ΈΝΑ ΕΛΕΦΑΝΤΑΚΙ ΜΕ ΕΝΤΟΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

Βασισμένη με έναν αρκετά αφαιρετικό τρόπο στην ταινία Dumbo του 1941, η ομώνυμη ταινία του Tim Barton κυκλοφορεί ήδη στις κινηματογραφικές ταινίες. Όπως και στην «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», ο goth σκηνοθέτης βάζει την δική του πινελιά αλλάζοντας την αρχική ιστορία και προσθέτοντας στο σκηνικό του τσίρκου τον «ανθρώπινο παράγοντα». Στην διασκευή του Barton ο μικρός ελέφαντας με τα μεγάλα αυτιά είναι μεν ο πρωταγωνιστής, δεν θα κατάφερνε όμως τίποτα αν δεν είχε την βοήθεια και την στήριξη δύο μικρών παιδιών και του πατέρα τους.

Στην ταινία ο Barton ξεδιπλώνει και πάλι την αισθητική του: ένα παλιό τσίρκο με την γοητεία που αυτό ασκεί, τσιρκολάνοι που τους έχει τσακίσει η οικονομική κρίση και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, το τσάρλεστον και οι νέες τεχνολογίες των αρχών του περασμένου αιώνα. Σκοτάδι, ομίχλη, έντονα χρώματα, γνωστοί και καλοί ηθοποιοί στήνουν μια ιστορία που ξεκινάει με την απώλεια. Η Μίλλι και ο Τζο, ζώντας σε ένα περιπλανώμενο τσίρκο έχουν χάσει την μητέρα τους. Όταν επιστρέφει ο πατέρας τους από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκείνος έχει χάσει το χέρι του. Το τσίρκο έχει περιθωριοποιηθεί, έχει χάσει την ελπίδα. Μέχρι που μια έγκυος ελεφαντίνα γεννάει ένα περίεργο μωρό. Το πλάσμα εκείνο έχει τόσο μεγάλα αυτιά που μπορεί και πετάει. Φυσικά το κοροϊδεύουν. Φυσικά χάνει τη μητέρα του –η οποία για να το προστατεύσει επιτίθεται στο τσίρκο την ώρα της παράστασης- και η οποία επιστρέφεται στον πωλητή της. Λίγο αργότερα όμως η κυκλοφορία της είδησης πως ο μικρός Ντάμπο πετάει, θα φέρει στο κατώφλι του τσίρκου τον πολυεκατομμυριούχο Βάντερβερ και την φαντασμαγορική Ονειροχώρα του –ένα πάρκο ψυχαγωγίας με τσίρκο μέσα.

Και μπορεί το θεματικό πάρκο του Βάντερβερ να είναι φαντασμαγορικό, το σενάριο όμως κρατάει περισσότερο μια απλή και γραμμική αφήγηση, ικανή να την παρακολουθήσουν παιδιά από τεσσάρων χρονών. Το καλό και το κακό αναπτύσσεται σε κάθε καρέ και σε κάθε σκηνή. Στην αρχή φαίνεται κακός ίσως ο περίεργος πατέρας (Κόλιν Φάρελ) που δεν ξέρει πώς να μιλήσει στα παιδιά του. Κακός ίσως φαίνεται ο διευθυντής του τσίρκο που τον υποδύεται ο Ντάνι Ντε Βίτο, απέναντι στον Ντάμπο. Κακός φαίνεται -και είναι- ο Βάντερβερ (Μάικλ Κήτον), ενώ κακιά φαίνεται χωρίς εν τέλει να είναι η Κολέτ (Εύα Γκρην). Στην κορύφωση του έργου όμως, οι περιθωριακοί τσιρκολάνοι θα ενωθούν με στόχο να σώσουν τον μικρό Ντάμπο και την μητέρα του. Και ενώ εκείνοι στο τέλος θα ταξιδέψουν στην ινδική ζούγκλα για να ζήσουν ελεύθεροι, οι τσιρκολάνοι μας θα στήσουν ένα τσίρκο από την αρχή –αυτή τη φορά χωρίς ζώα σε αιχμαλωσία.
           
Απώλεια, η αξία της ελευθερίας, η ελπίδα και οι προσδοκίες μιας νέας ζωής, αλλά και η ανάγκη ενός μικρού για τη μητέρα του είναι τα βασικά στοιχεία που ξεχώρισα κατά τη διάρκεια της ταινίας. Γιατί ο μικρός Ντάμπο οφείλει να καλύψει τις προσδοκίες που έχουν οι τσιρκολάνοι για αυτόν. Και αν δεν μπορεί να το κάνει επειδή είναι «φυσιολογικός», θα το κάνει με τον δικό του διαφορετικό τρόπο. Για τον Burton η διαφορετικότητα δεν είναι απογοήτευση, ούτε ματαίωση. Απλώς χρειάζεται να βρεις έναν δικό σου τρόπο να ξεχωρίσεις.
           
Και αν όσο την βλέπετε κλάψει κάποιο παιδί, αφήστε το.
           
«Γιατί κλαις;» ρώτησε η συνοδός έναν πιτσιρικά που καθόταν πίσω μας, αλλά αυτός δεν απαντούσε. «Θέλεις να φύγουμε;» ρώτησε ξανά. Ο μικρός κλαίγοντας ακόμα αρνήθηκε. Ήθελε να μείνει και να δει το έργο μέχρι το τέλος.

Ντάμπο
2019
Σκηνοθεσία: Tim Burton
Παραγωγή: Walt Disney Pictures, Tim Burton Productions