ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΓΡΑΦΗΣ (ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ) ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ

ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΓΡΑΦΗΣ (στον 21ο ΑΙΩΝΑ) (Σημείωμα )
*ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ''Χρύσα Σπηλιώτη''
Οι τεχνικές της τέχνης και το «πέρα από αυτές», για ένα προσωπικό σύμπαν.
Μια ομαδική έμπρακτη περιπλάνηση στη γραφή, χωρίς βεβαιότητες, με προορισμό το «κείμενο». Και στην «επί σκηνής» επαλήθευσή του.
Αναζητώντας σύγχρονους θεατρικούς τρόπους αφήγησης, μέσω ερωτημάτων και ερωτηματικών:
-Γράφουμε «εμείς»; Ή, «μας» γράφει η Γλώσσα;
-Γράφουμε «μόνοι»; Ή, «μέσω» των άλλων;
-Γράφουμε για να «πούμε κάτι», ή για να διαπραγματευτούμε τη «σιωπή»;
-Ποιος μιλάει όταν γράφουμε; Από πού μιλάει; Σε ποιον απευθύνεται;

*Η ποίηση, η αφηγηματικότητα και ο διάλογος ως εργαλεία του σημερινού θεατρικού λόγου.

ΑΠΩΤΕΡΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ:
Μια πειραματική απόπειρα συγγραφής (και σκηνικής επαλήθευσης) συλλογικού έργου, με αφετηρία τον παρόντα χρόνο και την εποχή μας.
http://theater-school.com/el/programa-spoudon/ftinoporino-trimino/72-greek-content/daskaloi-spoudastes/2013-09-23-15-18-01/395-tsimaras-tzanatos

Η ΑΠΟΨΗ ΘΕΛΕΙ ΠΡΑΞΕΙΣ
Η πρόταση του Ευδόκιμου Τσολακίδη και της Σχολής του Θεάτρου των Αλλαγών, για ένα Σεμινάριο Γραφής, με άξονα την Θεατρική Γραφή, αρχικά με έπιασε «εξαπίνης», επειδή κυρίως έφερα μέσα μου γενικότερες ενστάσεις, συσσωρευμένες. Που αφορούσαν την επικρατούσα ευκολία που άτυπα έχτιζε (και χτίζει) έναν πλαστό μηχανισμό παραγωγής συγγραφέων, δημιουργώντας δημόσιες ψευδαισθήσεις:
«Έλα να σε μάθουμε πώς να γίνεις συγγραφέας. Σου εκδίδουμε και το βιβλίο. Και «ανεβάζουμε» και το έργο σου…»

Μια συνθήκη τηλεοπτικής καταβολής αλά talent show, που θεωρώ κεφαλαιώδες το να διαχωριστεί εξ αρχής κάποιος από όλο αυτό. Και να αντιπαρατεθεί μάλιστα.
Και η αντιπαράθεση, δια της εξ αποστάσεως «υψηλής κριτικής», από ένα σημείο και έπειτα δεν λειτουργεί δημιουργικά.

Απαιτεί την έμπρακτη «τοποθέτησή» μας. Τον αντίλογο. Μέσω πράξεων.
Το πλαίσιο του Θεάτρου των Αλλαγών, έχει μια ξεκάθαρη και σοβαρή στάση στην θεατρική παιδεία εδώ και χρόνια, οπότε συναντήθηκα με ένα ηθικής στάσης ερώτημα προσωπικό, εμού προς εμένα:
«Φίλε, αν έχεις κάτι να μας πεις, μη μας το λες. Κάντο πράξη.»
Με άκουσα. Και το κάνω λοιπόν.

Εν τέλει αντιλαμβάνομαι πως αυτή η απόφαση μιας δικής μου «χειρονομίας» (ως τέτοια την αντιλαμβάνομαι, αφού απευθύνεται στον Άλλο), έρχεται σε μια στιγμή δικών μου μετατοπίσεων και αυτοπροσδιορισμών, ως γράφων. Ως ανάγκη προσωπικής ανακεφαλαίωσης αυτής μου της ιδιότητας αλλά και ως ελάχιστη συνεισφορά σε προβληματισμούς που αφορούν στην σύγχρονη ελληνική δραματουργία. Που πιθανόν να μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την αναζήτηση της νέας ταυτότητας του σύγχρονού ελληνικού λόγου που, κατ’ εμέ, τα τελευταία 10-15 χρόνια διαμορφώνεται με μια δυναμική, αν και όχι εκεί που τη ψάχνουν κάποιοι ή με τη μορφή που την περιμένουν να φανερωθεί.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Ένας εκ των υστέρων λόγος που λειτούργησε καταλυτικά, ήταν πως το Τμήμα Γραφής του Θεάτρου των Αλλαγών, φέρει πια (μετά τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού) το όνομα της Χρύσας Σπηλιώτη, που βρισκόταν στη θέση του διδάσκοντος την χρονιά που πέρασε.
​
Οφείλω στη Χρύσα Σπηλιώτη, αυτή την σκυτάλη να την πάρω. Και για συναισθηματικούς και για ηθικούς λόγους.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
(ΑΝΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: «Ποιος λόγος παράγει τον Λόγο»)
Ο λόγος είναι ο εσωτερικός βράχος που επικάθεται στον ψυχισμό, σαν «πέτρα των νεφρών», τερατώδους συχνά μεγέθους.
«Ακατανόητο» έμβρυο που φέρει εντός του ο εαυτός. Δικό μας αλλά και ξένο. Ε-αυτός μεν «Αυτό», Άλλος δε, ταυτοχρόνως.
Αν δεν το γεννήσει ο οργανισμός, διαχωριζόμενος από Αυτό, θα τον αφανίσει εκ των έσω.
Ο μόνος τρόπος να γεννήσεις τον βράχο αυτόν, είναι ο Λόγος.
Η Γλώσσα.
Έτσι, μιλάμε. Και μάς μιλάμε. Με λέξεις.
Ή, γράφουμε. Μάς γράφουμε. Και εγγραφόμαστε. Με λέξεις.
Δια των λέξεων η γέννηση (μας).
Και η Γένεση (μας).