιώνει την ίδια κατάσταση. Η αγκαλιά που το κρατάει, το στήθος/ μπιμπερό που το τρέφει, τα χέρια που το χαϊδεύουν, το πλένουν, το ντύνουν είναι δικά του. Δικές του είναι οι φωνές που ακούγονται μαζί με το κλάμα του. Όλα είναι μωρό. 

Και σιγά σιγά αυτό σταματάει. Το βρέφος αρχίζει να εστιάζει το βλέμμα, αρχίζει να αποσυνδέει τις μορφές που του ανήκουν από αυτές που δεν του ανήκουν. Δαγκώνει ένα χέρι. Αν πονέσει είναι δικό του. Απλώνει τα δαχτυλάκια και τα χώνει μέσα σε ένα μάτι. Η μαμά φωνάζει. Δεν είναι δικό του το μάτι.
           
Από πολύ νωρίς όμως, τα βρέφη έχουν την τάση να μιμούνται. Χαμόγελα, γκριμάτσες, κινήσεις –όπως αναφέρει και η Μαριαλένα Σπυροπούλου στο επίμετρο του παραμυθιού της «Ο μαγικός καθρέφτης». Και καθρεφτίζονται στο βλέμμα της μητέρας. Σε εκείνο το βλέμμα που τα βλέπει όμορφα, άσχημα, καλά, κακά, ενοχλητικά ή όπως αλλιώς μπορεί να τα δει. Ή όπως αλλιώς την είχαν δει κι εκείνην κάποτε. Και μέσα από αυτό το βλέμμα, το βρέφος μεγαλώνοντας χτίζει τη δική του ταυτότητα, εκπληρώνει τις προσδοκίες των γονιών –αφού στο δικό τους βλέμμα καθρεφτίζεται, οφείλει να προσαρμοστεί στις επιθυμίες τους. Αν το βλέπουν καλό, θα είναι καλό. Αν το βλέπουν πειραχτήρι, θα είναι πειραχτήρι. Και συχνά οι γονείς θα ταυτιστούν με το παιδί –όσα δεν έζησαν εκείνοι, όσα έζησαν εκείνοι, όσα θα ήθελαν για τον εαυτό τους βρίσκουν τον δρόμο τους προς το παιδί.

Πρέπει να μάθει να θυμώνει –όχι επειδή είναι εντάξει να θυμώνουμε, αλλά επειδή η μαμά δεν είχε μάθει να θυμώνει. Πρέπει να τσακώνεται, επειδή ο μπαμπάς έτσι είχε μάθει να λύνει τις διαφορές του. Και τότε ο καθρέφτης μεγαλώνει και γίνεται μαγικός. Σηκώνει ο γονιός το χέρι και το σηκώνει και το παιδί. Σκύβει το παιδί το κεφάλι, σκύβει και ο γονιός –σε μια συγχωνευμένη σχέση που δεν επιτρέπει σε κανέναν την ελευθερία της εξερεύνησης και του μεγαλώματος.
           
Η Μαριαλένα Σπυροπούλου όμως σπάει τον καθρέφτη του παιδιού στο παραμύθι.
«Και η μαμά
αγκάλιασε το μικρό της σύμπαν
και έσπασε για εκείνο
τον καθρέφτη».
           
Μόνο τότε μπορεί να ξεχυθεί η μαγεία. Όταν ο καθρέφτης λειτουργήσει την περίοδο που το παιδί και η μητέρα τον χρειάζονται, και μετά σπάσει. Αφού ήδη ξέρουν και οι δύο πως βλέπει ο ένας τον άλλο. Πώς τον χωράει, τον αντέχει και τον αγαπάει.
 ----------------------------------------------------------
Μαριαλένα Σπυροπούλου
Ο μαγικός καθρέφτης
Εικονογράφηση:  Ντανιέλα Σταματιάδη
Εκδόσεις Μεταίχμιο
ISBN:  978-618-03-1574-5
Τιμή: 13,30€