Σαν σήμερα ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας

γράφει ο Χρήστος Σούτος

Αύγουστος 2004. Όλη η υφήλιος έχει στραμμένο το βλέμμα στην πρωτεύουσα της Ελλάδας την Αθήνα. Δεκαέξι χρόνια πριν σαν σήμερα ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Λίγες εβδομάδες πριν η Εθνική ποδοσφαίρου είχε πετύχει το όγδοο θαύμα του κόσμου. Είχε στεφθεί Πρωταθλήτρια Ευρώπης στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Οι Έλληνες βρίσκονταν στον έβδομο ουρανό. Ήταν γεμάτοι υπερηφάνεια για όσα ζούσαν και περίμεναν με ανυπομονησία να δουν τους αθλητές της χώρας μας να κατακτούν περήφανες νίκες στους δικούς μας αγώνες, στην Ολυμπιάδα μας. Η πατρίδα μας βρισκόταν τότε σε ένα ροζ συννεφάκι ανάπτυξης και επίπλαστης ευμάρειας. Οι τράπεζες σε έψαχναν για να σου δώσουν δάνειο χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις, το πλαστικό χρήμα κυκλοφορούσε σε αφθονία, η νέα Κυβέρνηση, που είχε μόλις λίγους μήνες πριν εκλεγεί, προχωρούσε στην περίφημη δημοσιονομική απογραφή που οδήγησε τελικά σε απότομη αύξηση των ελλειμμάτων και ουσιαστικά σε μείωση του δείκτη αξιοπιστίας της χώρας στις αγορές, ο εξωτερικός δανεισμός της χώρας κάλπαζε ανεξέλεγκτα και κανείς δεν έμοιαζε να ενδιαφέρεται για τον λογαριασμό. 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Ελλάδα, που είχε χάσει την ανάθεση των Αγώνων του 1996 από την Ατλάντα και τις αμερικάνικες πολυεθνικές, μπήκε ξανά στην διαδικασία της διεκδίκησης για την ανάθεση της διοργάνωσης του 2004 και το πέτυχε. Στην 106η Σύνοδο της Δ.Ο.Ε στην Λωζάνη η Αθήνα με σύνθημα "καλώς ήλθατε σπίτι" κέρδισε στην τελική ψηφοφορία την Ρώμη με ψήφους 66 προς 41 και αφού προηγουμένως είχαν κατά σειρά αποκλειστεί το Μπουένος Άιρες, η Στοκχόλμη και το Κέιπ Τάουν. Η μεγάλη στιγμή της ανακοίνωσης, από τα χείλη του τότε Προέδρου της Δ.Ο.Ε Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ, έγινε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997. Άπαντες στην Ελλάδα πανηγύρισαν και όλοι θεωρούσαν ότι η διοργάνωση αυτή θα μπορούσε να γίνει ο ιδανικός καταλύτης για την περαιτέρω ανάπτυξη της χώρας και την μεγαλύτερη προσέλκυση ξένων επενδύσεων σε όλους τους τομείς της ελληνικής οικονομίας. Δυστυχώς οι προσδοκίες γρήγορα διαψεύστηκαν. 

Αποδείχθηκε ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα και η απουσία πλάνου αξιοποίησης των εγκαταστάσεων μετά το πέρας των Αγώνων έγινε σύντομα ο μεγάλος εφιάλτης της επόμενης μέρας. Ο σχεδιασμός ήταν επιεικώς αστείος. Δημιουργήθηκαν μόνιμες βαρέως τύπου εγκαταστάσεις, αντί να παραδειγματιστούμε από το Σίδνεϊ και να τις κάνουμε προκάτ, που δεν μπορούσαν να βρουν εύκολα τον τρόπο να μείνουν ζωντανές μόλις θα έσβηναν τα φώτα της Ολυμπιάδας. ​

Συγκεκριμένα κατακτήσαμε 6 χρυσά μετάλλια - με τους Φανή Χαλκιά, Αθανασία Τσουμελέκα, Σοφία Μπεκατώρου και Αιμιλία Τσουλφα, Θωμά Μπίμη κι Νίκο Συρανίδη, Ηλία Ηλιάδη, Δημοσθένη Ταμπάκο, 6 αργυρά μετάλλια - με τους Τασούλα Κελεσίδου, Πηγή Δεβετζή, Αλέξανδρο Νικολαϊδη, Ελισάβετ Μυστακίδου, Νίκο Κακλαμανάκη, την ομάδα Πόλο γυναικών και 4 χάλκινα μετάλλια - με τους Πύρρο Δήμα, Μιρέλα Μανιάνι, Βασίλη Πολύμερο και Νίκο Σκιαθίτη, Αρτιόμ  Κιουρεγκιάν. 

​Η πορεία της Ελλάδας στην Αθήνα δεν είχε συνέχεια στις επόμενες Ολυμπιάδες. Η ελληνική αποστολή στο Πεκίνο έμεινε στα τέσσερα μετάλλια, τρία τελικά αφού το ένα ακυρώθηκε λόγω τιμωρίας της αθλήτριας, ενώ στο Λονδίνο τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα αφού τα ελληνικά χρώματα περιορίστηκαν μόλις στα δύο. Στους τελευταίους Αγώνες στο Ρίο η συγκομιδή ήταν καλύτερη με έξι συνολικά να κοσμούν την τροπαιοθήκη της Ελλάδας. Οι προβλέψεις για το Τόκιο δεν ήταν οι καλύτερες, αλλά όλα αναμένεται να φανούν στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας σε περίπου ένα χρόνο από τώρα Θεού θέλοντος και κορονοϊού επιτρέποντος....