Ποιητικότητες...

της Λίλας Παπαπάσχου
φωτογραφίες: essential pixels

Αυγουστιάτικη ελεγεία
 
Αγαπώ την έρημη πόλη. Τις ρωγμές της.
Τις θλιμμένες βιτρίνες, ερείπια της κατανάλωσης.
Τα φρεσκοβαμμένα παγκάκια, μα πιο πολύ αυτά που ξεφτίζουν
στα πάρκα και τις πλατείες
τόσα σώματα, τόσοι έρωτες, τόσες ζωές…στο κενό χωρίς δίχτυ.
Αγκαλιάζω την σιωπή της ασφάλτου, σα ναυτικός που δε θέλει πια να μπαρκάρει.
Κι όλα γύρω φεγγοβολούν απουσία, και μιλούν ψιθυριστά…μυστικό κι εκκλησία.
Εκείνοι που μένουν πίσω κρατούν ανοιχτά τα παράθυρα
κόντρα στην παγκόσμια συνωμοσία της θλίψης.  
Όπου κι αν κοιτάξω μνημεία. Όπου κι αν κοιτάξω μοναξιά κι απαξία.
Ένα ματωμένο πουλί εισβάλει στο διαμέρισμα
λίγη φύση στην πολυκατοικία ή μεταφυσική εμπειρία;
 
Βεβήλωση

Τι κρίμα! Κορμί ανέπαφο απ’ το χρόνο
να σπάει, με ένα «κρακ» τα μέλη του
να αποσπώνται απ’ την ύλη.
Κι όλα γύρω ζωντανά κι εφιαλτικά γνώριμα.
Αμετανόητα, στον πόνο αυτάρεσκα, παρόλη τη συντριβή
η αναλγησία κόβει πρώτη το νήμα.
Πόσο λάθος να βρίσκεσαι εκεί, στον πυρήνα του κακού
μόνος,  με τόσο κόσμο τριγύρω.
Κι ο αγώνας στημένος, μάταια όλα
προσευχές και στοιχήματα.
Θα’ ρθει η μάνα σου να σε πάρει, θα έρθει κι ο πατέρας
κουβαλώντας στη σάκα σου
όνειρα, αναμνήσεις, το πρώτο σου δόντι….
κι ένα γιατί
από αυτά που καίνε σα σφαίρες
κι αντηχούνε στα μνήματα. 

Πλαζ..σματικά

Ολόκληροι κόσμοι απλωμένοι σε μία πετσέτα
και στο βάθος η θάλασσα
το ίδιο γαλάζια με πέρυσι, ολοένα πιο πλαστική.
Το παιχνίδι παίζεται στη στεριά.
Γύμνια παντού. Με υποκρισία ντυμένη.
Οι διαγωνιζόμενοι φορούν τα γυαλιά, τα καπέλα
τα καλοκαιρινά τους μπιχλιμπίδια, αδύνατον όμως να καμουφλάρεις το μαύρο.
Φωνές και γέλια, βουτιές και πειράγματα
οι ρακέτες κρατούν το ρυθμό και τα κινητά μετράνε τα βήματα.
Το έξυπνο ρολόι σου πανηγυρίζει κάθε φορά που ανανεώνεις το αντηλιακό.
Είναι πολύ σημαντικό να πεθάνεις νέος, γυμνασμένος και υγιής, ίσως απ’ όλα
αυτό να έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Επίλογος
​
Λίγες φέτες καρπούζι απέμειναν
πριν οι μέρες μικρύνουν ξανά.
Λίγες ακόμα στιγμές πριν χαθεί η μαγεία του δειλινού
τα ράθυμα Σαββατοκύριακα, η αστική ησυχία.
Λίγα κεφάλαια βιβλίων, λίγα βρεγμένα μαγιό
λίγα φεγγάρια, λίγη σπιτική λεμονάδα
λίγη λιωμένη βανίλια.
Και μετά όλα θα γίνουν πάλι «κανονικά». Προμελετημένη ανία.
Λίγες ημέρες έμειναν, λίγες ώρες…μα τι λέω;
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν, σήμερα.