ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΣΥΝΘΕΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΠΟΥΤΗ

του Χρήστου Γκόντζου

Με τον Παναγιώτη Παπούτη γνωριστήκαμε στην αίθουσα 27 του Ωδείου Αθηνών, στα μαθήματα Ανωτέρων Θεωρητικών της τάξης του Περικλή Κούκου. Ήταν ο πρώτος που εξέτασε τις ικανότητες μου στα ακουστικά και ο πρώτος που διόρθωσε μαζί με τον Δάσκαλο τα θέματα μου της Αρμονίας.Λίγο αργότερα ήρθαμε κοντύτερα και η παρέα του έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της φοιτητικής μου ζωής. Πρόκειται για άνθρωπο με ειλικρίνεια, ευγένεια και αρχές. Τον θεωρώ φίλο και τον σέβομαι σαν συνάδελφο. Από εδώ και κάτω παραδίδω την σκυτάλη σε εκείνον για να εκφράσει τις σκέψεις και τις ανησυχίες του μέσα από μία ακόμα από τις κουβέντες που είχαμε. Αυτήν την φορά όμως η κουβέντα μας θα γίνει δημόσια με αφορμή το Θεαθήναι και εύχομαι να την απολαύσετε... 

Θα αρχίσω την κουβέντα μας με ένα θέμα που σίγουρα έχει απασχολήσει πολλούς καλλιτέχνες αλλά και φίλους της τέχνης εν γένει. Τι είναι αυτό που δίνει στο καλλιτέχνημα, εν προκειμένω στο μουσικό έργο λόγο ύπαρξης και σημασία;

Το έργο τέχνης ως δημιούργημα έχει την αφετηρία του στην ανάγκη μας να εκφραστούμε και να επικοινωνήσουμε. Σκέψεις και συναισθήματα που δεν μπορούμε να τα μετασχηματίσουμε σε λέξεις γίνονται εν προκειμένω μουσική. Δίχως την πρωτογενή αυτή ανάγκη του ανθρώπου η τέχνη στο σύνολό της δεν θα είχε ουσιαστικά λόγο ύπαρξης.

Για ποιον εν τέλει γράφουμε μουσική;

Μουσική γράφουμε για να εκφράσουμε κάτι. Αυτό σημαίνει πως η δημιουργία έχει να κάνει και με εμάς (ως πομπούς) αλλά και με τους ακροατές του έργου μας (ως δέκτες). Πρόκειται για μια αμφίδρομη σχέση η οποία δίνει νόημα και ουσία στην διαδικασία της σύνθεσης.

Πως πάρθηκε η απόφαση να στραφείς στο κομμάτι της μουσικής δημιουργίας;

Η απόφαση αυτή τελικά αποτέλεσε μονόδρομο για την καλλιτεχνική μου εξέλιξη, καθώς ξεκίνησα να συνθέτω τα πρώτα μου έργα στην ηλικία των 13 ετών και έκτοτε ποτέ δεν φαντάστηκα την πορεία μου αποκομμένη από το κομμάτι της δημιουργίας. Αυτό που άρχισε να υλοποιείται με πρωτόλεια έργα ή αυτοσχεδιασμούς στο πιάνο συνειδητοποίησα γρήγορα πως θα ήταν ο προορισμός μου.​

Ο μουσικός και συνθέτης  Παναγιώτης Παπούτης "αποκαλύπτεται" στο Θεαθήναι

Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την μουσική σου; Ποια είναι δηλαδή εκείνα τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν και που θες να αναδείξεις μέσα από την μουσική γραφή;

Η έως τώρα συνθετική μου δραστηριότητα αποτελείται από έργα ποικίλων επιρροών που κατατάσσονται σε διάφορα στυλ της λόγιας ευρωπαϊκής μουσικής δημιουργίας. Τα στοιχεία που συναντά κανείς πιο συχνά ακούγοντας τη μουσική μου και ταυτόχρονα αυτά που την χαρακτηρίζουν και είναι περισσότερο αντιπροσωπευτικά της γραφής μου είναι ο ρομαντισμός, ο μινιμαλισμός και συχνά ο συνδυασμός τους σε μια προσπάθεια ανάδειξης ενός ύφους που βασίζεται στο παρελθόν και οραματίζεται το μέλλον.

Κατά την γνώμη σου τι είναι αυτό που κάνει μια μουσική επίκαιρη και αναγνωρισμένη στην εποχή της;

Πιστεύω πως για να είναι μια μουσική επίκαιρη και αναγνωρισμένη πρέπει να εκφράζει την εποχή της με έμφαση στην προσωπική αλήθεια του δημιουργού της. Το ότι ζούμε στον 21ο αιώνα δεν σημαίνει αυταπόδεικτα πως ο ρομαντισμός πέθανε ή είναι αναχρονιστικός. Εξαρτάται από το πώς θα τον εκφράσει κανείς και πόσο ειλικρινές θα είναι αυτό που θα πει μέσω της τέχνης του. Όλες οι αποχρώσεις του ανθρώπινου συναισθήματος συναντώνται και σήμερα όπως και πριν 100 ή 200 χρόνια. Εξάλλου κατά τη γνώμη μου πολλές από τις συνθετικές τεχνικές που δημιουργήθηκαν τον 20ο αιώνα όσο πρωτοπόρες και καινοτόμες και να υπήρξαν, αφενός δεν μακροημέρευσαν και αφετέρου αποτέλεσαν άλλοθι για πολλούς οι οποίοι εξ ονόματός τους κάλυψαν την έλλειψη ταλέντου ή τεχνικής ικανότητας με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του κοινού από τις αίθουσες συναυλιών και την αποκοπή του από την σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία.

Ποια είναι τα κύρια και βασικά αδιέξοδα της σημερινής μουσικής δημιουργίας;

Η έλλειψη ενός κοινού ύφους στην μουσική δημιουργία είναι κάτι που χαρακτηρίζει την εποχή μας, με αποτέλεσμα κάθε συνθέτης να διαλέγει και έναν διαφορετικό δρόμο και τρόπο έκφρασης. Όσο απελευθερωτικό και αν είναι αυτό, δείχνει πως δεν υπάρχει μια κοινή κατεύθυνση που να οδηγεί στο μέλλον. Βρισκόμαστε ίσως σε ένα μεταβατικό στάδιο στο οποίο ψηλαφώντας και αναζητώντας προσπαθούμε να βγούμε σε ένα νέο ξέφωτο, ο καθένας με το δικό του όραμα και ελπίδα για το αύριο της μουσικής τέχνης.

Τέλος, αν σου ζητούσε κάποιος με λίγα λόγια να διαμορφώσεις ένα πρόταγμα σχετικά με την μουσική δημιουργία στο σήμερα ποιο θα ήταν αυτό το πρόταγμα-πρόταση;

Το πρόταγμα που θα είχε κατά τη γνώμη μου τη μεγαλύτερη σημασία είναι το διαχρονικό ιδανικό να γίνουμε καλύτεροι ως άνθρωποι και κατά συνέπεια να διαμορφώσουμε έναν καλύτερο κόσμο.​

Βιογραφικό:
Ο Παναγιώτης Παπούτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πιάνο και ανώτερα θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών. Αποφοίτησε με τα πτυχία Αρμονίας, Αντίστιξης και Φούγκας με Άριστα παμψηφεί και Διάκριση παμψηφεί. Είναι τελειόφοιτος της τάξης Σύνθεσης του Περικλή Κούκου και φοιτητής του τμήματος Μουσικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στην αίθουσα συναυλιών της Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός, στο Ωδείο Αθηνών, στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας, στην αίθουσα συναυλιών «Λούλη Ψυχούλη» του Καλλιτεχνικού κέντρου και Ωδείου Athenaeum κ.α.