ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗ ΧΟΡΟΓΡΑΦΟ ΜΑΡΙΑ ΓΟΡΓΙΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΜΑΛΓΑΜΑ «ΑΠΟ ΤΙ ΥΠΟΦΕΡΕΤΕ; ΑΠΟ ΥΠΑΡΞΗ»

της Λίλας Παπαπάσχου

Τη γνωστή και αδιαμφισβήτητα ταλαντούχα χορογράφο Μαρία Γοργία, την ήξερα και τη θαύμαζα μέσα από την έντονα δημιουργική της παρουσία στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας – και όχι μόνο – αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να συναντηθούμε, δημοσιογραφικά τουλάχιστον. Ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών που ενδιαφέρονται πρωτίστως να πουν κάτι, αυτό που τους «καίει» όπως λέει χαρακτηριστικά η ίδια, αδιαφορώντας για το αν ο τρόπος που επιλέγουν να το πουν ενδεχομένως σοκάρει, προκαλεί ή ταράζει τα θεατρικά και χορευτικά νερά, χωρίς όμως η πρόκληση να αποτελεί το ζητούμενο.
 
Η συνάντησή μας έγινε στο χώρο της ομάδας Αμάλγαμα, που φέρει το ίδιο όνομα με την ομάδα και βρίσκεται στην «πολυπολιτισμική», Μενάνδρου η οποία πιστέψτε μας δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο φημολογείται και σίγουρα αξίζει να την επισκεφτείτε για να παρακολουθήσετε την παράσταση  «από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη», η οποία μεταξύ άλλων πραγματεύεται το ανεπίλυτο ζήτημα της μη αποδοχής του Θανάτου, της φθοράς του σώματος αλλά και της ουσιαστικής σύνδεσης και «κυκλικής» σχέσης μεταξύ Ζωής και Θανάτου, με την ποίηση και κυρίως την προσωπικότητα του πολύ σημαντικού ποιητή Νίκου Καρούζου να αποτελούν τον πυρήνα της. Η παράσταση παρουσιάζεται κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο στις 9 το βράδυ.
 
Εκ μέρους του Θεαθήναι και της γράφουσας ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για τη ζεστή φιλοξενία, τις όμορφες σκέψεις και τις αυθόρμητες, «αφτιασίδωτες» αλλά καλλιτεχνικές φωτογραφίες που τραβήξαμε σε άκρως φιλικό κλίμα…
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Το 1996 ίδρυσες στο Λονδίνο, την ομάδα Αμάλγαμα και έκτοτε έχεις παρουσιάσει σε Ελλάδα και εξωτερικό πολυάριθμες παραστάσεις που φέρουν έντονο το στοιχείο της πρόκλησης, με μία όμως άκρως ανανεωτική και ποιητική προσέγγιση της έννοιας «προκαλώ» σκηνικά. Υπάρχει τέχνη χωρίς πρόκληση;
 
Τι θα πει πρόκληση; Εξαρτάται τι εννοούμε πρόκληση. Για μένα δεν είναι στόχος η πρόκληση, αλλά να επικοινωνήσω κάθε φορά το “πυρηνικό” ζήτημα που με καίει μέσα από κάθε έργο. Νομίζω ότι αυτό συνδέεται λίγο και με τη ζωή και το έργο του Καρούζου. Δηλαδή ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος που όταν μίλαγε το έκανε προκλητικά και στην ποιητική του γραφή, αλλά και στην καθημερινότητά του. Κι εγώ όταν μιλάω είμαι έντονη και θέλω να επικοινωνήσω το οτιδήποτε straight forward. Για ορισμένους αυτό είναι προκλητικό. Όταν φτιάχνω μια εικόνα μπορεί να φτιάξω κάτι που για κάποιους να δημιουργεί μια αντίφαση, έτσι ώστε μέσα από αυτήν ο άλλος να ταρακουνηθεί και να περάσει το μήνυμα και η συγκίνηση με έντονο τρόπο, κάνοντας τον να προβληματιστεί. Τώρα απαντώντας στο ερώτημα αν υπάρχει τέχνη που να μην προκαλεί, ναι πιστεύω ότι υπάρχει. Αυτή είναι μία τέχνη με άλλο στόχο, μια τέχνη διακοσμητική ή που δουλεύει για να γαληνέψει τις αισθήσεις. Δεν με αφορά και πάρα πολύ αυτό το είδος τέχνης, ίσως μόνο με την έννοια της ψυχαγωγίας.
 
Το νέο σου έργο «από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη» πραγματεύεται το ανεπίλυτο ζήτημα της μη αποδοχής του Θανάτου, της φθοράς του σώματος αλλά και της ουσιαστικής σύνδεσης και «κυκλικής» σχέσης μεταξύ Ζωής και Θανάτου, με την ποίηση και κυρίως την προσωπικότητα του πολύ σημαντικού ποιητή Νίκου Καρούζου να αποτελούν την κύρια πηγή έμπνευσης σου. Η ποίηση και ο χορός είναι συγκοινωνούντα δοχεία;
 
Όχι απαραίτητα. Μπορείς κάνοντας ένα έργο να χρησιμοποιήσεις οποιαδήποτε συστατικά θελήσεις. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις και άλλα είδη τέχνης. Όπως στην προκειμένη περίπτωση προέκυψε  η ποίηση και ο χορός. Αυτό που τα κάνει να συγκοινωνούν, πέρα από το ότι είναι και τα δύο μορφές τέχνης, είναι ότι αμφότερα έχουν ρυθμό. Χρησιμοποιώ για πρώτη φορά ποιητικό λόγο. Βέβαια στο έργο το εύρος των ποιημάτων δεν είναι πολύ μεγάλο. Χρησιμοποιούμε υλικό και από τις συνεντεύξεις που είχε δώσει ο Νίκος και έχω φτιάξει κάποιες σκηνές που τις λέω «αντρικά λόγια», τα οποία λέγονται από γυναικεία σώματα. Στα σημεία που υπάρχει η ποίηση ήθελα να κάνω αυτό που έχω αρχίσει σταδιακά από το 2008, δηλαδή να βάζω λόγο στα έργα σταδιακά όλο και περισσότερο, εξερευνώντας τη σχέση έκφρασης του σώματος και  του λόγου, αλλά αυτήν τη φορά μαζί με αυτήν την έννοια του ρυθμού που έχει ο ποιητικός λόγος υπάρχουν σκηνές που συνυπάρχουν το σώμα και ο λόγος, ενώ σε άλλες συνυπάρχουν εκτός από το σώμα και το λόγο και η μουσική. Με αυτόν τον τρόπο βάζουμε και το τρίτο στοιχείο που έχει ρυθμό. Δημιουργώντας έτσι το πάντρεμα «διάλογος με αντιστίξεις». Υπό αυτήν την έννοια επομένως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
 
Πιστεύεις πως οι σύγχρονοι άνθρωποι υποφέρουμε εκτός από Ύπαρξη και από  Έπαρση;
 
Αρκετοί από τους ανθρώπους στο δυτικό κόσμο υποφέρουν από αυτό που λέμε ναρκισσισμό. Αυτό θα έλεγα περισσότερο και όχι από έπαρση. Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία εκείνων που υφίστανται τον ναρκισσισμό των άλλων. Υπάρχει και η κατάσταση στην οποία μπορεί να υποφέρει κάποιος και από τα δύο. Αυτή η κατάσταση έχει ενταθεί πολύ στις μέρες μας, λόγω του καπιταλιστικού συστήματος, λόγω του άκρατου ανταγωνισμού που επικρατεί και λόγω της εικόνας. Η εικόνα παίζει φοβερό ρόλο και οδηγεί σε ένα διαρκές κυνήγι για την επίτευξη της τελειότητας. Όλοι νοιάζονται για το πόσα like θα έχουν, για το πως θα βγάλουν την τέλεια φωτογραφία και υπάρχει ένα ολόκληρο κοινωνικό σύστημα που το τροφοδοτεί αυτό.  Πρέπει να είσαι επομένως γι' αυτό το σύστημα ο καλύτερος, ο ομορφότερος, ο ικανότερος κλπ...Σε βάζουν να πιστεύεις ότι αν είσαι όλα τα παραπάνω θα ευτυχήσεις. Όμως δεν συμβαίνει αυτό. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου, οι οποίες είναι κατά κύριο λόγο συναισθηματικές.  Με λίγα λόγια οι σύγχρονες κοινωνίες δεν θέλουν να φτιάξουν καλύτερους ανθρώπους, αλλά καλύτερα μηχανήματα.
 

Η Μαρία Γοργία face to face με τον εαυτό της...

Η θάλασσα είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στην ποίηση του Καρούζου. Στην παράσταση την αντικαθιστά το εμφιαλωμένο νερό, δημιουργώντας αντιφάσεις και συμβολισμούς, αλλά και ομόφωνα νοήματα, διανθισμένα με κάποια από τα λεγόμενα του ποιητή. Πιστεύεις πως ένας σοβαρός λόγος για τα δεινά του ανθρώπου είναι και η απομάκρυνσή του από τη φύση και η παράλληλη άκρατη αστικοποίηση;
 
Ναι εν μέρει. Δεν θεωρώ ότι το να επιστρέψει ο άνθρωπος στη φύση, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζεται από τις διάφορες οικολογικές συλλογικότητες,  θα αλλάξει δραστικά τον κόσμο.  Νομίζω, ότι αυτός ο τρόπος είναι λίγο απομονωμένος. Με την έννοια ότι έτσι δημιουργείται μία μικρή, κλειστή κοινότητα. Κατά τη γνώμη μου ο άνθρωπος δεν είναι μόνο φύση. Είναι και πόλη, είναι και συναναστροφή με άλλους ανθρώπους, είναι και πολιτισμός. Δεν με αντιπροσωπεύει η άποψη ότι θα φύγω από το αστικό περιβάλλον, ότι βαρέθηκα αυτήν την παρακμή, ότι θα πάρω κάποιο κατοικίδιο, γιατί νομίζω πως έτσι φεύγεις απλώς από το πρόβλημα. Με αυτόν τον τρόπο δεν αλλάζεις τίποτα, δεν προσφέρεις τίποτα στους άλλους.
 
Αυτό που είναι πολύ εντυπωσιακό σε όλες τις παραστάσεις σου είναι πως ενώ φαινομενικά – και με βάση τους αδυσώπητους όρους του marketing – θα έπρεπε να αφορούν ένα κάπως πιο περιορισμένο κοινό, αντίθετα οι περισσότερες (για να μην πω όλες) είναι sold out, με τις παρατάσεις να διαδέχονται η μία την άλλη. Πως το εξηγείς αυτό;
 
Θεωρώ ότι έχει να κάνει με τις θεματολογίες που ασχολούμαι και τον τρόπο που τις εκφράζω. Μάλλον αφορούν όλους αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται στις παραστάσεις μας. Αυτό μοιάζει να το αντιλαμβάνονται περισσότερο, αφού δουν την παράσταση.  Προσωπικά, δεν με καίει πως θα σε κερδίσω αισθητικά. Αυτό το θεωρώ δεδομένο. Προφανώς όμως, επειδή αυτό που προβληματίζει εμένα ενδιαφέρει και άλλους ανθρώπους έχουμε αυτήν τη μεγάλη προσέλευση του κόσμου.  Η γλώσσα με την οποία επιθυμώ να εκφράζομαι τα τελευταία χρόνια είναι μία γλώσσα στην οποία μπορούν να βρουν αναφορές και άνθρωποι που δεν ανήκουν στο χώρο του χορού, αλλά προέρχονται από διάφορους και διαφορετικούς χώρους. Πολλοί θεατές μου έχουν πει ότι ο τρόπος έκφρασης αυτός είναι κατανοητός και από ανθρώπους χωρίς ειδικές γνώσεις. Νιώθω ότι έτσι επιτρέπω σε ένα κοινό που δεν είναι εξειδικευμένο να μπει στο δικό μου κόσμο. Δεν είναι ακαταλαβίστικο αυτό που βλέπει, αλλά όπως μου λένε, είναι ίσως ότι πιο αβάν γκαρντ υπάρχει στον χώρο αυτό στην Ελλάδα. Χωρίς να έχω κάποια ιδιαίτερη συνταγή νομίζω ότι το κλειδί είναι πως έχω κάτι να πω και ότι δεν το κάνω για να επιδείξω τις τεχνοτροπίες και τα συνθετικά μου κόλπα. Άλλο ένα μάθημα χορού και άλλο μία παράσταση. Δεν με ενδιαφέρει να δείξω κάτι, αλλά να πω κάτι. Έχεις κάτι να πεις, πες το...αυτή είναι η άποψη μου. Είναι αυτό που λέει και ο Καρούζος «το χειρότερο πράγμα είναι να διανοουμενίζεις» και αυτή είναι μία παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί καλλιτέχνες.
 
Οι παραστάσεις σου ανήκουν επί της ουσίας στην κατηγορία της performance. Πιστεύεις πως ο συγκεκριμένος καλλιτεχνικός προσδιορισμός έχει γίνει λίγο «λάστιχο» στην εποχή μας. Το λέω γιατί καμιά φορά έχω την αίσθηση πως όταν δεν ξέρουμε πώς να χαρακτηρίσουμε κάτι το λέμε performance και καθαρίσαμε…
 
Είναι όντως κάπως μπερδεμένα τα πράγματα. Η performance art έχει ξεκινήσει από τα εικαστικά, έχει συγκεκριμένους κώδικες, με τους οποίους λειτουργούσε και έτσι είναι άτοπο να ονομάζουμε το οτιδήποτε performance. Στα αγγλικά σημαίνει παράσταση, αλλά η έννοια performance art αποτελεί συγκεκριμένο είδος. Στο πέρασμα των χρόνων βέβαια όλα αυτά τα είδη μεταλλάσσονται και συγκλίνουν μεταξύ τους, παίρνοντας στοιχεία το ένα από το άλλο. Αυτό είναι πολύ ωραίο από μία άποψη, αλλά ο δημιουργός από την άλλη θα πρέπει κάθε φορά που πάει να κάνει ένα έργο να έχει μια συγκεκριμένη στόχευση για να υπηρετήσει την ιδέα του.  Για πολλούς από τους δημιουργούς η έννοια της performance είναι ότι βρισκόμαστε σε ένα χώρο, βάζουμε τα ωραία σώματα μας να χορεύουν και ότι αυτό πρέπει να διαρκέσει μια, δυο μέρες...45 λεπτά, ανάλογα...Η αλήθεια είναι όμως πως για να κάνεις performance art υπάρχουν ορισμένοι κανόνες. Ο στόχος κάθε φορά δεν πρέπει να είναι η πρόκληση, αλλά να δημιουργήσεις κάτι που να εντάσσεται στη συγκεκριμένη εποχή και στην κουλτούρα της.
 

στιγμιότυπο από την παράσταση «από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη» 

Τις τελευταίες σου παραστάσεις τις έχεις παρουσιάσει στο δικό σου πλέον χώρο στη Μενάνδρου, που φέρει το όνομα της ομάδας. Θεωρείς πως για κάθε καλλιτέχνη είναι ζωτικής σημασίας να έχει το δικό του χώρο; Μήπως αυτό ελλοχεύει κίνδυνο «ιδρυματοποίησης».
 
Ειλικρινά δεν το γνωρίζω. Ίσως σε λίγα χρόνια να μπορώ να σου απαντήσω. Ωστόσο δεν είναι στα σχέδια μου να διατηρήσω αυτόν τον χώρο για πολύ καιρό ακόμα, κάνοντας παραστάσεις. Μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ως χώρος σεμιναρίων, ή μαθημάτων, ή να φιλοξενήσει παραστάσεις άλλων ανθρώπων.  Έχω φύγει από τα θέατρα εδώ και καιρό. Το 2014 πρωτοπήγα στο Μπαγκλαντές και οι λόγοι που το έκανα αυτό ήταν αρχικά γιατί ενώ ήμουν πολλά χρόνια σε θέατρα, δεν μπορούσα να αντέξω άλλο τις συνθήκες που υπήρχαν εκεί. Λίγες, πολύ λίγες ήταν οι καλές συνεργασίες με τους θιασάρχες και τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τους θεατρικούς χώρους. Το κόστος για έναν χορογράφο, προκειμένου να κάνει την παράστασή του, είναι τεράστιο. Οπότε αναγκάζεται να κάνει λίγες παραστάσεις, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει να επικοινωνήσει με το κοινό του. Ένας δεύτερος λόγος που έφυγα ήταν ότι ένας κλασσικός θεατρικός χώρος έχει τους δικούς του κώδικες, που συχνά δεν ταιριάζουν με του χορού. Έχει τα  φώτα του, τη μαγεία του, για να ανέβει σωστά μία θεατρική παράσταση, σε αντίθεση με έναν χώρο σαν αυτόν που είμαστε τώρα, όπου αποκαθηλώνονται τα πάντα. Για παράδειγμα φέραμε εδώ την παράσταση Το Στρώμα, που έχει παρουσιαστεί σε πάρα πολλά θέατρα και πήγε σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Εδώ δεν έχεις φώτα να κρυφτείς, οι χρόνοι γίνονται πιο ρεαλιστικοί, ο άλλος είναι δίπλα σου, αλλάζοντας όλη την ατμόσφαιρα του έργου. Δεν με ενδιαφέρει πια ένας κλασικός θεατρικός χώρος, γιατί προτιμώ η παράσταση να μοιάζει αφτιασίδωτη. Θέλω να είναι σαν ντοκυμαντέρ...
 
Η ομάδα Αμάλγαμα αποτελείται από ένα σταθερό πυρήνα που παραμένει ανοιχτός σε νέες συνεργασίες ή προτιμάς να έχεις μόνιμους συνεργάτες;
 
Έτσι θα έλεγα μέχρι πέρυσι. Για κάποια χρόνια είχα ένα σταθερό πυρήνα. Για παράδειγμα με το Σταύρο Αποστολάτο έχω συνεργαστεί για πάρα πολλά χρόνια, από το 2000-1 μέχρι το 2014, με τη Ράνια Γμυμίτσα κάναμε συνεχόμενα project μέχρι που έφυγε στην Κύπρο. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά δεν δούλευαν και αλλού. Απλά ήταν για μένα πιο σταθεροί σαν συνεργάτες, Μέχρι πέρυσι θα έλεγα πως επέλεγα ή ήθελα να συνεργαστώ με ανθρώπους που είχαν και μια κάποια ηλικιακή ωριμότητα. Τα δύο τελευταία χρόνια όμως έκανα συνέχεια οντισιόν, με αποτέλεσμα η πρωταγωνίστρια του τωρινού έργου να είναι μόλις 22 ετών. Είδα επομένως ότι δεν είναι απόλυτο αυτό.. Εάν ο άνθρωπος που συνεργάζεσαι συνδυάζει κάποια πράγματα όπως το ταλέντο και τη δοτικότητα με την εξυπνάδα και την ευρεία αντίληψη, άρα δεν είναι κομπλεξικός, τότε μπορείς ανάλογα με το έργο να συνεργαστείς και με ένα νεότερο ερμηνευτή. Η Δάφνη Σταθάτου για παράδειγμα τα συνδυάζει όλα αυτά, αφού το έργο αναφέρεται στον Καρούζο, ο οποίος στην ποίησή του και στον τρόπο που μιλάει βγάζει πάθος για ζωή, ενώ από την άλλη έχει και μια πλευρά που τον καταρρακώνει  Της πικρίας και της συναισθηματικής στέρησης. Οπότε το παιδί που ασθμαίνει βγαίνει από το νέο αυτό πλάσμα με πολύ όμορφο τρόπο. 

μια παράσταση για όλα τα "παιδιά" που όπως ο Καρούζος...ασθμαίνουν...

Παρακολουθείς παραστάσεις χορού συναδέλφων σου;
 
Σπάνια. Λίγες. Κι αυτό το κάνω τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν έχει να κάνει με τους Έλληνες χορογράφους και στο εξωτερικό το ίδιο θα έκανα. Είναι βέβαια κάποιοι που βλέπω τα έργα τους και τους εκτιμώ. Απλώς δεν με γοητεύει πια η τέχνη αυτή, είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδας, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Ενδεικτικά θεωρώ ότι φταίει και  η ίδια η τέχνη του χορού και ο τρόπος που παρουσιάζεται. Και στο θέατρο και στα εικαστικά λίγα είναι τα έργα που θα με αγγίξουν πραγματικά. Αυτό που με γοητεύει κυρίως σ'΄αυτά είναι ο συνδυασμός της φόρμας με το περιεχόμενο. 
 
Οι θεατές που σε ακολουθούν και σε στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια τι διαφορετικό θα δουν σε αυτήν την παράσταση;
 
Θα δουν για πρώτη φορά οπερατική φωνή live, θα δουν μετά από πολλά χρόνια τη σχέση – σε κάποιες από τις σκηνές του έργου – του χορού με την προκλασική μουσική . Η σχέση με το αντικείμενο και με το λόγο παραμένει πολύ σημαντική.  Το κοινό το οποίο θα έρθει θα μπει σε μια διαδικασία έτσι όπως έχει γραφτεί το έργο να δει πόσο συμμετοχικό μπορεί να γίνει και πόσο όχι. Αυτό όμως είναι κάτι που θα κατανοήσει κανείς καλύτερα, όταν δει το έργο. Πολύ σημαντική είναι και η χρήση των εθελοντών. Είναι κάτι που χρησιμοποίησα και πέρυσι, φέτος όμως είναι πιο λίγοι και δημιουργούν μαζί με μας ένα σύνολο, αφού έρχονται και ενώνονται σαν να προέρχονται από μέσα και όχι σαν κάτι προσθετικό. Από εκεί που έχεις τον ένα, τους δύο, τους τρεις  μαζί με εμένα Καρούζους, γίνεται ξαφνικά ένα πλήθος.
 
Ποια/ποιον θεωρείς την/τον σπουδαιότερο χορογράφο της εποχής μας; Ποιον χορευτή θα ήθελες να χορογραφήσεις αντίστοιχα;
 
Πάντα κρίνω το έργο που παρουσιάζουν οι άνθρωποι, σε σχέση με την εποχή που το δημιούργησαν. Η Τρίσα Μπράουν και η Πίνα Μπάους είναι οι δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι τα δύο πρόσωπα που έχουν επηρεάσει και εμένα, όχι με τον ίδιο, αλλά με ισότιμο τρόπο.  Από τη μία είναι η ανάγκη για τη σύνθεση της φόρμας με έναν μοναδικό και πλούσιο τρόπο από την Τρίσα Μπράουν και από την άλλη ο ανθρώπινος ψυχισμός και όλες αυτές οι αρρωστημένες καταστάσεις του δυτικού κόσμου από την Πίνα Μπάους. Τώρα για χορευτή...Ο χορευτής που θα ήθελα είναι αυτός που έχω και συνδυάζει πολλά πράγματα. Είναι πάρα πολύ καλός τεχνικά, τόσο στον κλασικό χορό, όσο και στις τεχνικές του σύγχρονου. Πρέπει να έχει τη δυνατότητα με την ελάχιστη εκπαίδευση να μιλάει καλά σαν ηθοποιός. Να έχει αντίληψη και επίγνωση της χώρας που ζει. Δηλαδή να ξέρει ιστορία και να ασχολείται  με τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.  Ικανός στις φόρμες και αυτοσχεδιαστικός ταυτόχρονα. Θέλω εν ολίγοις τα πάντα.  Μέχρι πρότινος όλα αυτά μαζί ήταν η Σάνια Στριμπάκου και τώρα τα βρήκα στην Δάφνη Σταθάτου.  Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχουν και άλλοι ικανοί χορευτές που τυγχάνει να μην τους γνωρίζω. Που να μην τους έχει ευνοήσει το σύστημα, ώστε να αναδειχθούν. 
 
Θα ήθελα να κλείσουμε αυτήν, την πρώτη μας  συνάντηση στο «Θεαθήναι», με κάτι πολύ δικό σου Ένα στίχο, μια σκέψη, ένα παιδικό ή ενήλικο όνειρό σου, το προσωπικό σου καταφύγιο…
 
Είναι η θάλασσα γιατί απαλύνει τα πάντα και σε προσκαλεί να μπεις μέσα της. Σε απελευθερώνει, ενώ ταυτόχρονα τη φοβάσαι. Μαζί με τη θάλασσα, που μου θυμίζει λίγο και τον Καρούζο, έχω την ανάγκη και για κάτι ακόμα. Να αποδοθεί δικαιοσύνη. Σε όλους τους τομείς.
 

Μαρία Γοργία και Λίλα Παπαπάσχου σε μια εκ βαθέων συζήτηση
περί ύπαρξης, τέχνης και λοιπών...δαιμονίων...

Η ομάδα χορού Αμάλγαμα της Μαρίας Γοργία παρουσιάζει το  έργο
από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη
 
Χώρος Αμάλγαμα
Μενάνδρου 47, 5ος όροφος, Αθήνα
 
Παραστάσεις:
Από 1 Μαρτίου 2018, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
ώρα έναρξης 21.00 / διάρκεια: 75 λεπτά
είσοδος ελεύθερη με συνεισφορά
απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση στο 6944686991 και στο 6975619682
ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 45 άτομα
 
Συντελεστές
Σύλληψη-χορογραφία-σκηνοθεσία-δραματουργία: Μαρία Γοργία
Ερμηνεύουν: η Δάφνη Σταθάτου, η υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη και η Μαρία Γοργία
Έκτακτη συμμετοχή: Βασίλης Σκαρμούτσος
Κείμενα από συνεντεύξεις και Ποιήματα του Νίκου Καρούζου
Επιλογή κειμένων-προσαρμογή ποιημάτων στα λυρικά τραγούδια και κείμενα: Μαρία Γοργία
Κοστούμια και σκηνογραφική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σύμβουλος δραματουργίας: Μιράντα Βατικιώτη
Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καριστινού
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Μουσική: Κατά Ματθαίων Πάθη, Σεμπάστιαν Μπαχ
Συμμετέχουν: Στέλλα Ατζέμη, Μαρίνα Μπάμπαλη, Ηρώ Τσαρνά
Φωτογραφίες: Αγγελική Σβορώνου, Βαγγέλης Αγγελάκης
Βίντεο τρέιλερ: Περικλής Μαθιέλλης
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης
 
Η παραγωγή του έργου «από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη» επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ και το Αμάλγαμα.
 
Η ομάδα αμάλγαμα (https://www.facebook.com/Amalgama-201384823223400/ , www.amalgama.com.gr ) ιδρύθηκε από τη Μαρία Γοργία το 1996 στο Λονδίνο συμμετέχοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ «Resolutions» (The Place Theatre, London, 1997). Στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβριο του 1998. Έχει στο ενεργητικό της 23 χορογραφίες και 21 παραγωγές, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο. Το 2004 η ομάδα συμμετείχε, μετά από παραγγελία του έργου «Οι Άθλοι του Πένταθλου» στις Τελετές Υποδοχής Αθλητών (οργάνωση ΑΘΗΝΑ 2004). Η αμάλγαμα στοχεύει στη δημιουργία σύγχρονων έργων που βασίζονται στη συνδιαλλαγή με άλλες μορφές τέχνης και παρουσιάζουν έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και αισθητικού προβληματισμού, πάνω στη θέση της τέχνης με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα όρια ανάμεσα στη φόρμα, το περιεχόμενο και την ιδεολογία, έχει παρουσιάσει έργα, ανάμεσα σε άλλες συμμετοχές της , στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος 2012), στο Φεστιβάλ «Theatri di Vita» στη Μπολόνια (Ιούλιος 2012), στα Δημήτρια της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 2012), στο Φεστιβάλ Καλαμάτας (Ιούλιος 2016).
 
Νέα:
Στις 4 και 5 Απριλίου του 2018 το έργο «το στρώμα» (παραγωγή 2012) θα ταξιδέψει για 2 παραστάσεις στο Μιλάνο, όπου θα λάβει μέρος στο International Prize IL Teatro Nudo Di Tereza Pomodoro -μέλη της επιτροπής διαγωνισμού-Panel of Experts είναι μεγάλα ονόματα του θεάτρου: Eugenio Barba, Peter Stein, Lev Dodin, Στάθης Λιβαθινός, Tadashi Suzuki και άλλοι) με το πολυταξιδεμένο έργο της, «Το στρώμα». Ένα έργο επίκαιρο, σε χορογραφία της Γοργίας και σε ερμηνεία του πολλών ετών συνεργάτη και performer του Αμάλγαμα, Σταύρου Αποστολάτου. 
 
Η Μαρία Γοργία γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Σπούδασε με υποτροφία της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης στο Laban Centre for Movement & Dance (MA in Dance Studies), με ειδίκευση στη χορογραφία. Έχει συνεργαστεί με ομάδες χορού από την Αθήνα, το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ και έχει διδάξει σύγχρονο χορό, χορογραφία και αυτοσχεδιασμό στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος  (1998-2009)και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελλοπονήσου (2005-2009). Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε θεατρικά έργα.
 
Παραγωγή: Ομάδα Χορού Αμάλγαμα
https://www.facebook.com/Amalgama-201384823223400/
www.amalgama.com.gr
 
«Η γέννηση είναι παγίδα. Εντελώς αινιγματική παγίδα, γιατί, όταν κανείς βγαίνει απ΄το σώμα της μάνας του, προκαλεί ίσως η εικόνα αυτή εντύπωση απελευθέρωσης. Εντούτοις, όταν βγαίνει απ΄το σώμα της μάνας του, το παιδί μπαίνει στην παγίδα. Στην τρομερή παγίδα της ύπαρξης»,
​