ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΡΓΥΡΩ ΠΙΠΙΝΗ

της Μαρίας Σούμπερτ

Είναι ορισμένοι συγγραφείς που νιώθεις ότι τους ξέρεις. Ακούς για αυτούς, τους διαβάζεις, στα πρωτότυπα και τις μεταφράσεις τους· νιώθεις πως έχουν κάτι ξεχωριστό. Η Αργυρώ Πιπίνη είναι μια από αυτές τις συγγραφείς – μεταφράστριες, πάνω στο όνομα της οποίας έπεσα τόσες πολλές φορές μέσα στα χρόνια που στο τέλος πίστεψα πως την γνωρίζω προσωπικά. Μέχρι που διάβασα το «Μελάκ. Μόνος», από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. Εκεί συνειδητοποίησα ξαφνικά πως καλό το τι πιστεύω, αλλά πως πρέπει οπωσδήποτε να τη ρωτήσω τι είναι αυτό που κινεί τη σκέψη και το συναίσθημά της – τι είναι αυτό που την κάνει να γράφει. Και μου απάντησε…
 
«Μεγάλωσα στο Αγρίνιο. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια που σκιάστηκαν από απώλειες ― μπαμπάς, θεία, αγαπημένη γάτα Νταίζη. Οι δικοί μου πίστευαν ότι όλα μες τη ζωή είναι, γι’ αυτό και με έπαιρναν παντού μαζί τους, σε χαρές και λύπες. Δίκιο είχαν. Είχα φίλους, έπαιζα σε κήπους και αλάνες, ανέβαζα παραστάσεις, είχα μυστικοσύμβουλο μια γάτα και κολλητή μια μανταρινιά. Αγαπούσα τα βιβλία και διάβαζα πολύ, χειμώνα καλοκαίρι, βιβλία κλασικά, ποιήματα, παιδική λογοτεχνία. Δεν σκεφτόμουν να γράψω βιβλία, μικρή ήθελα να γίνω μπαλαρίνα-κτηνίατρος και αργότερα να παίξω στο θέατρο, όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Στη συγγραφή με έσπρωξε η αγάπη μου να αφηγούμαι ιστορίες. Μπέρδευα αυτά που ζούσα, όσα άκουγα και μάθαινα με όσα διάβαζα, και έλεγα ιστορίες.

Μπήκα και βγήκα, μπήκα και έμεινα σε πολλές ζωές, σε διαφορετικές σπουδές, εμπειρίες, οικογένειες. Σπούδασα πολιτικές επιστήμες στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και, παράλληλα, στο δεύτερο έτος, έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή όπου πέρασα και άρχισα να φοιτώ κρυφά από τη μητέρα μου. Υπέροχα χρόνια. Μάθαινα την Αθήνα, μάθαινα τον εαυτό μου, τέσταρα τα όριά μου παίζοντας ρόλους και ζώντας δυνατά, έκανα φίλους, γνώρισα τον άντρα μου και πήρα μέρος σε παραστάσεις όπου γνώρισα πρόσωπα μαγικά, όπως ήταν οι δασκάλες μου Αλέκα Κατσέλη, Μάγια Λυμπεροπούλου και Ρούλα Πατεράκη. Κάποια στιγμή άρχισανα διδάσκω θέατρο. Η σχέση μου με τους μαθητές μου ήταν απόλυτα συναρπαστική, βαθιά και ανταποδοτική. Οι μαθητές μου με έχουν στηρίξει και με έχουν εμπνεύσει. Στους μαθητές μου και στους φίλους μου οφείλω πολλά, πολλά πράγματα.

Από τον «Μαξ, τον τυχερόγατο», το πρώτο μου βιβλίο, που το έγραψα ως δώρο για τα γενέθλια ενός φίλου άρχισαν όλα. Συζητήθηκε, άρεσε και με έβαλε στον εκδοτικό χάρτη. Αιφνιδιάστηκα και άργησα να βγάλω το δεύτερο βιβλίο μου παρόλο που το είχα έτοιμο. Αλλά ξαναβρήκα τη λατρεία μου για το διάβασμα και τα βιβλία κι έτσι άρχισα να μεταφράζω και να γράφω. Κι από τότε δε σταμάτησα.
      
Πίστευα και έχανα την πίστη στον εαυτό μου, δυσκολευόμουν να διαχειριστώ τη μεγάλη πίεση της δουλειάς, τις αμφιβολίες και τις απογοητεύσεις. Αλλά κάποια στιγμή είπα, «Πάρ’ το αλλιώς». Από τότε ξεκίνησε το δεύτερο μέρος του ταξιδιού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και εύχομαι να συνεχιστεί και να συνεχιστεί. Ο κόσμος των βιβλίων είναι ο τρόπος μου να βλέπω τα πράγματα. Η ζωγραφική, το θέατρο, ο κινηματογράφος είναι μερικοί ακόμα τρόποι. Γράφοντας, διαβάζοντας, ζώντας τις ζωές των χάρτινων ηρώων, πλοηγούμαστε στις δικές μας ζωές. Λένε πως τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο κοινό. Ναι, αλλά είναι και το πιο ανοικτό, κατάπληκτο, γενναιόδωρο και θερμό κοινό. Όταν βλέπω τα μάτια τους, τον τρόπο που με κοιτάξουν, με περιέργεια και προσμονή και σοβαρότητα, ξέρω πως κάτι έκανα σωστά και συνεχίζω».