ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ» ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΕΘΝΙΚΟ

της Μαρίας Σούμπερτ

Θεωρούμε αυτονόητο πως οι έφηβοι αυτό που θέλουν περισσότερο από κάθε άλλο είναι να απομακρυνθούν από τους γονείς τους. Η ανάγκη ανεξαρτητοποίησης έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της προσπάθειας ενηλικίωσης και συχνά ο τρόπος με τον οποίο θα μπορέσουν να τους «αποκαθηλώσουν» από τον παντοδυναμικό τους θρόνο για να τους «ξεπεράσουν» είναι και χαρακτηριστικό της πορείας που θα ακολουθήσουν και ως ενήλικες. Τι συμβαίνει όμως όταν ο αποχωρισμός αυτός γίνει βίαια; Όταν συνοδεύεται από την μόνιμη αγωνία για το που βρίσκονται οι γονείς και αν είναι καλά; Όταν δεν έχει προλάβει να εκφραστεί ως φυσικό αίτημα του εφήβου, αλλά επιβάλλεται από τις συνθήκες, τον πόλεμο, τα χρήματα που απαιτούν οι λαθρέμποροι;

«Νόμιζα πως έχει πλάκα να ταξιδεύεις», ακούω κατά τη διάρκεια της παράστασης. Και για πόσους εφήβους ένα ταξίδι δεν είναι αφορμή για χαβαλέ και πλάκα και τα πρώτα βράδια που θα κοιμηθούν μακριά από το σπίτι;

Και αν για εμάς αυτά είναι τόσο αυτονόητα, τι συμβαίνει με τα κλειστά εκείνα παιδιά, τα ίσως λίγο επιθετικά που συναντούμε στους δρόμους της Αθήνας –άλλα με μαντίλες, άλλα με το θρασύ εκείνο βλέμμα που αμφισβητεί τις αγαθές προθέσεις;

Τον Ιούλιο του 2017 ξεκίνησε στο Μικρό Εθνικό το πρόγραμμα «Θέατρο στα Ελληνικά», ένα εντατικό θεατρικό εργαστήριο, στο οποίο συμμετείχαν έφηβοι πρόσφυγες, έφηβοι Έλληνες και επαγγελματίες ηθοποιοί. Το αποτέλεσμα του εργαστηρίου παρουσιάστηκε την Άνοιξη του 2018 στο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου και η αποδοχή ήταν τέτοια που εντάχθηκε στο πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου.

Τι προκάλεσε όμως αυτή την αποδοχή; Ήταν η συγκίνηση; Οίκτος; Ενοχές;
Παρακολουθώντας την παράσταση και κρίνοντάς την μέσα από ένα δραματοθεραπευτικό πρίσμα, βρίσκοντας πολλά κοινά στοιχεία στον τρόπο που στήνεται και η δραματοθεραπευτική παράσταση, είδα καταρχήν παιδιά να παίζουν. Παιδιά που έχουν μεγαλώσει ίσως πριν την ώρα τους, αλλά που αν τους δοθεί η ευκαιρία θα παίξουν. Και θα πουν μια ιστορία. Η ίδια η δομή της παράστασης είναι τέτοια που εισάγει πρώτα τα πρόσωπα –ως αυτά που είναι και με το φορτίο που κουβαλούν- και μετά μπαίνουν στην αφήγηση της ιστορίας. 

"Το ταξίδι" στο Μικρό Εθνικό...παιδιά που έχουν μεγαλώσει ίσως πριν την ώρα τους, αλλά που αν τους δοθεί η ευκαιρία θα παίξουν...

Με μοναδικό σκηνικό αντικείμενο μια βαλίτσα, καρέκλες και τις τσάντες των παιδιών, η Σοφία Βγενοπούλου σκηνοθετεί μια παράσταση, η οποία γεννήθηκε από την ίδια την ομάδα. Μοιραζόμενοι το βίωμα, τις προσωπικές εμπειρίες αλλά παίρνοντας και απόσταση από αυτές, δημιούργησαν την ιστορία του Μπασάρ και της Χέλια, οι οποίοι θα συναντηθούν στο ταξίδι αυτό της προσφυγιάς, θα στηριχθούν ο ένας στον άλλο, θα χαθούν, θα εκδικηθούν.

Και μέσα στην ιστορία επιμέρους ιστορίες. Γονείς που έκριναν πως τα παιδιά αν φύγουν θα σωθούν. Παιδιά που έψαχναν στα υπάρχοντά τους τα πολύτιμα εκείνα που θα τους εξασφαλίσουν την συνέχιση του ταξιδιού. Παιδιά που νόμιζαν και βρέθηκαν αντιμέτωπα με την σκληρή πραγματικότητα, η οποία όμως δεν τελείωσε μόλις βγήκαν από τη θάλασσα ή πέρασαν τα σύνορα. Η σκληρή τους πραγματικότητα συνεχίζεται. Και γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό και ίσως είναι και το σημείο που προκάλεσε όλη αυτή την αποδοχή, το ότι συμμετείχαν όχι μόνο στο πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και στην παράσταση: γιατί κρατώντας την θεατρική σύμβαση πολύ κοντά στο «πραγματικό» επίπεδο, οι έφηβοι αυτοί μίλησαν σε ένα κοινό που ίσως να είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένο, αλλά και πάλι τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζει. Ίσως πάλι επειδή και οι Έλληνες έφηβοι βίωσαν στο εργαστήριο αυτό το τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας. Η αποδοχή της παράστασης πάνω και κύρια σημαίνει αποδοχή των ίδιων των παιδιών, που μέσα από το εργαστήριο επεξεργάστηκαν σε ένα θεατρικό επίπεδο τις δυσκολίες τους, τις αγωνίες και τις επιθυμίες τους. 

Πρόκειται για μια παράσταση που θα έπρεπε να θεωρείται υποχρεωτικό να την παρακολουθήσουν όλα τα σχολεία Γυμνασίου – Λυκείου. Και γιατί όπως συνέβη και όταν πήγα εγώ, μια γυναίκα που πριν κάποια χρόνια δούλευε ως συνοδός ανηλίκων σε κάποια ΜΚΟ, είδε εκείνο το βράδυ ένα από τα παιδιά που είχε συνοδεύσει. Και εκείνο την θυμόταν.

"Το ταξίδι", μια παράσταση που θα έπρεπε να θεωρείται υποχρεωτικό να την παρακολουθήσουν όλα τα σχολεία Γυμνασίου – Λυκείου

Το ταξίδι
Μικρό Εθνικό (Ισόγειο REX, Πανεπιστημίου 48)
 
Συντελεστές παράστασης:
Δραματουργική συνεργασία: Βαγγέλης Κυριακού,Άρτεμις Μάνου
Σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου
Σκηνικά, Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Νίκος Καρύδης, Αλέξης Κωτσόπουλος
Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Παίζουν:
Γιώργος Πατεράκης, Νικόλας Αναστασόπουλος, Αθηνά Μουστάκα,Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Έλενα Μαρσίδου, Άρτεμις Μάνου, Παναγιώτης Εξαρχέας, Τζούλια Διαμαντοπούλου, Γιάννης Παναγόπουλος, Bashar Abdulaziz, Danial Akhami, Helia Bazyar, Amir Habibi, Nazanin Mahour, Ali Tahqueeq, Abbas Zaheer, Farid Rahimi, Karam Khaboutly, Altaf Habibi, Reshad Aksoy, Ali Afkhami,Mohamed Awat, Dylan Najmadin, Ali Alkabar, Fahim Yaghobi, Negar Mohammadigharehbaghi, Abu Turrab, Ξένια Γεωργίου, Ιάσονας Στασινός, Ευγενία Θεοδωροπούλου, Σοφία Τυροβολά, Εβελίνα Ζαχαριάδου.
 
Παρασκευή & Σάββατο 21:00
Μέχρι τις 12.1.2019
Ελεύθερη είσοδος με Δελτία Εισόδου.
 
​Η διανομή των δελτίων θα ξεκινά μια ώρα πριν από την έναρξη της παράστασης και μέχρι την εξάντλησή τους. Όσοι επιθυμούν να κάνουν κράτηση μπορούν να το κάνουν στα τηλέφωνα 210 3301881-210 3305074 και θα πρέπει να βρίσκονται στο θέατρο μία ώρα πριν από την έναρξη της παράστασης για να παραλάβουν τα δελτία εισόδου τους. 
 
Μια παράσταση σε συνεργασία με την UNICEF και χρηματοδότηση της Γενικής Διεύθυνσης Ευρωπαϊκής Πολιτικής Προστασίας και Επιχειρήσεων Ανθρωπιστικής Βοήθειας (DG-ECHO)