«ΦΩΤΟΓΡΑΦΗ» ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΤΗΛΗ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ & ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ

του Ευθύμη Παπαπάσχου

Με τον όρο φωτογραφία αναφερόμαστε στην τέχνη και επιστήμη της δημιουργίας οπτικών εικόνων μέσω της αποτύπωσης του φωτός, με χρήση κατάλληλων συσκευών (φωτογραφικές μηχανές). Ετυμολογικά, η λέξη φωτογραφία είναι σύνθετη και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις-φως και-γραφή.

Παραφράζοντας λίγο τον παραπάνω ορισμό αποφάσισα να ονομάσω την στήλη μου “ΦΩΤΟΓΡΑΦΗ” θέλοντας να συνδυάσω την εικόνα με τον λόγο και να μοιραστώ μαζί σας τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από κάθε φωτογραφία που έχω τραβήξει, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, σε διάφορα μέρη που βρέθηκα είτε για δουλειά, είτε για προσωπική ευχαρίστηση. 

Επέλεξα ως σημείο εκκίνησης το Παρίσι, το οποίο για μένα αποτελεί ορόσημο γιατί εκεί σπούδασα την τέχνη της “φωτογραφής”. Το αστείο είναι ότι η γαλλική λέξη “photographie” προέρχεται από την αντίστοιχη ελληνική λέξη που περιγράφει την τέχνη (με την φωτογραφία να είναι το προϊόν της). Αργότερα εμείς επί της ουσίας μεταφράσαμε τη γαλλική λέξη σε φωτογραφία.

Η πρώτη φωτογραφία απεικονίζει μια παλιά Underwoood γραφομηχανή, που την βρήκα παρατημένη πάνω στον πάγκο ενός πλανόδιου πωλητή να σκουριάζει , σε μια κακόφημη γειτονιά του Παρισιού και παρ' όλη την “παρακμή” της, εγώ την βρήκα πανέμορφη. Πέρα από την ομορφιά της όμως, μου έκανε εντύπωση που είναι "δικιά" μας (βλέπε ελληνικούς χαρακτήρες).

Στις επόμενες φωτογραφίες, αν και όλοι αρχικά μπορεί να πιστέψουν ότι ο σκοπός μου ήταν να φωτογραφίσω τα επιβλητικά μνημεία, στην ουσία αποτελούν την απεικόνιση των καιρικών συνθηκών που συνάντησα την πρώτη βδομάδα που βρέθηκα στην “Πόλη του Φωτός” και αντί για φως  έβρισκα παντού μαύρους ουρανούς. 

Η τελευταία για την “πρεμιέρα” μας είναι μία που απεικονίζει εμένα, τον ταλαίπωρο, ασθενή όχι, αλλά σίγουρα οδοιπόρο φωτογράφο, που μετά από έξι ώρες ποδαράτης περιήγησης στο Παρίσι με δεκαπέντε κιλά εξοπλισμού στην πλάτη, μου έκαναν μία πρόταση να επισκεφτώ το Ανάκτορο των Βερσαλλιών, στην οποία φυσικά ήταν αδύνατο να αντισταθώ. Επειδή, όμως, μετά από τόσες ώρες δεν ένιωθα την πλάτη μου, κρατάω όλο μου τον εξοπλισμό μπροστά σαν να είναι το μωρό μου που το έχω στο μάρσιπο και βρίσκω και το κουράγιο και σκάω κι ένα χαμόγελο.