της Μαρίας Σούμπερτ Πώς ορίζεται η κατάθλιψη και σε ποιους εμφανίζεται; Είναι οι ενήλικες πιο επιρρεπείς ή τα παιδιά και οι έφηβοι; Είναι νόσος της σύγχρονης μετανεωτερικότητας ή εμφανίζεται από τους αρχαίους χρόνους; Σχετίζεται με τον δυτικό πολιτισμό ή εμφανίζεται σε όλα τα μήκη και πλάτη απλώς με διαφορετικό όνομα; Από την αρχαία «μελαγχολία» στη σημερινή κατάθλιψη έχουν περάσει πολλοί αιώνες και πολλοί ορισμοί. Υπάρχουν ανθρωπολόγοι που αμφισβητούν την ύπαρξη της κατάθλιψης σε πρωτόγονες φυλές (Jennings S, Theatre, Ritual, and Transformation: The Senoi Temiars, Λονδίνο 1995), την οποία θεωρούν κατασκευή του δυτικού ή δυτικότροπου πολιτισμού. Φαίνεται όμως να είναι κοινή θέση το γεγονός πως η κατάθλιψη είναι μια νόσος που μπορεί να εμφανιστεί και στην παιδική ηλικία, παρ’ ότι εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους απ’ ότι στους εφήβους και τους ενήλικες. Όταν την δεκαετία του ’90 άνοιξαν οι πύλες των ορφανοτροφείων της Ρουμανίας, αυτό που είδαν οι επιστήμονες τους άφησε άφωνους: εκατοντάδες παιδιά δεμένα σε κρεβάτια, έξι και εφτά παιδιά σε μια κούνια, χωρίς να τα έχει ακουμπήσει τρυφερά χέρι ποτέ στη ζωή τους. Τα παιδιά αυτά διαγνώστηκαν με κατάθλιψη.
Οι Γ. Κλεφτάρας και Δ. Αλεξόπουλος στο παρόν βιβλίο μιλούν καταρχήν για την ίδια την κατάθλιψη ως νόσο δίνοντας τους απαραίτητους ορισμούς, αλλά και τα στοιχεία σύμφωνα με το DCM και το ICD βάση των οποίων μπορεί να γίνει από τους ειδικούς μια διάγνωση. Στη συνέχεια αναπτύσσουν τα χαρακτηριστικά της κατάθλιψης στα παιδιά και τους εφήβους για να καταλήξουν στην πρόταση ενός ψυχοεκπαιδευτικού προγράμματος, το οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί στα σχολεία, με πληθυσμό όχι μόνο τα πάσχοντα παιδιά και τους εφήβους, αλλά και όλη την τάξη. Και ενώ η πρόταση αυτή –η αντιμετώπιση ενός προβλήματος μέσα στο σύνολο της τάξης και χωρίς να αποσπάται το ασθενές μέλος της ομάδας από αυτήν, έχει πολύ ενδιαφέρον, εντούτοις το ίδιο το πρόγραμμα δείχνει να περιορίζεται αποκλειστικά στο γνωσιακό κομμάτι –και ως εκ τούτου να είναι σίγουρα πολύ αποδεκτό από τη σχολική κοινότητα. Απουσιάζει όμως τελείως το δημιουργικό κομμάτι, το παιχνίδι –όσο δύσκολο και αν φαίνεται πως είναι για ένα παιδί με κατάθλιψη. Οι θεραπείες μέσω τέχνης άλλωστε έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα επιβοηθητικές σε άτομα με ψυχικές ασθένειες, καθώς δεν αντιμετωπίζουν μόνο το λογικό και συμπεριφορικό κομμάτι, αλλά και το συναισθηματικό και το σχεσιακό που δεν μπορεί να εκφραστεί χωρίς έστω και λίγη «λογοκρισία» μόνο με τον λόγο. Από την άλλη, η θέση των συγγραφέων πως προφανώς είναι απαραίτητος ένας σύμβουλος ή σχολικός ψυχολόγος, αλλά πως το πρόγραμμα –ελλείψει μέριμνας για αυτές τις ειδικότητες ως μόνιμων συνεργατών κάθε σχολείου- μπορεί να πραγματοποιηθεί από τους εκπαιδευτικούς, με αφήνει με μια μικρή αμφιβολία. Κυρίως επειδή τίποτα δεν είναι μονιμότερο του προσωρινού. Αφήνοντας λοιπόν την ευθύνη μιας τέτοιας πρωτοβουλίας σε εκπαιδευτικούς, δημιουργείται το προηγούμενο που δεν κρίνει τους σχολικούς ψυχολόγους και τους συμβούλους απαραίτητους σε ένα σχολείο. Από την άλλη, και βάση των προτάσεων που γίνονται στο βιβλίο κυρίως στις ατομικές συναντήσεις με τους μαθητές, ο εκπαιδευτικός που δεν έχει την κατάλληλη εκπαίδευση –δεν είναι δηλαδή σύμβουλος, σχολικός ψυχολόγος ή ψυχοθεραπευτής- δεν έχει τα κατάλληλα εργαλεία όχι μόνο για να βοηθήσει το παιδί, αλλά και για να προστατεύσει τον εαυτό του. Απουσία εποπτείας, προσωπικής θεραπείας και κατάλληλης εκπαίδευσης θα μπορούσε αυτό να είναι επικίνδυνο για αυτόν αλλά και το παιδί. Στο τέλος του βιβλίου προτείνεται και η συνεργασία με την οικογένεια. Διάσπαρτα μέσα στο κείμενο γίνονται αναφορές στη σημασία της οικογένειας και της συμβολής της στην ψυχική υγεία του παιδιού και του εφήβου, δημιουργώντας ίσως την ανάγκη για μια μεγαλύτερη αναφορά στον τρόπο που θα μπορούσε να επέμβει κανείς μέσα στην ίδια την οικογένεια –κι ας φαίνεται καταρχήν πως αυτό δεν αφορά το σχολικό περιβάλλον. Είναι σημαντικό όμως να παρατηρήσουμε την ανάγκη και σημασία που προκύπτει στην αντιμετώπιση ψυχικών ασθενειών, αλλά και ψυχοσυναισθηματικών δυσκολιών μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο είναι έτσι κατασκευασμένο ώστε να εξαφανίζει την δημιουργικότητα των παιδιών και να δημιουργεί προκατασκευασμένους ανθρώπους που συχνά δεν αντέχουν αυτό τον «ακρωτηριασμό». Και αυτές οι δυσκολίες και ασθένειες πλέον φωνάζουν δυνατά πως και μέσα στο σχολείο είναι απαραίτητη η ψυχολογική υποστήριξη των μαθητών, όχι απλώς σε μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά και για ολόκληρη την τάξη. ------------------------------------------------------------------------------------------------ Γιώργος Κλεφτάρας, Δημήτρης Αλεξόπουλος Η παιδική κατάθλιψη και η αντιμετώπισή της στο σχολικό περιβάλλον Εκδόσεις Πεδίο ISBN: 978-960-546-447-9 Τιμή: 15,90€ Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος