Η ΕΜΜΟΝΗ

της Γεωργίας Τσούρου

​Σφοδρό πλήγμα, λέει, υπέστη τις τελευταίες ημέρες το εγχώριο παρακλάδι του κινήματος #metoo (προφέρεται όπως η γενική του «Μήτσου» χωρίς το σίγμα ή για αυτούς που κουτσοθυμούνται τα αγγλικά του φροντιστηρίου, όπως λέγαμε «νάις – του – μιτσου», πάλι χωρίς το σίγμα, ε). Ελληνίδα επίδοξη μανεκέν κατά την συνέντευξη που παραχώρησε στον επίδοξο Έλληνα Stephen Colbert σε βραδινή τηλεοπτική εκπομπή δήλωσε ότι έχει φάει χαστούκι από το αγόρι της αλλά δεν πειράζει διότι και ποια δεν έχει φάει. Εγώ την εκπομπή δε την είδα, αλλά ενημερώθηκα αρμοδίως τις επόμενες ημέρες από τα μίντια, τα οποία και στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παρουσίασαν και ανέλυσαν το ζήτημα εκτενώς και όπως έδει, με καίριο σχολιασμό και κομψούς τίτλους τους οποίους συναγωνίζονταν σε ενσυναίσθηση, ευστοχία και χρησιμότητα, μόνο τα σχόλια των θεατών κάτω από το οικείο βίντεο της συνέντευξης στο youtube.

Αγνοώντας πλήρως τις προσπάθειες του ΟΗΕ και των λοιπών διεθνών οργανισμών ο άνθρωπος, μοιάζει να είναι το μοναδικό δημιούργημα της φύσης που με χαρά θα εκχωρήσει τα θεμελιώδη δικαιώματά του, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας ακόμα και της σωματικής του ακεραιότητας, στο βωμό άλλων αξιών. Κι ας πούμε πως αν οι αξίες αυτές είναι υψηλές, τότε η θυσία καλώς έλαβε χώρα. Όταν όμως ο πήχης είναι χαμηλά και αυτά που θυσιάζονται είναι υπερκείμενα αυτού, τότε έχουμε να κάνουμε με σπατάλη και ανοησία, δύο άλλες ανθρώπινες ιδιότητες που δυστυχώς δεν γιορτάζουν μόνο την 10η Δεκεμβρίου εκάστου έτους αλλά τιμώνται παγκοσμίως καθημερινά. Διαβάζω το βιβλίο «Η εμμονή» της Sophie Hannah και φτάνω και πάλι στο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος είναι ο αιώνια ανόητος γιος της φύσης, καταδικασμένος για πάντα να δώσει τα πάντα για να μην πάρει πίσω τίποτε άλλο παρά μια αφηρημένη υπόσχεση για επιβεβαίωση κι αγάπη.

Η Ναόμι είναι ευφυής και επιτυχημένη, με χρήματα, ανεξαρτησία και μια άκρως δημιουργική δουλειά. Παράλληλα είναι και ερωμένη ενός παντρεμένου άντρα, του Ρόμπερτ, με τον οποίο βρίσκεται αυστηρά κάθε Πέμπτη, στο ίδιο πάντα ξενοδοχείο, στο ίδιο πάντα δωμάτιο για τρεις μόνο ώρες. Οι δυο τους είναι πολύ ερωτευμένοι και συχνά συζητούν για το κοινό τους μέλλον, όταν εκείνος θα αφήσει τη σύζυγό του για να παντρευτεί την Ναόμι. Γιατί αυτή η γυναίκα, με τη δουλειά και την δημιουργικότητα και τα χρήματα, θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης, αρκείται σε τόσα λίγα; Υπομονή, θα λιγοστέψουν κι άλλο, κλείνει το μάτι η συγγραφέας. Όταν ο Ρόμπερτ μια μέρα δεν εμφανίζεται στο ραντεβού τους, η Ναόμι θα καταγγείλει στην αστυνομία την εξαφάνισή του, δεν θα πείσει, ωστόσο, τους ντετέκτιβ που την ακούν, αφού η νόμιμη γυναίκα του υποστηρίζει το ακριβώς αντίθετο: ότι ο σύζυγός της βρίσκεται στον πάνω όροφο του σπιτιού τους. Η Ναόμι αποφασισμένη θα επανέλθει στο αστυνομικό τμήμα και αυτή τη φορά θα καταγγείλει τον Ρόμπερτ για βιασμό, θέτοντας έτσι σε κίνηση έναν μηχανισμό που νομίζει ότι η ίδια ελέγχει: Όταν τον βρουν, τώρα που, ως ύποπτο εγκλήματος, είναι αναγκασμένοι να τον ψάξουν, θα τους αποκαλύψει την αλήθεια. Κι η οργή το Ρόμπερτ όταν θα μάθει τις ψευδείς εις βάρος του κατηγορίες; Ας είναι σώος και αβλαβής, εύχεται η εμμονικά ερωτευμένη Ναόμι και θα τα βρούμε.

«Μια φωνή με σταματάει, μια γυναικεία φωνή. «Ναόμι!» φωνάζει «Ναόμι Τζένκινς!» Μου κόβεται η ανάσα. Τρομάζω όταν με φωνάζουν με το ονοματεπώνυμό μου. Νιώθω εξαντλημένη, ανεπαρκής καθώς ρωτάω: «Πώς ξέρεις ποια είμαι;» Πώς γίνεται αυτή η γυναίκα να είναι η Τζούλιετ; Τα μάτια της λάμπουν καθώς έρχεται αργά προς το μέρος μου, παίρνοντας επίτηδες το χρόνο της, στην προσπάθειά της να με φοβίσει. Όχι, δεν μπορεί να είναι αυτή η γυναίκα σου αυτή που δεν απαντά στο τηλέφωνο και δεν είναι ικανή να ανοίξει έναν υπολογιστή. Γιατί είναι ντυμένη τόσο κομψά; Οι λέξεις ξεχύνονται στο κεφάλι μου πριν προλάβω να τις εμποδίσω: για μια κηδεία. Η Τζούλιετ είναι ντυμένη για κηδεία.»

Με τούτα και με κείνα λοιπόν, με παραχωρήσεις στα θεμελιώδη και εκχωρήσεις δικαιωμάτων που κανείς δεν μας ζήτησε, ξεχνάμε συλλογικά κι αυτά που θα έπρεπε να ξερουμε κι έρχεται σιγά σιγά και το νέο έτος με διάθεση ρετρό, κάπως σαν να μπαίνει το 1719 κι όχι το 2019. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, όπως λέει κι ο ποιητής, πρόθυμοι να θυσιάσουν τα πάντα για το τίποτα, όσο υπάρχουν κορίτσια που νομίζουν πως γύρω τους κορίτσια τρώνε ξύλο αδιαμαρτύρητα, τότε θα γίνεται και το ανέφικτο εφικτό, κι ένα βράδυ, το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα κι ένα μανεκέν θα καταφέρει μέσα λίγη ώρα αυτό που επί αιώνες δεν κατάφερε μια στρατιά επιστημόνων: το ταξίδι πίσω στους αιώνες.
-------------------------------------------
Η ΕΜΜΟΝΗ
SOPHIE HANNAH
εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
ISBN 978 960 605 505 8