ΤΙΝΟΣ ΕΙΣ’ ΕΣΥ;

12/7/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Παλιά όλοι γνωρίζονταν με όλους. Παλιά, η γιαγιά μου, μου έλεγε πως όποιον συναντούσε στο δρόμο τον χαιρετούσε, ήξερε το όνομά του και λέγανε τα νέα τους. Παλιά, πολύ παλιά, οι πολυκατοικίες ήταν σπάνιο φαινόμενο.

Σήμερα η πόλη ορίζεται από τις πολυκατοικίες της. Όσο περισσότερες τόσο πιο μεγάλη. Όσο πιο ψηλές, τόσο πιο δυναμική. Πόλη με χαμηλές πολυκατοικίες συνήθως παραπέμπει στην επαρχία. Βάση γειτνίασης όμως, οι άνθρωποι πια, που κάποτε γνωρίζονταν κι ας έμεναν στα διπλανά σπίτια, θα έπρεπε τώρα που μένουν πάνω κάτω να είναι καλύτεροι φίλοι. Μιλάνε όμως; Καλημερίζονται; Χτυπάει ο ένας το κουδούνι του άλλου για να ζητήσει λίγο καφέ;

Εντελώς μεταξύ μας, αν στην μέση σημερινή πολυκατοικία χτυπήσει ένας γείτονας την πόρτα του άλλου, θα είναι το πιο πιθανό για να του κάνει παρατήρηση πως γαυγίζει ο σκύλος, τρέχουν τα παιδιά, η κουφή γιαγιά έχει βάλει τσίτα την τηλεόραση, το αντρόγυνο τσακώνεται και σπάει γυαλικά και καρέκλες. Λιγότερο συχνά θα ζητήσει πια βοήθεια. Σχεδόν ποτέ δεν θα είναι για να πούνε μια κουβέντα και να πιούνε έναν καφέ.

Τι έχει αλλάξει λοιπόν στις πολυκατοικίες και έχουμε απομακρυνθεί όλοι; Γιατί κοιτάμε πια τους γείτονες σχεδόν εχθρικά; Επειδή μας έχουν κάνει κάτι ή επειδή απλώς έτυχε;

Ο Άγγελος Αγγέλου και η Έμη Σίνη γράφουν ένα παραμύθι –με την όπως πάντα σούπερ παιχνιδιάρικη εικονογράφηση της Σοφίας Τουλιάτου- για μια πολυκατοικία στην οποία ζουν πολλοί και περίεργοι ένοικοι. Μόνο που κανείς δεν το παίρνει χαμπάρι, γιατί κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Μέχρι που η μικρή Κατερίνα, που έχει έρθει επίσκεψη στον παππού της στον τελευταίο όροφο, θα χάσει τη μπάλα της και μαζί παππούς και εγγονή θα ψάξουν σε κάθε διαμέρισμα να τη βρουν.

Το παραμύθι εξελίσσεται με τη μορφή του ντόμινο. Στο από κάτω διαμέρισμα έχει χαθεί μια περούκα, παρακάτω ένα ζευγάρι κίτρινες μπότες κ.ο.κ. Μέχρι το τέλος του παραμυθιού –και με τις επαναλήψεις που προσδίδουν χιούμορ, αλλά και ανακούφιση στο μικρό παιδί, το οποίο χρειάζεται την επανάληψη- η Κατερίνα και ο παππούς της έχουν γνωρίσει έναν μουσικό, έναν ψαρά, έναν θηριοδαμαστή, αλλά και μια παλιά συμμαθήτρια του παππού.

Όλοι μαζί θα βγουν να ψάξουν τα δικά τους αντικείμενα που έχασαν και θα γυρίσουν όλη τη γειτονιά. Αυτό που θα ανακαλύψουν εν τέλει είναι πως όλα αυτά τα πράγματα πήραν μορφή και έφτιαξαν κάτι καινούργιο. Και αυτό το καινούργιο, το συλλογικό, είναι η αφορμή –για τι άλλο;- για μια γιορτή!

Μένουμε λοιπόν όλοι τόσο κοντά, αλλά ξεχνάμε πως έχουμε ανθρώπους γύρω μας. Και πολύ συχνά χρειάζεται απλώς μια κόκκινη μπάλα για να αρχίσει να γκρεμίζεται αυτός ο αόρατος τοίχος που έχουμε σηκώσει. Με προσοχή όμως, για να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο. Καλή η επικοινωνία και η επαφή, αλλά δεν χρειάζεται να τα ξέρουμε όλα για όλους…