ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΈΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ» ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ22/1/2020
της Μαρίας Σούμπερτ Πώς μιλάει κανείς σε ένα παιδί για την απώλεια; Και πώς σε ένα παιδοκεντρικό σύμπαν επιτρέπεται να βιώσει την απώλεια –αλλά και να την διαχειριστεί και να μπορέσει να την κάνει κομμάτι της νέας του καθημερινότητας- ένας ενήλικας δίπλα στο παιδί; Τις τελευταίες δεκαετίες, απομακρύνουμε τα παιδιά από την απώλεια όλο και περισσότερο. Μιλάμε καταρχήν με συμβολικούς όρους. Κάποιος «έφυγε» ή «κοιμήθηκε», θέτοντας φυσικά το αυτονόητο ερώτημα πότε θα γυρίσει και πότε θα ξυπνήσει. Έτσι και η Έλλη, όταν πάει και φέτος στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού –ή του παππού και της γιαγιάς!- στα τέλη του καλοκαιριού, καταρχήν θα ψάξει να δει τι έχει αλλάξει και τι βρίσκεται στη θέση του. Η κουζίνα με το νεροχύτη που έχει ραγίσει είναι ακόμα εκεί, το τραπέζι της τραπεζαρίας, το σερβίτσιο του τσαγιού, οι παχουλές κότες στην αυλή και οι αγριοβιολέτες, η πολυθρόνα στο καθιστικό με την τηλεόραση και την εφημερίδα –όλα είναι στη θέση τους. Και η γιαγιά; Που είναι η γιαγιά; Ο Μάικ Κένι γράφει ένα θεατρικό έργο για την απώλεια και την αλλαγή –άλλωστε κάθε αλλαγή σηματοδοτεί και από μία απώλεια. Ταυτόχρονα όμως επαναλαμβάνει συνεχώς αυτά που δεν αλλάζουν: ο ραγισμένος νεροχύτης, το κύμα που έρχεται και αποτραβιέται –από τις πιο τρυφερές στιγμές νανουρίσματος που έχω δει γενικά στο θέατρο-, αλλά και η ρουτίνα της μικρής Έλλης στο σπίτι των παππούδων. Το κορίτσι ξέρει τι κάνουν κάθε φορά που πηγαίνει. Τι κάνουν όταν έχει ήλιο, όταν έχει κύμα, όταν βρέχει και όταν ο ουρανός είναι σκοτεινιασμένος. "Ένα αλλιώτικο καλοκαιρι" του Μάικ Κένι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Τι άλλο όμως δεν αλλάζει ποτέ; Οι αναμνήσεις. Και αυτές θέλει η Έλλη να τις ακούει σαν ιστορία. Πώς ήρθε πρώτη φορά στο σπίτι των παππούδων μέσα στην κοιλιά της μαμάς της και κάθε καλοκαιρινή επίσκεψη μέχρι την περσινή που ήρθε πρώτη φορά μόνη της. Όλα καλά, η γιαγιά όμως που είναι; Το Θέατρο Ρετρό και η Αγγελική Φράγκου στήνουν και πάλι μια αφηγηματική παράσταση που εντάσσει τον θεατή στον σκηνικό χώρο –που χρησιμοποιεί τον καθημερινό χώρο ως σκηνικό χώρο. Όπως η «Θεία Λένα» αφηγείται παραμύθια μέσα στις αίθουσες του νοσοκομείου, η «Πριγκίπισσα και το Μπιζέλι» χρησιμοποίησε την Οικία Κατακουζηνού ως ευρύτερο σκηνικό της παράστασης –έτσι και τώρα, το «Ένα αλλιώτικο καλοκαίρι» δεν θα μπορούσε να ανέβει σε τόπο και χώρο άλλο από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Συναντούμε επομένως ένα και μοναδικό ζευγάρι επί σκηνής, τον Παππού και την Έλλη. Έναν παππού που τον ερμηνεύει ο Χάρης Τσιτσάκης με απόλυτη τρυφερότητα, προσεγγίζοντας τον ρόλο με καθαρότητα και αμεσότητα: ο παππούς καλείται να αντέξει ο ίδιος την απώλεια, ίσως και να την απωθήσει λιγάκι, αλλά και να ενσωματώσει τους ρόλους εκείνους που μέχρι τότε η γυναίκα του έπαιζε αποκλειστικά. Θα πρέπει λοιπόν να πει τις ιστορίες που έλεγε πριν η γιαγιά στην Έλλη, αλλά και να φτιάξει μαζί της το κέικ. Θα προσπαθήσει να «προστατεύσει» την Έλλη από την απώλεια, φτιάχνοντας μια νέα ιστορία, αυτήν της γιαγιάς στο τσίρκο –η γιαγιά λείπει γιατί έφυγε με ένα τσίρκο και είναι πια η αστραφτερή κυρία με τη ροζ ομπρέλα που περπατάει ψηλά στον ουρανό στο τεντωμένο σκοινί. Η Αγγελική Φράγκου ερμηνεύει την Έλλη με την ίδια λιτότητα όπως μας έχει συνηθίσει και σε προηγούμενες παραστάσεις της. Η Έλλη όμως χρειάζεται να της πουν πως η γιαγιά πέθανε, αν και το ξέρει ήδη. Η Έλλη έχει τις ακριβείς αντιδράσεις των παιδιών προσχολικής ηλικίας, για τα οποία ο θάνατος δεν είναι κάτι μόνιμο και αμετάκλητο –περιμένουν μονίμως την επιστροφή εκείνου που ξέρουν πως πέθανε, όπως και τα ίδια όταν παίζουν τα πεθαμένα θα σηκωθούν μετά γελώντας. Στη δική μας εποχή, λοιπόν, που η απώλεια δείχνει να μην μπορεί να συμβαδίσει με την πασπαλισμένη χρυσόσκονη καταναλωτική μανία του σύγχρονου πολιτισμού, τα παιδιά –και εμείς!- χρειαζόμαστε παραστάσεις που ακολουθούν έναν πιο ήρεμο ρυθμό, που επιτρέπουν στο συναίσθημα να εκφραστεί και να κυλήσει, που δίνουν χρόνο στο ίδιο το παιδί θεατή να γυρίσει στο συνοδό του και να πει με βεβαιότητα: «Η γιαγιά της πέθανε». Απλώς, να έχετε μαζί σας χαρτομάντηλα. Για εσάς. Τα παιδιά δεν έχουν κατά πως φαίνεται ανάγκη… Ο Χάρης Τσιτσάκης/Παππούς και η Έλλη/Αγγελική Φράγκου σε μία τρυφερή και συγκινητική ιστορία για την απώλεια, την αγάπη και τις αναπόφευκτες αλλαγές που καθορίζουν τις ζωές μικρών και μεγάλων Ερμηνεύουν:
Στο ρόλο του Παππού ο Χάρης Τσιτσάκης Στο ρόλο της Έλλης η Αγγελική Φράγκου Συντελεστές παράστασης: Συγγραφέας: Μάικ Κένι Μετάφραση: Κωστής Σκαλιόρας Σκηνοθεσία: Μάρθα Κλουκίνα Πρωτότυπη μουσική: Μάρω Θεοδωράκη Σκηνικά: Μυρτώ Λάμπρου Κοστούμια: Βιβέτα Στρατηγού Σχεδιασμός φωτισμού και φωτογράφηση: Παύλος Μαυρίδης Teaser, trailer &video παράστασης: Αργυρώ Παγίδα Γραφιστικά: Σπυριδούλα Αρταβάνη Οργάνωση παραγωγής: Θηρεσία Θεοδώρου Παραγωγή: Θέατρο Ρετρό Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ γενική είσοδος 8 ευρώ για συλλόγους, φορείς, ομάδες, παρέες 6 ευρώ για σχολεία 6 ευρώ για τα παιδιά δημότες Πειραιά (με την προσκόμιση ταυτότητας του γονιού), ανέργων, πολυτέκνων, τριτέκνων, ΑΜΕΑ, φοιτητών, ατέλειες ηθοποιών (με την προσκόμιση κάρτας) - Οι θέσεις δεν είναι αριθμημένες - Στην παράσταση γίνεται χρήση βιντεοπροβολέα με την τεχνολογία DLP και φωτορυθμικού. Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Διεύθυνση: Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος