Νίκος Γιαννόπουλος Εικονογράφος του Μήνα

η Μαρία Σούμπερτ παρουσιάζει 
τον Εικονογράφο του Μήνα

«Την ημέρα που τα παράτησα, ήρθε το "ναι"».

Πρώτη ημέρα του νέου χρόνου, ενός χρόνου φορτωμένου προσδοκίες και ελπίδες πως όλα όσα μας πήρε βίαια το 2020 να μας τα δώσει πίσω το 2021 –ή τουλάχιστον κάπως να είναι πιο ευγενικό και τρυφερό μαζί μας. Στην αυγή του νέου αυτού έτους το ΘΕΑΘΗΝΑΙ φιλοξενεί τον εικονογράφο Νίκο Γιαννόπουλο, τον οποίο συναντήσαμε και τον Δεκέμβρη μέσα από τα βιβλία που εικονογράφησε «Ο δράκος Μπουρμπουλήθρας σώζει την Πρωτοχρονιά», αλλά και τη διασκευή της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» (και τα δύο στις εκδόσεις Μίνωας).

​Διαβάζοντας λοιπόν για τον Νίκο Γιαννόπουλο ανακαλύψαμε πως έχει βραβευτεί στο εξωτερικό, πως –ευτυχώς για τον ίδιο- έχει πολύ καλή εικόνα του πως λειτουργεί το σύστημα των βραβείων στον ελληνικό εκδοτικό χώρο, αλλά και πως εντέλει κατάφερε να κάνει αυτό που οι περισσότεροι ονειρεύονται: αλλαγή καριέρας και το χόμπι του επάγγελμα.
         
Ο Γενάρης του 2021 είναι αφιερωμένος σε αυτόν. 

«Οι μοναδικές αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια που δεν έχουν ακόμα θολώσει είναι αυτές που έχουν να κάνουν με τη ζωγραφική.
           
Ζωγράφιζα πάντα, παντού. Σε τετράδια, βιβλία, χαρτιά, στις συσκευασίες των σνακ που έπαιρνα μαζί μου στο σχολείο, στο θρανίο, ακόμα και στο χώμα ή στα χέρια μου. Κάθε επιφάνεια ήταν κενή αν δεν υπήρχε πάνω της μια ζωγραφιά μου. Είχα την ανάγκη να αφήνω μια ιστορία πάνω στο κάθε τι. Σε πόσους μπελάδες με έβαζε αυτό, δεν λέγεται!
           
Αμέτρητες κατσάδες για τα ζωγραφισμένα μου βιβλία και τα ζωγραφισμένα μου χέρια.
           
Για μένα η ζωγραφική ήταν ο μοναδικός τρόπος για να επικοινωνήσω με τον κόσμο γύρω μου.
           
Ένα παιδί με δυσλεξία και στο μυαλό μου όλα έτρεχαν γοργά. Και όμως μέσα από την εικόνα κάθε φράση ή συναίσθημα έβγαινε ακριβώς όπως ήθελα. Η γλώσσα μου με πρόδιδε, οι εικόνες μου ποτέ. Από πολύ νωρίς ήξερα πως αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος για να επικοινωνήσω και να εκφραστώ.
           
Από το νηπιαγωγείο μέχρι το αμφιθέατρο της σχολής ηλεκτρολόγων μηχανικών αυτό που με ενδιέφερε ήταν η ζωγραφική μου.
           
Δεν επέλεξα τις σπουδές μου. Τις ολοκλήρωσα και ξεκίνησα να εργάζομαι σαν μηχανικός, κάτι που με έκανε δυστυχισμένο.
           
Όταν είχα πλέον αρκετό θάρρος (θάρρος δανεικό από την παιδική φίλη και σύζυγό μου Κριστίν Μενάρ, που επέμενε πως έπρεπε να ακολουθήσω το όνειρο μου) παραιτήθηκα από τη δουλειά και στράφηκα στη τέχνη.
           
Ήταν μήνες δύσκολοι, γεμάτοι με εντάσεις απορρίψεις και απογοητεύσεις. Δύσκολοι όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και υλικά. Χωρίς εισόδημα, με δύο παιδιά, ζωγράφιζα και έστελνα portfolios. Κάθε φορά η απάντηση ήταν όχι.
           
Την ημέρα που τα παράτησα, ήρθε το ‘ναι’. Τη μέρα που πακέταρα βαλίτσες για να επιστρέψω στη ζωή απ’ την όποια είχα δραπετεύσει, εκείνη τη μέρα ήρθε το πρώτο μου ραντεβού.
           
Ύστερα όλα άλλαξαν. Η εικονογράφηση είναι πλέον όχι μόνο ο τρόπος για να εκφράζομαι ή κάτι που απολαμβάνω. Είναι το επάγγελμα μου.
           
Οι ευθύνες του εικονογράφου πολλές. Και όσο τα χρόνια προχωρούν και τα βιβλία αυξάνονται, βαραίνουν και οι ευθύνες. Τα τελευταία δύο χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου έρχεται από το Κατάρ, τα Εμιράτα, τις ΗΠΑ. Αγορές πολύ μεγαλύτερες από αυτό που είχα συνηθίσει και με ιδιαίτερες απαιτήσεις. Όλα πρέπει να γίνονται πιο γρήγορα, και ελέγχονται ξανά και ξανά από μεγάλες ομάδες αποτελούμενες από δέκα ή και είκοσι editors.
           
Οι δουλειές μου έξω είναι αυτές που μου έφεραν τα πρώτα βραβεία. Μια υποψηφιότητα για την εικονογράφηση του  «Where is my teacher?” στα International Book Awards 2020 στη Νέα Υόρκη, τρία βραβεία για το «The firefly” και ένα για το «Where is my teacher?” επίσης στις ΗΠΑ. Τα βραβεία ήταν κάτι που ονειρευόμουν όταν ξεκινούσα και σύντομα έμαθα με άσχημο τρόπο πως στην Ελλάδα λειτουργούν υπό προϋποθέσεις…ιδιαίτερες.
           
Ευτυχώς δεν ισχύει το ίδιο έξω.
           
Στην Ελλάδα υπάρχουν καλοί εικονογράφοι και παιδικά βιβλία με τόσο όμορφες εικόνες.
           
Έχει πολλά να δώσει η χώρα στο παιδικό βιβλίο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξεφύγει επιτέλους από τις παρέες, τις γνωριμίες και τους φαύλους κύκλους και να αναζητήσει την τέχνη εκεί έξω».