ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ»

της Λίλας Παπαπάσχου
φωτογραφίες 
LUX LD/Λουκία Νταμάνη

(https://www.flickr.com/photos/76650553@N08/)
​​
Μετά από τις sold out παραστάσεις “Ζωή...μετά χαμηλών πτήσεων” και “The Curing room” (και πολλών ακόμα που δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε) βρεθήκαμε ξανά στο Vault για να παρακολουθήσουμε παρουσία του Ignacio Del Moral (ενός εκ των δύο συγγραφέων του έργου) τις “ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ”, ένα πολυπρόσωπο και πολυσήμαντο έργο, με αυξημένες υποκριτικές και σκηνοθετικές απαιτήσεις. 
 
Ο Δημήτρης Καρατζιάς, ο “ριψοκίνδυνος” αυτός δημιουργός, με το σαφές καλλιτεχνικό όραμα για ένα θέατρο ποιοτικό και γνήσια λαϊκό (με την καλή έννοια αν και δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό στον όρο λαϊκό)  κατάφερε να φέρει στο χώρο που δημιούργησε μαζί με το Μάνο Αντωνιάδη, πέρα από το αμιγώς θεατρόφιλο κοινό - που αγαπάει το VAULT - κι όλους όσους για τους δικούς τους λόγους βλέπουν το θέατρο με  “καχυποψία”, παρουσιάζοντας ένα νέο σκηνοθετικό επίτευγμα και κερδίζοντας ένα ακόμα καλλιτεχνικό στοίχημα.
 
“Οι Φυλακισμένες”, των Ignacio Del Moral και Verónica Fernández, δεν είναι ένα “εύπεπτο” έργο. Είναι μία σπουδή πάνω στη γυναικεία ψυχολογία, στη γυναικεία καρτερικότητα, αφοσίωση, δύναμη και αλληλεγγύη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οι άντρες θεατές δεν μπορούν να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες του έργου ή ότι οι γυναίκες αυτές – θύτες και θύματα – καθαγιάζονται  απόλυτα.

Αντιθέτως, είναι άνθρωποι με πολλά πάθη, ένοχα μυστικά, “αμαρτωλό” παρελθόν και πολλά κρίματα να τις βαραίνουν. Όμως η σαδιστική έννοια σωφρονισμού του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο σε συνδυασμό με τη μισαλλοδοξία μίας εκ των αυστηρότερων καθολικών εκκλησιών (ας μην ξεχνάμε ότι η Ισπανική ήταν μια από τις σκληρότερες εκφάνσεις της Ιεράς Εξέτασης στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) κάνει να μοιάζουν τα όποια εγκλήματα έχουν διαπράξει...πταίσματα. Μπροστά στην αναλγησία των πολιτικών κοινωνικών και θρησκευτικών δομών, αυτές οι “παραβατικές” γυναίκες μετατρέπονται από απολωλότα πρόβατα σε αμνούς, που οδηγούνται αργά και βασανιστικά προς τη....σφαγή.
 
Χειμώνας του 1950, μετά τον εμφύλιο πόλεμο, στις Γυναικείες Φυλακές που βρίσκονται μέσα σε ένα Μοναστήρι έξω από μία επαρχιακή πόλη της Ισπανικής ενδοχώρας. Εκεί μας “έκλεισε” ο Δημήτρης Καρατιζιάς και οι 16 αξιόλογοι πρωταγωνιστές αυτής της παράστασης, που είχαν όλοι την ευκαιρία χάρη στη μετρημένη, αριστοτεχνικά σφυρηλατημένη σκηνοθεσία του να υπάρξουν επί της ουσίας πάνω στην σκηνή και να ταρακουνήσουν τη σύγχρονη αστική μας «νηφαλιότητα» μέσα από τις γεμάτες ένταση και αλήθεια, σπαρακτικές ερμηνείες τους. 

Εννιά κρατούμενες και γύρω τους ένα αμφιλεγόμενων προθέσεων γαϊτανάκι εξουσίας: μία καλόκαρδη άλλα διοικητικά ανίσχυρη ηγουμένη/Γιάννα Σταυράκη, που θέλει μα δεν μπορεί να βοηθήσει, μία δεσποτική, ανελέητη και διεφθαρμένη καλόγρια δεσμοφύλακας/Βάσω Γρέντζελου, που ενώ μπορεί δεν θέλει να βοηθήσει, μία αφελής και γεμάτη συμπόνια δόκιμη καλόγρια/Μαργαρίτα Παπαντώνη, που αποτελεί τη μόνη αχτίδα φωτός μέσα στο απέραντο σκοτάδι που τυλίγει τις «φυλακισμένες», μία αποφασισμένη δικηγόρος/Νίκη Πολύζου, που έχει τα δικά της ιδιοτελή κίνητρα για την απελευθέρωση της πελάτισσας της, ο τυπικός καθολικός παπάς/Χρήστος Καλμαντής, που κυρίαρχο μέλημά του είναι η μη διασάλευση της «τάξης και ηθικής», ο ιδεολόγος αλλά παροπλισμένος γιατρός/Γιάννης Καραμπέκιος,  που αντιστέκεται σθεναρά σε ερωτικά καλέσματα και άλλους πειρασμούς, προσπαθώντας να παραμείνει δίκαιος και αντικειμενικός και ο ερωτοχτυπημένος αλλά υποκριτής δάσκαλος της φυλακής/Ευθύμης Τζώρας, που σε μια στιγμή αδυναμίας γίνεται «δήμιος της αγνότητας» αμαυρώνοντας έναν έρωτα που στην αρχή φαινόταν κάτι παραπάνω από ιερός.  
 
Όλοι οι προαναφερόμενοι χαρακτήρες εκπροσωπούν ένα σύστημα που όχι απλά δεν βοηθάει στο σωφρονισμό των κρατουμένων, αλλά ρίχνει νερό στο μύλο της διαφθοράς και της ηθικής τους κατάπτωσης. Όλοι τους είναι δέσμιοι στα δικά τους καταπιεσμένα θέλω, που σιγοβράζουν κάτω από τόνους κοινωνικών πρέπει και εν τέλει τους λυγίζουν. Όλοι τους, αν και εκ πρώτης όψεως είναι συνένοχοι στο αποτρόπαιο έγκλημα κατά των φυλακισμένων γυναικών, στην ουσία είναι το ίδιο “έγκλειστοι”, αφού κανείς ποτέ δεν μπορεί να είναι ελεύθερος σε ένα φασιστικό καθεστώς, που καταπνίγει κάθε ελεύθερη σκέψη και βούληση.

Πάνω σε αυτόν το δραματουργικό άξονα και με την ποιητικά αθυρόστομη, γεμάτη μαύρο χιούμορ και σαρκαστική διάθεση μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ – χάρη στην οποία το αθηναϊκό κοινό έχει γνωρίσει μερικά από τα πιο σημαντικά παλαιότερα και κυρίως σύγχρονα Ισπανόφωνα έργα – ο Δημήτρης Καρατζιάς έκανε μία εύστοχη και λειτουργική διανομή, αναδεικνύοντας στο έπακρο τις αδιαμφισβήτητες υποκριτικές ικανόητες όλων των ηθοποιών του με την κα. Γιάννα Σταυράκη να πρωτοστατεί ενός πολύ αξιόλογου καστ και να συγκινεί αβίαστα με την στιβαρή ερμηνεία της.
 
Οι εννέα αυτές, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους γυναίκες, που φέρουν τη δική τους θλιβερή ιστορία, κουβαλώντας το «σταυρό» τους (κάτι που αποδόθηκε σημειολογικά και στην ευφάνταστη σκηνική κατασκευή του Γιώργου Λυντζέρη που επιμελήθηκε και τα κοστούμια) προσπαθούν να παραμερίσουν τις ιδεολογικές και ταξικές διαφορές τους και να επιβιώσουν με όποιο τρόπο ξέρουν και μπορούν, προσβλέποντας όλες στην πολυπόθητη απονομή χάριτος, που θα δώσει ο Επίσκοπος σε μία μόνο από αυτές.
 
Η αναμονή της έλευσης του «μεσσία» βγάζει στην επιφάνεια τον πραγματικό τους χαρακτήρα, αλλά και των υπόλοιπων ηρώων που αγωνιούν προκειμένου να καταφέρουν να σπρώξουν τη βρωμιά «κάτω από το χαλάκι», καλύπτοντας τη μυρωδιά των άθλιων συνθηκών κράτησης με σαπούνι και χλωρίνη. Μήπως αυτό δεν συμβαίνει στις περισσότερες κοινωνίες διαχρονικά και παγκόσμια. Αντί το “κακό” να παταχθεί καλύπτεται έντεχνα κάτω από το μανδύα μίας επίπλαστης κανονικότητας.  
 

​Η ανάπηρη αναρχική της Ελένης Αλεξανδροπούλου ήταν κάτι παραπάνω από πειστική κρατώντας το ρόλο της σακατεμένης ψυχικά και σωματικά γυναίκας, ακόμη και στις πιο έντονες στιγμές της, η διαταραγμένη παιδοκτόνος Φουενσάντα της Ντέμης Αντωνοπούλου ήταν επαρκής, αποδίδοντας με εσωτερικό μέτρο και εκφραστική αφαιρετικότητα την «τρέλα» της ηρωϊδας της, η έγκυος μοιχαλίδα Πακίτα της Δέσποινας Αποστολίδου, ήταν καθηλωτική ειδικά όταν μας συνεπήρε με τις «ωδίνες» της, που έμελλε να την οδηγήσουν αργότερα στην μεγαλύτερη προσωπική της οδύνη, η κομμουνίστρια Μαρί Κρουζ της Σοφίας Ρούσου, ήταν μια διανοούμενη γυναίκα, εγκλωβισμένη σε ένα φοβισμένο και υποδουλωμένο κοινωνικό περιβάλλον, αρνούμενη ως την τελευταία στιγμή να πουληθεί σε ένα σάπιο σύστημα, η κλέφτρα τσιγγάνα Μακαρένα της Μαρίας Φραγκάτου, ήταν ένα ηφαίστειο μεσογειακής ενέργειας που άλλοτε σε έκανε να γελάς με τις εξάρσεις της και άλλοτε σε συγκινούσε με την αλήθεια της, η συζυγοκτόνος Θεοδοσία της Δώρας Γιαννακοπούλου, ήταν μία πραγματική αποκάλυψη ως μία αμετανόητη γυναίκα που έχει υποφέρει πολύ και κατατρώγεται από ίδιο της το μίσος ρουφιανεύοντας παράλληλα τις υπόλοιπες κρατούμενες, η Μανταλένα η έμπειρη και δολοπλόκος πόρνη της Στέλλας Μουκαζή, ήταν εντελώς πωρωμένη, αλλά και απόλυτα πεπεισμένη για το γεγονός ότι αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, οπότε καλά του κάνει και τον «φτύνει». 

Ανάμεσα τους η νεαρή Τσαρίτο της Μυριέλλας Κουρεντή που αν και πόρνη διατηρεί ατόφια τη χαρά της ζωής και την παιδική της αθωότητα, κάνοντας όνειρα για μια καλύτερη ζωή και η ευκατάστατη, νεοσύλλεκτη Βάιολετ της Μαρίας Κατσαρού που φαίνεται να βρέθηκε εκεί κατά λάθος, εξαιτίας του μοιραίου έρωτα της για τον Αρμάνδο Πέρες. Οι δύο ικανότατες ηθοποιοί, που αποτέλεσαν κατά κάποιο τρόπο τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος υπηρετούν στο έπακρο τους ρόλους τους, σκιαγραφώντας με ευαισθησία και τόλμη τα πορτραίτα δύο ερωτευμένων γυναικών που αρνούνται να πιστέψουν ότι προδόθηκαν ακόμα και όταν η αλήθεια σκάει με δύναμη μπροστά τους. Στο τέλος θα είναι οι μόνες που θα οδηγηθούν στην πολυπόθητη ελευθερία, η καθεμία από το δικό της δρόμο και πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα.
​

Κοινή μοίρα όλων των ηρωίδων του έργου η “απώλεια”, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι γυναίκες αυτές, έρμαια της συγκυρίας, κακοποιούνται με κάθε πιθανό τρόπο, εξαπατώνται από αυτούς που πίστεψαν περισσότερο, βιάζεται η ψυχή και το σώμα τους, χάνουν αγαπημένα τους πρόσωπα, αλληλοσυγκρούονται και την ίδια στιγμή συμπαραστέκονται η μία στην άλλη, περιμένοντας τον Επίσκοπο, ως «από μηχανής θεό». Ποια θα κερδίσει τελικά τη χάρη; Μα φυσικά η πιο ανάξια να την πάρει…

Τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των εννέα έγκλειστων ηρωϊδων και όσων τις περιβάλλουν, αλλά και τη γενικότερη ατμόσφαιρα της παράστασης, ήρθαν να υπογραμμίσουν η πρωτότυπη μουσική και τα υπέροχα τραγούδια που υπογράφει ο ταλαντούχος Μάνος Αντωνιάδης αλλά και οι πολύ "ψαγμένοι" φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα που εντείνουν την αίσθηση της "ασφυξίας" και του κοινωνικού αποκλεισμού αυτών των γυναικών. 

Η παρουσία του γλυκύτατου και άκρως επικοινωνιακού συγγραφέα του έργου Ignacio Del Moral ανάμεσα στο κοινό ήταν μία πολύ ξεχωριστή συνθήκη που θεωρώ ότι ώθησε και τους 16 πρωταγωνιστές της παράστασης να δώσουν το 100% της ενέργειάς τους για να τιμήσουν με το δικό τους τρόπο, το σημαντικό συγγραφέα και σεναριογράφο, που διαθέτει ένα εξαιρετικά πλούσιο βιογραφικό και βρέθηκε για ένα διήμερο στη χώρα μας, προκειμένου να παρακολουθήσει την σκηνική απεικόνιση του έργου του από το Δημήτρη Καρατζιά και τους συνεργάτες του, αλλά και να επικοινωνήσει με τους θεατές. Μετά το τέλος της παράστασης είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε μαζί του στα Ισπανικά – γιατί έτσι ένιωθε πιο άνετα να εκφραστεί - και σας παραθέτουμε ένα μέρος της πολύ ενδιαφέρουσας - αν και σύντομης -συνομιλίας μας:
 
Υπάρχει μεγάλη ένταση συναισθημάτων στο έργο σας «Οι Φυλακισμένες» και μια  σκιαγράφηση των πορτραίτων αυτών των γυναικών, αλλά και των υπόλοιπων χαρακτήρων με πολύ πάθος, αμεσότητα και αλήθεια. Γιατί θελήσατε να αφηγηθείτε μία τέτοια ιστορία;
Ήθελα να πω μία ιστορία για ανθρώπους που βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση και γενικότερα για το θέμα του εγκλεισμού και επέλεξα να τοποθετήσω το έργο σε μια συνθήκη, ένα μέρος, όπου θα υπάρχουν πολλές γυναίκες και λίγοι άνδρες. Δουλεύοντας μαζί με τη συνεργάτιδα μου Veronica (Fernández) πάνω στο θέμα θέλαμε να μιλήσουμε για αυτά που συνέβησαν τότε στην Ισπανία – και τον κόσμο – και ενδεχομένως να συμβαίνουν και σήμερα για άλλους λόγους και κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Μιλάμε για τον πόνο αυτών των γυναικών, για τη λαχτάρα τους για ελευθερία και για την έννοια της αλληλεγγύης γενικότερα. Θελήσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, σε μέρη που δεν πολυθέλουμε να γυρνάμε και να θυμόμαστε, ή για τα οποία δεν μάθαμε ποτέ ότι υπήρχαν  και να διηγηθούμε τις ιστορίες αυτών των πολύ νέων γυναικών που βρέθηκαν αντιμέτωπες με μία τόσο άγρια συνθήκη. Χρειάστηκε να ψάξουμε, να ρωτήσουμε, να διαβάσουμε, να απευθυνθούμε στους γονείς, στους παππούδες τους κλπ,  για να μάθουμε λεπτομέρειες για τις ζωές τους, αλλά και για όλα όσα συνέβησαν τότε.
 
Πιστεύετε ότι τέτοιου είδους καταστάσεις, που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και συνεχίζουν να συμβαίνουν στις φυλακές, στα στρατόπεδα κράτησης προσφύγων και γενικά όπου υπάρχει “εγκλεισμός” μπορούν να αλλάξουν;
Λοιπόν, εγώ πιστεύω ότι βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μεγάλων και σημαντικών αλλαγών. Πιστεύω επίσης, ότι ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα σ' αυτήν τη ζωή και ότι αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει κάτι επί της ουσίας θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να παραδεχτούμε ότι συμβαίνει.   
 
Υπάρχει ελπίδα για τους ανθρώπους;
Ναι φυσικά, πάντα υπάρχει ελπίδα, αλλά πρέπει οι άνθρωποι να απελευθερωθούμε από τις προκαταλήψεις και να αγωνιστούμε για μια ιδέα, έναν σκοπό ακόμη κι αν αυτό φαντάζει ουτοπικό. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ενωμένοι και πρόθυμοι να συνεργαστούν, για να μπορέσουν να εξελιχθούν και να προοδεύσουν.
 
Η αγάπη είναι η λύση...για όλα;
Σίγουρα, όπως το είπατε, για όλα, αλλά η αγάπη έχει πολλούς εχθρούς. Η πραγματική έννοια της αγάπης, η ουσία της κρύβεται στον αλτρουισμό και στην ανάγκη μας να προσφέρουμε ότι μπορούμε, σε όποιον το έχει πραγματικά ανάγκη, κάθε μέρα και σε κάθε ευκαιρία.
  

Η Λίλα Παπαπάσχου συνομιλεί με το συγγραφέα του έργου Ignacio del Moral

Στη συνέχεια θελήσαμε να μάθουμε τις σκέψεις μίας γυναίκας, που γνωρίζει πολύ καλά την Ισπανική κουλτούρα. Η γνωστή μεταφράστρια Μαρία Χατζηεμμανουήλ ήρθε αντιμέτωπη με το πυκνογραμμένο και γεμάτο υπαινιγμούς κείμενο των δύο Ισπανών συγγραφέων, καταφέρνοντας να αναδείξει όλα εκείνα τα στοιχεία που το κάνουν ενδιαφέρον για το σημερινό θεατή, που αισθάνεται ότι πλέον τα έχει δει όλα και τίποτα δεν μπορεί να τον σοκάρει. “Οι Φυλακισμένες” σοκάρουν και καλά κάνουν και η κα. Χατζηεμμανουήλ έπαιξε το δικό της καθοριστικό ρόλο σ' αυτό:
 
Μέσα από τις εξαιρετικά δουλεμένες σας μεταφράσεις το αθηναϊκό κοινό έχει γνωρίσει μερικά από τα πιο σημαντικά έργα Ισπανών και  Ισπανόφωνων συγγραφέων. Πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρεις το ύφος, το ρυθμό, τις εικόνες, ειδικά ενός τόσο έντονου συναισθηματικά έργου από τα Ισπανικά στα Ελληνικά;
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Τα έργα που επιλέγω προς μετάφραση, είναι προσωπική επιλογή στο 90% των περιπτώσεων, δεν είναι έργα που μου αναθέτουν κάποιοι θίασοι να μεταφράσω. Όταν λοιπόν βλέπω ότι οι επιλογές μου συμπίπτουν με τις προτιμήσεις και άλλων ανθρώπων, όταν μπορούν να συγκινήσουν και άλλους και να τους κάνουν να νιώσουν όσα ένιωσα εγώ όταν τα πρωτοδιάβασα, αυτό είναι μια προσωπική και επαγγελματική δικαίωση.  Πράγματι, αυτό που προσπαθώ είναι να μεταφέρω τόσο το πνεύμα όσο και το προσωπικό θεατρικό ύφος του συγγραφέα, το αν θα το πετύχω ή όχι είναι ακριβώς το στοίχημα. Με τους Ισπανούς είμαστε πολύ κοντά σαν λαός, ευτυχώς, και νομίζω ότι είναι πιο εύκολο για έναν μεταφραστή από τα ισπανικά να δώσει το συναίσθημα του ισπανού στο δεκτικό ελληνικό κοινό που κινείται στον ίδιο συναισθηματικό εκφραστικό κώδικα, παρά σε έναν μεταφραστή από τα νορβηγικά ή τα κινέζικα, ή ακόμα και από τα αγγλικά. Ίδια συναισθήματα, άλλοι κώδικες  έκφρασης.
 
"Οι Φυλακισμένες" είναι γυναίκες που τιμωρούνται με τον πιο σκληρό και βάναυσο τρόπο για εγκλήματα που έκαναν ή δεν έκαναν. Ως γυναίκα, νιώσατε κοντά τους μεταφράζοντας το έργο; Πιστεύετε πως τέτοιου είδους "πρακτικές" σωφρονισμού εφαρμόζονται ακόμη και σήμερα;
Οι Φυλακισμένες του έργου είναι ενταγμένες σε ένα συγκεκριμένο σωφρονιστικό σύστημα: στις γυναικείες φυλακές της μετεμφυλιακής Ισπανίας που διοικούνται από καλόγριες, άρα είναι φυλακισμένες σε μια διπλή δικτατορία, πολιτική και θρησκευτική. Οι ίδιες αποτελούν επίσης ένα ετερόκλητο σύνολο, που απαρτίζεται αφενός μεν από πολιτικές κρατούμενες, από ισοβίτισσες που κρατούνται για ανθρωποκτονίες ειδεχθείς αλλά και πόρνες, μοιχαλίδες και μικροαπατεώνισσες. Με κάποιες σίγουρα ένιωσα πιο κοντά.  Ο συγγραφέας μας βέβαια λέει, ότι για τις περισσότερες γυναίκες στον κόσμο η ζωή ήταν και είναι έτσι κι αλλιώς μια φυλακή. Μέσα ή έξω από τα σίδερα, οι πρακτικές "σωφρονισμού" μιας γυναίκας που "εγκληματεί" απέναντι σε μια ανδροκρατούμενη ακόμα κοινωνία,  μπορούν σήμερα να είναι ακόμα περισσότερες, όπως π.χ. η διαπόμπευσή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάγκελα μπορούν να στηθούν παντού, καλή θέληση να υπάρχει... Και συνήθως υπάρχει, στην Ελλάδα τουλάχιστον σίγουρα.  

Η Λίλα Παπαπάσχου εν μέσω του συγγραφέα και της συζύγου του, συγχαίροντας τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ για την όμορφη μετάφρασή της

​Τέλος προσεγγίσαμε τον «ηθικό αυτουργό» όσων παρακολουθήσαμε, τον σκηνοθέτη της παράστασης, Δημήτρη Καρατζιά, που φέτος μετατρέπει την σκηνή του VAULT σε μια κλειστοφοβική, παγωμένη φυλακή, της μετεμφυλιακής Ισπανίας του 1950:
 
Σε δύσκολες εποχές βαθιάς κρίσης, το Vault επιμένει με πολυπρόσωπες παραγωγές όπως "ΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ" κερδίζοντας το στοίχημα καλλιτεχνικά και εμπορικά. Κατανοείς ότι αυτό αγγίζει τα όρια του επιτεύγματος;
Εννοείται ότι μια παράσταση με 16 ηθοποιούς στην Αθήνα της κρίσης είναι πολυτέλεια. Και το να την ανεβάσεις στο VAULT ένας μικρός άθλος. Από την άλλη πρόκειται για ένα εκπληκτικό έργο που από τη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου ήταν αδύνατο να το αγνοήσω. Σαφώς και είναι μια πολυπρόσωπη και πολυδάπανη παραγωγή αλλά επίσης ένα εκπληκτικό κείμενο που αγαπήσαμε πολύ όλοι οι συντελεστές και δουλέψαμε περισσότερο από κάθε άλλη μας παραγωγή, για να βρει το δρόμο της στην σκηνή. Ευτυχώς για εμάς για άλλη μια φορά το κοινό βρίσκεται κοντά μας και μας στηρίζει στην τρέλα και στις “παράξενες - μη εμπορικές” επιλογές μας. Ευλογία αυτή η αποδοχή.
 
Στο έργο και κατ’ επέκταση στην παράσταση θίγονται με άμεσο και συχνά "αθυρόστομο" τρόπο πολλά και καίρια κοινωνικοπολιτικά ζητήματα; Πιστεύεις πως έργα σαν κι αυτό ευαισθητοποιούν το κοινό;
Σαφώς και ευαισθητοποιούν το κοινό, για αυτό και πολλά από αυτά βρίσκονται στη λίστα με τις πρώτες επιλογές του. Ο θεατής πια δεν ζητάει μόνο τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία αλλά και τον προβληματισμό, τη συγκίνηση, κλπ. Και είναι ένα μεγάλο κοινό που ψάχνει, ψάχνεται και ανακαλύπτει όλα αυτά τα έργα. Που δεν είναι και λίγα στη θεατρική Αθήνα.

Από αριστερά: ο δημοσιογράφος Χρήστος Σούτος, ο συγγραφέας Δημήτρης Κωστόπουλος η Λίλα Παπαπάσχου και ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Καρατζιάς

Φεύγοντας από το θέατρο είχαμε αυτό το γνώριμο σφίξιμο στο στομάχι που νιώθει κανείς όταν έχει παρακολουθήσει κάτι που τον «ξεβόλεψε», αλλά ταυτόχρονα τον ψυχαγώγησε με ένα βαθύτερο και ουσιαστικότερο τρόπο.

«Οι Φυλακισμένες» των Ignacio Del Moral και Verónica Fernández, έτσι όπως τις απέδωσε σκηνοθετικά ο Δημήτρης Καρατζιάς  και οι δεκαέξι αξιόλογοι ηθοποιοί του, είναι η ιστορία εννέα γυναικών, που ναι μεν εγκλημάτισαν, αλλά παρέμειναν άνθρωποι με όνειρα και επιθυμίες τα οποία έμειναν ανικανοποίητα, σε έναν κόσμο που επιμένει να σε τιμωρεί ακόμη κι αν εσύ είσαι έτοιμος να ζητήσεις συγνώμη.  Ακόμη κι όταν πραγματικά έχεις μετανιώσει. Ακόμη κι όταν εκείνος είναι πολύ πιο ενόχος από σένα...

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ του Ignacio Del Moral (Ιγνάθιο δελ Μοράλ) και της Verónica Fernández, μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, σκηνοθεσία Δημήτρης Καρατζιάς, πρωτότυπη μουσική - τραγούδια παράστασης Μάνος Αντωνιάδης, φωτισμοί Βαγγέλης Μούντριχας, σκηνικά - κοστούμια Γιώργος Λιντζέρης 

Παίζουν: Ελένη Αλεξανδροπούλου, Ντέμη Αντωνοπούλου, Δέσποινα Αποστολίδου, Δώρα Γιαννακοπούλου, Βάσω Γρέντζελου, Χρήστος Καλμαντής, Γιάννης Καραμπέκιος, Μαρία Κατσαρού, Μυριέλλα Κουρεντή, Στέλλα Μουκαζή, Μαργαρίτα Παπαντώνη, Νίκη Πολύζου, Σοφία Ρούσου, Ευθύμης Τζώρας, Μαρία Φραγκάτου και η κυρία Γιάννα Σταυράκη

VAULT
Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472
Παραστάσεις : Βραδ.: Τετ., Πέμ. 9.15 μ.μ. 
Τιμή : € 15, 10, 5. 

Λίγα λόγια για τον Ignacio del Moral
Άρχισε την καριέρα του στο θέατρο το 1977 ως ηθοποιός με διαφόρους θιάσους και ανεξάρτητες ομάδες, αν και από το 1990 ασχολείται αποκλειστικά με τη γραφή (θεατρική και σεναρίων). Έργα του έχουν μεταφραστεί στην καταλανική, αγγλική, ελληνική, τσεχική, γαλλική, ιταλική, σουηδική, ρουμανική και φλαμανδική γλώσσα και έχουν παρασταθεί σε χώρες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. 
Από τα θεατρικά του έργα ξεχωρίζουν: Το μεγάλο τείχος (βραβείο παιδικού θεάτρου Ayto de Badajoz 1982), Ιστορίες πείνας (σε συνεργασία με τη Margarita Sánchez), Ζεστές μέρες (βραβείο Cabildo Insular της Gran Canaria), Το βλέμμα του μελαμψού άντρα (βραβείο της Ένωσης Ισπανών Θεατρικών Συγγραφέων 1992), Ριπές του ανέμου, Να μη μας πάρουν… πριν γίνουν οι εκλογές (βραβείο Hogar Sur de Teatro de Comedia), Η νύχτα της αρκούδας (βραβείο Carlos Arniches 2002) Φυλακισμένες (σε συνεργασία με τη Verónica Fernández), Το ταξίδι στο πουθενά (διασκευή για το Θέατρο του ομώνυμου μυθιστορήματος του Φερνάντο Φερνάν Γκόμεθ, ανέβηκε στο CDN (Centro Dramático Nacional) της Μαδρίτης με μεγάλη επιτυχία τον Φεβρουάριο-Απρίλιο 2014), Ο οίκτος (βραβείο του Α’ τουρνουά δραματουργίας 2017) κλπ 
Ως σεναριογράφος συνεργάζεται τακτικά σε τηλεοπτικές σειρές όπως: Farmacia de Guardia, Ay Señor, Señor, El Comisario, El Síndrome de Ulises, ενώ εδώ και 5 χρόνια προΐσταται της ομάδας σεναριογράφων μιας από τις δημοφιλέστερες σειρές της ισπανικής τηλεόρασης Cuénta me cómo pasó (Πες μου πώς έγινε), που μπαίνει τον Οκτώβριο του 2017 στη 17η σεζόν προβολής του από την RTVE. 
Επίσης γράφει σενάρια για τον κινηματογράφο. Οι γνωστότερες ταινίες του είναι οι εξής:
Los Lunes al sol (Δευτέρες με λιακάδα), σκην. Fernando León de Aranoa με πρωταγωνιστή τον Χαβιέρ Μπαρδέμ (2002). Η ταινία κέρδισε πέντε βραβεία Γκόγια (τα ισπανικά Όσκαρ), μεταξύ αυτών και το Βραβείο καλύτερης ταινίας το 2003, Lope σκην. Andrucha Waddington (Βιογραφική ταινία για τον κολοσσό των ισπανικών κλασικών γραμμάτων Λόπε δε Βέγα.) , La Voz Dormida, σκην. Benito Zambrano, Las aventuras de Tadeo Jones (Οι περιπέτειες του Ταντέο Τζόουνς, με το οποίο κέρδισε το Βραβείο Γκόγια για διασκευασμένο σενάριο το 2013) (Ταινία μεγάλου μήκους κινουμένων σχεδίων, σκηνοθεσία: Ενρίκε Γκάτο) κ.α