Χρύσα Σπυρίδωνος Εικονογράφος του Μήνα

γράφει η Μαρία Σούμπερτ

«…θέλω το καθετί να έχει μια σκέψη από πίσω του
​και κυρίως να έχει αγάπη για τα παιδιά και τον απέραντο κόσμο τους».

Την γνώρισα μέσα από το βιβλίο της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου «Η τελευταία πινιάτα» (εκδόσεις Καστανιώτη) και αυτό που με τράβηξε ήταν η παιγνιώδης διάθεση, η κίνηση και τα χρώματα, που μπλέκονται ανάμεσα στο σκίτσο και την ζωγραφισμένη εικόνα, αλλά και ο διάλογος που αναπτύσσει με το κείμενο. Γιατί όπως θα έπρεπε να είναι γνωστό σε όλους, η δουλειά του/της εικονογράφου σε ένα βιβλίο δεν είναι απλώς διακοσμητική.

Ένας/μία εικονογράφος μπορεί να απογειώσει ένα μέτριο κείμενο. Ένα εξαιρετικό όμως κείμενο δεν θα μπορέσει –εκτός ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων- να αναδειχθεί μέσα από μια μέτρια εικονογράφηση. Και αυτό συμβαίνει επειδή η εικόνα λειτουργεί άμεσα στα αντανακλαστικά και τα συναισθήματά μας, προκαλεί άμεσες αντιδράσεις στο σώμα μας –το κείμενο χρειάζεται να περάσει πρώτα από την σκέψη και την γνωσιακή διαδικασία. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που φιλοξενούμε κάθε μήνα έναν/μία εικονογράφο παιδικών βιβλίων –και αυτός ο Οκτώβρης δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα από ένα αφιέρωμα στη Χρύσα Σπυρίδωνος.

«Η αγάπη μου για την ζωγραφική γεννήθηκε σε έναν παιδικό σταθμό, από τον οποίο δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα εκτός από ένα τεράστιο τραπέζι γεμάτο με υλικά για ζωγραφική και κατασκευές.

Από τότε θυμάμαι να ζωγραφίζω, να βλέπω χρώματα παντού, να φαντάζομαι χωρίς όρια και πλαίσια.

Μεγαλώνοντας συνάντησα δασκάλους που θέλησαν να μου πουν πώς να ζωγραφίζω όμορφα ένα σπίτι και ένα λουλούδι δίπλα. Άρχισα να ζωγραφίζω έτσι για να πάρω το μπράβο τους μέχρι που αυτό σταμάτησε να με εκφράζει και σταμάτησα να ζωγραφίζω. Φοβόμουν πια να λερώσω το λευκό χαρτί με κάτι που ίσως δεν άρεσε.

Παρά τα κρατήματα μου η κατεύθυνση μετά το σχολείο ήταν ξεκάθαρη.
Όσο και αν έλεγα ότι με ενδιαφέρουν άλλα, πάντα με έβρισκες να ψαχουλεύω τα υλικά ζωγραφικής.

Πριν ακόμα τελειώσω την σχολή Ορνεράκη βρέθηκα τυχαία στην πρώτη σχετική δουλειά που είχε να κάνει με σχεδιασμό cartoon χαρακτήρων για την διαφήμιση και τα παιχνίδια στο Internet, έτσι με κέρδισε η σχεδίαση μέσω υπολογιστή. Αργότερα μεταπήδησα στην διαφήμιση και σιγά-σιγά άρχισα να εγκαταλείπω τη ζωγραφική. Η ανάγκη μου όμως για δημιουργική έκφραση ήταν τεράστια, ασχολήθηκα με την εφαρμογή του σχεδίου στο κόσμημα και ανακατεύτηκα πάλι με τα χρώματα, έστησα ένα δικό μου αυτή τη φορά τεράστιο τραπέζι γεμάτο υλικά, ήρθα σε επαφή με το παιδί μέσα μου, άρχισα να ζωγραφίζω πάλι για μένα.

Έστειλα μερικά σχέδιά μου σε κάποιους εκδοτικούς, αρκετοί ενδιαφερθήκαν. Το πρώτο βιβλίο που εικονογράφησα με πολύ κόπο δυστυχώς δεν εκδόθηκε ποτέ. Δεν απογοητεύτηκα, συνέχισα να το κυνηγάω.

Η “Μάχη της Οδοντόβουρτσας” της Ράνιας Μπουμπουρή από τις εκδόσεις Ψυχογιός ήταν το πρώτο βιβλίο με δική μου εικονογράφησή που έπιασα στα χέρια μου, η συγκίνηση μου ήταν τεράστια!

Ακολούθησαν αρκετά από τότε με πολλούς εκδοτικούς και συγγραφείς, περίπου είκοσι.

Κάθε ένα και μια καινούργια πρόκληση για εξέλιξη. Η δημιουργική διαδικασία δεν είναι πάντα εύκολη, καθώς δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, θέλω το καθετί να έχει μια σκέψη από πίσω του και κυρίως να έχει αγάπη για τα παιδιά και τον απέραντο κόσμο τους.

Έμπνευση αντλώ κυρίως από τα συναισθήματά μου. Όταν διαβάζω ένα κείμενο για πρώτη φορά και με αγγίξει, τότε το βλέπω μπροστά μου.

Με εμπνέουν πολύ τα παιδιά, τα δικά μου, των άλλων, όλα τα παιδιά, η ενέργεια και ο σουρεαλισμός τους με ενεργοποιούν. Δουλεύω οπωσδήποτε ακούγοντας μουσική, χωρίς αυτήν νοιώθω ότι δεν έχω παλμό, και πάντα παρέα με τον σκύλο μου. Παρακολουθώ δουλείες άλλων εικονογράφων και παρατηρώ τις νέες τάσεις που υπάρχουν στον κόσμο, προσπαθώντας να μην χάσω την επαφή με τον δικό μου κόσμο.

Εκτιμώ πολύ το χιούμορ στην εικονογράφηση και το παιχνίδι που μπορεί να γίνει μέσα από αυτήν και έξω από τις λέξεις . Αγαπημένο βιβλίο που εικονογράφησα πρόσφατα ήταν “Η Τελευταία Πινιάτα” της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Αυτή η ιστορία ήταν τόσο αστεία όσο και συγκινητική. Με πήρε από το χέρι και με πήγε ένα βήμα παρακάτω.

Στην Ελλάδα ο χώρος του παιδικού βιβλίου έχει αρκετές δυσκολίες. Θα επιθυμούσα μεγαλύτερη αναγνώριση στην συμβολή του εικονογράφου στο συνολικό έργο του βιβλίου και περισσότερο επαγγελματισμό.

Τώρα εργάζομαι πάνω σε μια νέα σειρά βιβλίων που αφορά την ζωή στο νηπιαγωγείο, και έχω πολύ έδαφος να παίξω. Τα μελλοντικά μου σχέδια περιλαμβάνουν πολλούς δημιουργικούς πειραματισμούς, Όχι απαραίτητα μόνο σε σχέση με το βιβλίο. Θέλω να καταπιαστώ με νέα υλικά, ύφασμα, πηλό... για μερικά παιδιά το παιχνίδι δεν έχει τέλος».​

www.cspiridonos.gr